Wat gaan we (Ludo en Jeannine uit Riemst) bezoeken als we voor de vierde keer naar Californië trekken?
Gelukkig is dit een compleet overbodige vraag als je de “Golden State” als bestemming hebt, want daar is het aanbod bijna onuitputtelijk. Daar we 2 jaar geleden Sequoia NP en Kings Canyon gemist hebben omwille van een bosbrand, staat deze locatie bovenaan onze lijst. Als Disneyfan ga je niet naar Californië zonder het origineelste van alle Disneyparken te bezoeken en de rest vullen we in met nieuwe bestemmingen en met enkele locaties die we tijdens één van de vorige reizen bezochten maar die een tweede bezoek meer dan waard zijn. Tijdens deze trip vertrekken we in Long Beach op zeeniveau om via Badwater (laagste punt op 85 meter onder de zeespiegel) en Sequoia National Park (hoogste op meer dan 2000 meter boven de zeespiegel), in Anaheim te arriveren. De nodige informatie halen we, net als bij al onze Amerika reizen, hoofdzakelijk uit de betrouwbare Moon reisgidsen en het geheel wordt concreet gemaakt door Wendy van reisbureau Meyers in Hasselt.
USA, here we come!
Dag 1: Van Brussel via Londen naar Los Angeles
Om filevrij naar Brussels Airport te rijden vertrekken we net niet vroeg genoeg. Om 6:00 u ’s morgens is het in Riemst nog wel heel rustig maar een uurtje later is het aanschuiven op de ring rond Brussel. Het inchecken verloopt gelukkig erg vlot en stipt om 9:45 u vertrekt onze vlucht met British Airways richting Londen. De korte tussenstop is net voldoende om de benen even te strekken want om 12:15 u hangen we alweer in de lucht voor een vlucht van meer dan 11 uren naar Los Angeles.
Alles verloopt vlot met inbegrip van de traditionele keuze tussen “chicken or pasta” bij American Airlines. Om 4:30 PM landen we op Amerikaanse bodem en om 5:30 PM staan we aan de balie van Alamo waar we onze huurauto, een witte Toyota Corolla, ontvangen.
We starten onze reis in Long Beach en de trip vanaf LAX zou, volgens de op voorhand berekende route, ongeveer 35 minuten in beslag nemen. De enorme verkeersdrukte beslist er echter anders over zodat we uiteindelijk meer dan 1 uur onderweg zijn.
Het is ondertussen 7:30 PM maar gelukkig is er een gezellig restaurantje tegenover ons hotel waar we vriendelijk ontvangen worden en lekker eten. De vakantiestemming zit er onmiddellijk goed in maar we zijn ondertussen meer dan 24 uren op de been en dan is een deugddoende douche en een zalig bed van harte welkom.
Notities:
– Hotel: Best Western Plus at the Convention, 517 East First Street, Long Beach.
Dag 2: Long Beach
Een goede gewoonte die we reeds tijdens onze vorige trips naar de VS hebben aangekweekt, is een bezoek aan het plaatselijk Visitor Center. En ook nu weer met succes. We waren van plan om fietsen te huren om de Queen Mary te bezoeken maar de vriendelijke dame aan het onthaal vindt dit geen goed idee. Ze weet ons te vertellen dat Long Beach wel fietsvriendelijk is maar dat de brug van Queens Way over de Los Angeles River een gevaarlijk traject is zonder fietspaden. We nemen dan maar de gratis shuttle naar de Queen Mary en als we over de brug rijden, moeten we inderdaad vaststellen dat hier fietsen, geen goed idee was.
Het is vrij rustig aan de box office en we nemen het First Class Passport ($ 32,95 pp) dat ons toegang verschaft tot alles behalve de Ghost Tour. De Glory Days History Tour start om 11:15 AM onder leiding van een werkelijk fantastische gids. Die man vertelt zijn verhaal met zoveel passie dat iedereen aan zijn lippen hangt. Dit in combinatie met het unieke décor, maken dat je Humphrey Bogart en Lauren Bacall als het ware over het glad geboende dek ziet flaneren. Onder de deelnemers aan de rondleiding was er iemand die op 9 jarige leeftijd de oversteek met de Queen Mary heeft gemaakt. Dat gaf de verhalen van de gids nog meer kleur.
De tijd vliegt voorbij en rond 12:30 PM staan we terug op het Promenade Deck. Deze rondleiding heeft zo’n indruk nagelaten dat we ons op de promenade, genietend van een lekkere Starbucks, echt op zee wanen tussen de grootste sterren van toen. Als Jeannine dan even later ook nog ontdekt dat Walt Disney meermaals de oversteek naar Europa aan boord van dit schip gemaakt heeft, is de droom compleet.
De rest van tentoonstellingen en attracties is vrij te bezoeken. We doorkruisen het ganse schip en het meest indrukwekkende is de immens grote machinekamer. De tentoonstelling rond Princess Diana is ook prachtig en zeer gedetailleerd met werkelijk unieke stukken. De Model Gallery bevat naast een prachtige collectie schaalmodellen van de meest bekende cruiseschepen ook een schaalmodel van de Queen Mary met een lengte van om en bij de 8 meter, gebouwd met meer dan 250.000 legoblokjes. Zeker niet te missen. Het 4D theater toont een 15 minuten durende film over dolfijnen, mooi maar hier zou een film over de historiek van de Queen Mary beter passen. Niet te geloven maar het is ondertussen 4:00 PM, we hebben echter geen seconde spijt van deze fascinerende trip terug in de tijd.
We nemen de free shuttle terug naar de jachthaven waar we net op tijd zijn voor de Harbour Tour van 4:45 PM ($ 12,00 pp). Een uurtje boot op een rustige zee onder een stralende zon is puur genieten. De kapitein vertelt dat er voor de kust van Long Beach verschillende boorplatforms in zee werden gebouwd omdat er onder de zeebodem rijke olievelden zitten. Om die lelijke platforms aan het zicht te onttrekken, worden ze gecamoufleerd alsof het eilandjes zijn. Het ontwerp voor deze camouflage komt van … jawel, The Walt Disney Co.
Terug aan wal bezoeken we het gezellige Shoreline Village met zijn leuke terrasjes en winkeltjes met de gekste souvenirs en de ondergaande zon maakt het alleen maar aantrekkelijker. De Bubba Gump Shrimp Co biedt de ideale locatie om in maritieme sfeer de dag lekker af te sluiten.
De temperatuur is zo aangenaam dat we al wandelend via The Pike Outlets terugkeren naar ons hotel. Daar aangekomen moeten we vaststellen dat onze innerlijke klok zich toch nog niet helemaal aangepast heeft. Morgen gaat dat al veel beter zijn.
Notities:
– Hotel: Best Western Plus at the Convention, 517 East First Street, Long Beach.
– Visitor Center: 301 E. Ocean Blvd., Long beach
Dag 3: Van Long Beach via Idyllwild naar Palm Springs.
Na een stevig ontbijt maken we ons klaar voor onze eerste echte dagtrip. De eindbestemming voor vandaag is Palm Springs en de kortste route vanuit Long Beach telt 110 miles. Moon heeft ons echter verteld dat je vanuit Palm Springs zeker de Palms to Pines Scenic Byway moet doen. Daar wij echter richting Palm Springs rijden, maken wij die route in omgekeerde richting en is het voor ons dus Pines to Palms. Als we de klim naar Mount San Jacinto aanvatten is het landschap dor en droog maar stillaan verschijnen de eerste dennenbomen. We houden een eerste stop voor een korte wandeling rond het mooie Lake Fulmor. Het wordt echter meer lopen dan wandelen want het krioelt hier van de muggen. De schade (muggenbeten) blijft beperkt en we zetten onze trip verder. We zijn sinds ons vertrek deze morgen bijna 1500 meter gestegen en ondertussen zijn de bomen een dicht bos geworden en daarin ligt het idyllische Idyllwild verscholen. Dit is een prachtig stadje met leuke winkeltjes, gezellige koffiebars en een heerlijke stilte. Absoluut de omweg waard. Na Idyllwild stijgen we nog even maar dan zetten we de afdaling in richting Palm Springs. Het Cahuilla Tewanet Vista Point is nog een van die plekjes die je zeker niet mag voorbijrijden. Het mooie wandelpad en het spectaculaire uitkijkplatform verhalen de levenswijze van de plaatselijke Native American’s. De dennen worden alsmaar schaarser en plots duiken in de verte de eerste palmen op. Palm Springs is in zicht.
We logeren in de Best Western Plus Las Brisas en dit is liefde op het eerste zicht. Vriendelijk personeel, prachtige kamer, gezellige hoekjes en terrasjes en een perfecte locatie. Gelukkig verblijven we hier 2 nachten.
Langs de gezellige South Palm Canyon Drive is de keuze in eetgelegenheden groot maar als we op een leuk restaurantje met de naam Pomme Frites stuiten, is die snel gemaakt. De ontvangst is niet echt vriendelijk maar het menu ziet er veelbelovend uit. We kiezen voor een traditionele Vol au Vent en dat valt reuze mee, compleet met frietjes in een puntzak. We vernemen dat de uitbater een echte Belg uit Spa is die al 10 jaar dit restaurant runt. Zijn eten is Belgische kwaliteit, zijn gastvrijheid is dat jammer genoeg niet.
Ondertussen is het behoorlijk donker geworden maar de vele lichtreclames en etalages, de aangename sfeer en de gezellige terrasjes laten je de tijd compleet vergeten. Net voor middernacht genieten we nog van een lekkere Café Moccha in de lokale Starbucks maar dan is het toch stilaan tijd om onze gezellige kamer terug op te zoeken. Gelukkig zijn we hier morgen nog.
Notities:
– Hotel: Best Western Plus Las Brisas Hotel, 222 South Indian Canyon Drive, Palm Springs.
– Afgelegd traject: 280 km
Dag 4: Palm Springs
De bewolking van gisteravond heeft plaats gemaakt voor een stralend blauwe lucht. Nochtans voorspelt het weerbericht toch weer opnieuw bewolking en mogelijk een regenbui voor deze namiddag. Ons geplande bezoek aan de Indian Canyons zullen we dan maar best zo snel mogelijk starten. Toch eerst even langs in het Visitor Center waar we alweer erg nuttige informatie krijgen. Indian Canyons is de verzamelnaam van 3 canyons: Palm Canyon, Andreas Canyon en Murray Canyon. Wij hebben een wandeling gepland in de Palm Canyon maar een vriendelijke medewerker geeft ons de wijze raad om de Andreas Canyon te nemen. Door de hoge temperaturen deze zomer staat Palm Canyon droog maar Andreas Canyon niet en water maakt alles veel aantrekkelijker. Een gouden tip want het is er inderdaad prachtig. Niet alleen de aanblik van het kolkende water tussen de majestueuze palmen is indrukwekkend ook het bruisende geluid van de vele watervalletjes maakt deze locatie uniek. We doen achteraf toch nog even Palm Canyon aan en dan blijkt inderdaad dat het stromende water in de Andreas Canyon een extra troef was. Als we rond 2:00 PM de Indian Canyons verlaten, komen de eerste donkere wolken aandrijven.
In de jaren ’20 van de vorige eeuw werd Palm Springs de geliefde verblijfplaats voor de bekendste Hollywoodsterren. Hun buitenverblijven werden ontworpen door veelal bekende Europese architecten in een typische modernistische woestijnstijl. Een van deze villa’s werd in de jaren ’60 door Elvis Presley bewoond en hier heeft hij ook zijn wittebroodsweken doorgebracht na zijn huwelijk met Priscilla. We gaan dus snel nog even huisjes kijken vooraleer de bewolking de zon helemaal verdringt.
Als we rond 3:30 PM terug in ons hotel aankomen, lijken de donkerste wolken reeds voorbijgetrokken maar we spelen op zeker en kiezen voor een wandelingetje in de omgeving. We zijn amper 500 meter verder wanneer de eerste gigantische regendruppels op het hete asfalt uiteenspatten. We vluchten in de lobby van het Hard Rock Hotel en dan gaat alles plots enorm snel. Het wordt aardedonker, er barst een geweldig onweer los en de regen valt met bakken uit de lucht. Binnen de kortste keren staan de straten blank en het blijft maar doorgaan. Langzaam stroomt het water richting lobby en start het personeel met ontruiming van de voorrijzone. Er is echter geen houden aan en het water dringt de lobby binnen. Daar worden met man en macht de gebruikte badhanddoeken aangevoerd om het tentoongestelde drumstel van Metallica van de verdrinkingsdood te redden. Na anderhalf uur van zware regen, klaart het op. Nog een half uurtje later is het ergste leed geleden en kunnen we terug de straat op.
We zetten onze wandeling verder en passeren opnieuw Pomme Frites. Bij Belgisch weer hoort Belgisch eten en we besluiten het toch opnieuw te doen. Daar de uitbater afkomstig is van Spa zouden de gehaktballen in Luikse saus lekker moeten zijn. En dat zijn ze. Het eten is dus weeral lekker, de baas is weeral nors. Maar de hemel klaart op en we hebben net vernomen dat morgen een stralende dag zal zijn. Perfect!
De aangename avondlucht en het gevarieerde aanbod aan winkeltjes maken dat je hier echt uren kan rondslenteren. De Starbucks wordt andermaal een gepaste afsluiter.
Notities:
– Hotel: Best Western Plus Las Brisas Hotel, 222 South Indian Canyon Drive, Palm Springs.
– Afgelegd traject: 40 km
Dag 5: Van Palm Springs via Joshua Tree NP naar Parker.
Palm Springs op een zaterdagochtend is wel heel rustig. Dat biedt ons de mogelijkheid om zonder gevaren nog even te stoppen aan die prachtige mid-century villa’s langs de weg richting Joshua Tree National Park. We maken ook nog een korte omweg via de San Gorgonio Pass om de immens grote windmolenparken en de uitgestrekte velden met zonnepanelen te zien. Indrukwekkend. We verlaten de I-10 aan afrit 117 en nemen de Twentynine Palms Highway die ons leidt naar het Visitor Center aan de West Entrance. De Park Boulevard verbindt die kant van het park met de North Entrance waarlangs we het park weer zullen verlaten. Al vlug duiken de grillig gevormde Joshua Trees op, ze zijn familie van de yucca en één van de meest merkwaardige verschijningen in de Mohave Desert. Onze eerste stopplaats is Hidden Valley dat volledig omgeven is door de karakteristieke afgeronde rotsblokken. Tot nu toe was het erg rustig in het park maar dit is blijkbaar een populaire locatie want op het bewegwijzerde wandelpad, dat absoluut de moeite waard is, lopen tientallen toeristen. Het is 40° C, de zon staat hoog en veel schaduw is er hier niet. We vinden gelukkig een aangenaam plekje om te genieten van de sandwiches die we deze morgen tijdens het tanken hebben gekocht.
Onze volgende stopplaats is het uitkijkpunt van Keys View dat op een hoogte van meer dan 1.500 meter ligt. Er is geen wolkje aan de lucht waardoor we een prachtig zicht hebben over de Coachella Valley en in de verte zien we zelfs de buitenwijken van Palm Springs.
Onze laatste stopplaats bevindt zich aan de uitgang van het park en draagt de veelbelovende naam Oasis of Mara. Hier heeft de oorspronkelijke indianenbevolking destijds 29 palmbomen geplant om de goden te danken voor de geboorte van 29 jongetjes in 1 jaar. Daarom wordt dit gebied dan ook Twentynine Palms genoemd. Je kan hier een korte wandeling maken tussen die palmbomen, maar na de prachtige locaties in het park houden we het hier vlug voor bekeken.
Het is ondertussen 3:00 PM en we zetten koers richting Arizona waar we na een kleine 110 miles en binnen ongeveer 2 uren, in Parker zullen aankomen.
Na een half uurtje rijden op de Twentynine Palms Highway, duikt er echter plots een wegversperring op met de onheilspellende boodschap “Road Closed”. Daar er alleen maar een afslag naar links is, en we het afgelopen kwartier geen enkele andere auto gezien hebben, zijn onze opties zeer beperkt. We nemen die afslag en vervolgen onze weg waarop er nog steeds geen enkel voertuig te bespeuren valt. Als dan plots onze GPS (die we van thuis hebben meegebracht) ook niet meer weet waar we ons bevinden, stijgt de spanning. Een kwartiertje verder komen we op een splitsing. Nu is goede raad duur. Maar, als de nood het hoogst is… en inderdaad in de achteruitkijkspiegel zien we een stofwolk. We stappen uit en onmiddellijk stopt de erg vriendelijke chauffeur met de laconieke vraag: Everything OK?. Gelukkig weet hij de weg en moet hij ook onze richting uit. Volgen maar. Groot is echter ook zijn verbazing als we opnieuw op een roadblock stuiten. Zijn telefoontje naar de Calbox leert ons dat de immense stortbui die we gisteren in Palm Springs te verwerken kregen, ook elders enorm heeft huisgehouden waardoor op verschillende plaatsen het wegdek volledig werd weggespoeld. Nu blijft er nog maar één mogelijkheid over en die zal onze omweg alleen maar vergroten. Met dank aan onze gangmaker, bereiken we via de I-40 Needles en vanaf daar doen we het weer zelf. We steken de grens met de staat Arizona over en bereiken uiteindelijk Parker na een omweg van bijna 120 miles. Het is ondertussen 8:00 PM als we in ons hotel aankomen. De erg vriendelijke dame aan de incheck weet ons te vertellen dat het nachtleven in Parker praktisch onbestaande is en dat zelfs op een zondagavond er maar enkel één restaurant nog zal open zijn en dat is Cross Roads. Onze keuze is dus andermaal zeer beperkt, maar ditmaal valt het wel allemaal goed mee. We worden erg vriendelijk ontvangen, zitten tussen de plaatselijke gasten en genieten in een ontspannen sfeer van een zeer lekkere Pasta Alfredo. Een gepaste afsluiter van een turbulente dag.
Notities:
– Hotel: Best Western Parker Inn, 1012 Geronimo Avenue, Parker.
– Afgelegd traject: 470 km waarvan 190 km omweg
Dag 6: Van Parker via Kingman naar Las Vegas.
Parker bevindt zich langs de Colorado rivier en die zullen we vandaag volgen tot aan de Hoover Dam. Hopelijk brengt die Colorado ons vandaag wat verkoeling want om 10:00 AM is het al 30° C. Onze eerste bezienswaardigheid van de dag is de Parker Dam. Deze dam werd tussen 1934 en 1938 gebouwd om elektriciteit op te wekken en is de diepste dam ter wereld want 72 meter ervan bevindt zich onder de rivierbedding. Als je er vóór 11:00 AM bent, mag je de dam over met de auto en dat is toch wel speciaal. We zetten onze reis verder richting Lake Havasu City. Lake Havasu is het stuwmeer dat ontstaan is door de bouw van de dam en Lake Havasu City ontstond uit een vestiging van het Army Air Corps tijdens de tweede Wereldoorlog. In 1958 kocht de zakenman Richard McCulloch, rijk geworden met de bouw van kettingzagen, grote stukken grond om fabrieken te bouwen voor zijn nieuwe onderneming: buitenboordmotoren voor boten. Dit werd een enorm succes en Lake Havasu City floreerde. Rond 1960 was hij op zoek naar een attractie voor zijn stad. Net op dat moment stond de originele London Bridge te koop. Deze brug over de Thames in Londen was verzakt en er moest dringend een nieuwe komen. Mc Culloch kocht ze en verscheepte ze steen voor steen naar Lake Havasu City waar hij ze terug liet opbouwen om in 1971 in gebruik te nemen. Onder de brug is een toeristisch dorpje gebouwd volledig in Londense stijl, compleet met rode telefooncel.
In het kleine Visitor Center wordt er een korte film over de bouw van de brug vertoond en dat is zeker de moeite waard.
Op naar Kingman. Als we er rond 1:00 PM arriveren is de temperatuur gestegen tot 42° C en dat is behoorlijk warm. Kingman ontstond na de bouw van de Atlantic and Pacific Railroad en is een bekende stopplaats langs de legendarische Route 66. Het Powerhouse Visitor Center mag je zeker niet overslaan en Mr D’z Route 66 Diner is gewoon een verplichting. Het genot van een overheerlijke hamburger in een uniek décor met geweldige muziek en fantastische bediening zal nog moeilijk te overtreffen zijn.
Gelukkig staat onze auto in de schaduw van de bomen van Locomotive Park want nu mag het toch echt niet meer warmer worden. Op naar de Hoover Dam. We hebben die locatie in 2011 ook bezocht maar omwille van tijdsgebrek, zijn we toen niet op de nieuwe brug over de Colorado op de grens van Arizona met Nevada geweest. Komende van Kingman moeten we er nu over, dus gaan we ze zeker de spectaculaire Mike O’Callaghan–Pat Tillman Memorial Bridge van dichtbij bekijken. Vanop de parking kan je via een stevige trappenpartij de brug bereiken. Veilig afgeschermd van het voorbijrazende verkeer sta je 270 meter boven de Coloradorivier en heb je een prachtig zicht op de gigantische Hoover Dam. Deze brug is dan ook de hoogste boogbrug ter wereld. Indrukwekkend!
Vanaf hier is het nog een halfuurtje tot Las Vegas. In 2011 logeerden we hier ook en dus verloopt het parkeren en inchecken erg vlot. We hebben een kamer met Kingsize bed geboekt maar omdat er momenteel geen beschikbaar is, krijgen we een kamer met Queensize bed maar als compensatie is het een kamer met zicht op de wereldberoemde fonteinen. Dit klinkt uiteindelijk mooier dan het in werkelijkheid is, want we zitten inderdaad aan de voorzijde maar vanaf onze etage is alleen de bovenste helft van de grootste waterkolommen te zien. Echter niet getreurd want de laatste voorstelling is om middernacht en we hebben zo’n vaag vermoeden dat we dan zeker niet terug op onze kamer zullen zijn.
Als we de Bellagio via de hoofdingang verlaten, is er net een fonteinenshow bezig. En dit is blijkbaar nog altijd de drukst bezochte attractie van de Strip want de toegang tot de Strip is over zijn volledige lengte geblokkeerd door toeschouwers. We bezoeken Ceasar’s Palace waar we lekker chinezen in de Tiger Wok & Ramen. The Venetian is ook altijd een bezoekje waard. Als we terug in de Bellagio arriveren is het ver over middernacht maar gelukkig is de Starbucks hier 24/24 open.
– Hotel: Bellagio, 3600 South Las Vegas Boulevard, Las Vegas.
– Afgelegd traject: 335 km
Dag 7: Las Vegas
Het ontbijt in The Buffet van de Bellagio is zo gevarieerd en zo lekker dat je hier onwetend heel wat tijd doorbrengt. Het is dan ondertussen ook al 11:00 AM als we voor het eerst vandaag aan de hitte blootgesteld worden. Het is ondertussen al 36° C dus dat belooft voor namiddag. De koelte in de Monte Carlo is een verademing. We wandelen via The Park naar New York New York en in de Excalibur nemen we de monorail naar Mandalay Bay.
Van daaruit wandelen we naar de MGM Grand waar je altijd terecht kan voor een stukje live muziek. De Losers Bar is daarvoor de beste locatie en het duo countryzangers is “Fabulous”. We trekken verder richting Paris Las Vegas en passeren de locatie waar veertien dagen later 68 mensen zouden doodgeschoten worden vanuit de Mandalay Bay. In de Paris hebben we bij ons vorige bezoek zo’n lekkere pannenkoeken gegeten in La Creperie dat we dat nu gaan overdoen. En lekker zijn ze! Nieuw voor ons is de High Roller, het grootste reuzenrad ter wereld, bereikbaar via de winkel- en wandelpromenade tussen de Flamingo en The Linq. Deze attractie heeft zo’n succes dat je moet reserveren want anders raak je er niet in. Via de Wynn Las Vegas en de vulkaanuitbarsting van de Mirage arriveren we uiteindelijk terug aan de Bellagio waar we net op tijd zijn voor de laatste watershow om middernacht. Die voorstelling is op de tonen van de Star Spangled Banner en dit zorgt zelfs bij deze temperaturen voor koude rillingen. Die verdwijnen echter snel bij een Café Moccha en die geeft je dan weer voldoende energie om toch nog even een laatste bezoekje te brengen aan al het moois dat de Bellagio te bieden heeft. Komende dagen zal het ’s avonds merkelijk rustiger zijn.
Notities:
– Hotel: Bellagio, 3600 South Las Vegas Boulevard, Las Vegas.
Dag 8: Van Las Vegas naar Death Valley.
We slaan ruim voldoende water in voor vandaag en vertrekken richting Death Valley. Bij ons vertrek in Long Beach hebben we een piepschuimen coolbox gekocht die we om de andere dag vullen met een zak vers ijs. Zo blijven drank, fruit en Jeannine’s make up, lekker fris.
Het is nog vroeg en vrij rustig op de weg. In onze achteruitkijkspiegel worden de silhouetten van de gigantische casino’s snel veel kleiner. Eenmaal de buitenwijken gepasseerd, verandert de omgeving heel snel en bevinden we ons onmiddellijk in de woestijn. We zijn blijkbaar de enige die richting Death Valley trekken want de weg is compleet verlaten maar dit komt de grootsheid van het landschap enkel ten goede. Na twee en een half uur rijden bereiken we de afslag naar Dante’s View. Bij ons eerste bezoek in 2005 was die weg afgesloten omdat het wegdek weggespoeld was. Die zijweg laat in het begin niet vermoeden dat delaatste kilometers erg spectaculair zijn. Via een aantal haarspeldbochten bereiken we de parkeerplaats en vanaf daar voert een kort wandelpad naar het uitzichtpunt. Dante’s View ligt in de Black Mountains op 1669 meter boven de zeespiegel. Vanaf dit hooggelegen punt zien we onder ons Badwater liggen, het laagste punt van Californië op 85,5 meter onder de zeespiegel en in de verte Mount Whitney, die met zijn 4420 meter de hoogste berg van Californië is.
Rond 6:00 PM arriveren we in The Furnace Creek Ranch. Door ons bezoek in 2006 denken we hier alles te kennen maar niets is minder waar. Door werkzaamheden hebben alle gebouwen links van de ingangsboog een andere bestemming gekregen en is de incheckbalie verplaatst. Dat wordt even zoeken want ze hebben hem goed verstopt. De kamers zijn nog altijd hetzelfde maar hebben blijkbaar toch een opknapbeurt gehad. Het is er fris en netjes. We hebben een kamer op het verdiep met een balkon dat uitgeeft op het golfterrein. Van hieruit kunnen we ook de installatiewerkzaamheden zien van een enorm zonnepanelenterrein. We brengen ook nog een bezoekje aan hetBorax Museum. Borax is een mineraal dat hier werd ontgonnen eind jaren 1800. Vooral de transportmiddelen zijn indrukwekkend.
Als je hier logeert ben je aangewezen op de plaatselijke voorzieningen maar dat valt goed mee. Dinner is nu in buffetvorm en het aanbod is beperkt maar wel lekker. Rond 7:00 PM is de zon ondergegaan en in de schemering maken we een wandeling rond het domein en langs het golfterrein waar we genieten van een bijna complete stilte. Wat een contrast met gisteravond. Het is die zalige stilte en de fantastische sterrenhemel die ervoor zorgen dat we rond middernacht nog steeds op ons balkon zitten.
Notities:
– Hotel: The Ranch at Furnace Creek, Highway 190, Furnace Creek.
– Afgelegd traject: 320 km
Dag 9: Van Death Valley naar Kernville
Het ontbijt is eenvoudig maar ruimschoots voldoende om de dag goed te starten. We vullen onze voorraad weer aan en trekken naar het Visitor Center dat op enkele minuten auto van de Ranch verwijderd is. We arriveren er rond 10:00 AM en dan is het ondertussen al 32 ° C. Bij de meeste Nationale Parken zijn er kassa’s aan de grens waar je de inkom betaalt. In Death Valley zijn die er, om voor de hand liggende redenen, niet. We gaan dus ons toegangsticket nu afhalen. In Joshua Tree NP bedroeg de inkom 20 $ per voertuig. We hadden daar een America the Beautiful pas willen kopen maar dat ging niet, nu gaan we dit wel doen. Met ons betaalbewijs van Joshua Tree NP wordt die 20 $ afgetrokken van de totaalprijs van 80 $ en nu hebben we een jaar lang toegang tot alle Nationale Parken van Amerika.
In de verte duiken de Mesquite Flat Sand Dunes op. Dit is het meest toegankelijke duinengebied in Death Valley en absoluut een stop waard. De plaatselijke coyotes weten ondertussen ook al dat het makkelijker is om voedsel te vinden rond de geparkeerde auto’s dan in de hete woestijn. De volgende stop is het Father Crowley Point in Panamint Springs.
In een landschap van donkere lava ligt een prachtige canyon. De parking met infobord ligt langs Hwy 190 maar het meest spectaculaire zicht heb je vanaf het wandelpad aan de oostkant van de parking.
Op de US 395 van Olancha naar Lake Isabella zie je de natuur veranderen. Er komt meer groen tevoorschijn en als we de mooie Isabelle Walker Pass Road richting Lake Isabella inslaan zien we zelfs de allereerste bomen verschijnen. We stoppen in Weldon aan het Audubon Kern River Preserve, dat volgens Moon een waar vogelparadijs is. We maken echter snel rechtsomkeer want de aangekondigde wandelroute is zeer onduidelijk en in de wijde omgeving is er geen mens en geen vogel te zien.
Lake Isabella is prachtig en heeft dezelfde oppervlakte als onze gemeente Riemst (58 km²). En nu op naar ons verblijf voor vannacht: het Corral Creek Resort in Kernville. Via de prachtige Mountain Highway 99 passeren we het centrum van Kernville maar ons hotel ligt nog 20 minuten rijden verderop. We hebben dit hotel gekozen omwille van zijn schitterende locatie met aan de voorzijde de Kern River en aan de achterzijde de beboste hellingen van het Sequoia National Forrest. Maar… buiten het hotel is hier verder niets, dus moeten we 20 minuten terug richting Kernville indien we nu nog wat willen eten. Morgenochtend is er echter wel ontbijt vertelt de vriendelijke juffrouw aan de balie. In Kernville vinden we een fantastisch Italiaans restaurantje met de klinkende naam That’s Italian. Dit is echter niet gelogen want het is inderdaad een Italiaanse dame die ons in Italiaanse stijl een overheerlijk Italiaans menu presenteert. We moeten natuurlijk weer 20 minuten terug en arriveren net voor het echt donker wordt in ons hotel. En dat is wel nodig want de smalle en bochtige Hwy 99 is prachtig overdag maar in het donker is het behoorlijk opletten. Ook hier genieten we weer van de heerlijke stilte en de met miljoenen sterren bezaaide nachtelijke hemel.
Notities:
– Hotel: The Corall Creek, Highway 99, Kernville.
– Afgelegd traject: 350 km
Dag 10: Van Kernville naar Sequoia National Park.
We hebben zalig geslapen en worden gewekt door de zon die door de dunne gordijntjes binnen valt. Het is fris buiten maar de staalblauwe hemel voorspelt dat de temperatuur snel zal stijgen. Op naar het ontbijt. Maar, wat de vriendelijke juffrouw gisteren ontbijt noemde, is in werkelijkheid een doosje felgekleurde Fruity Cheerios, een potje yoghurt en een flesje fruitsap. De ontbijtruimte doet dan ook nog tevens dienst als opbergplaats voor poetsgerief. Smakelijk! We hebben altijd voorverpakte porties havermout mee en soja in de coolbox om een onverwachte honger te stillen. Hier gaat dat ons ontbijt worden. De extra tijd die we hiermee winnen, spenderen we aan een deugddoende ochtendwandeling langs de oevers van de bruisende Kern River. Vandaag staat Sequoia National Park op het programma. We hebben nog zo’n 150 miles te doen vooraleer we de toegang bereiken maar de reis zal grotendeels in of langs het National Forrest lopen zodat we vandaag veel groen zullen zien. We stoppen meermaals langs de weg om de prachtige loop van Kern River te fotograferen en om te tanken. Dit doe je best voor het park omwille van de kostprijs en het geringe aanbod.
We rijden het park binnen via de Ash Mountain Entrance en de toegang voor Sequoia National Park en Kings Canyon bedraagt 30 $ maar we hebben onze jaarpas. We hebben thuis op de website van de nationale parken (www.nps.gov) reeds ontdekt dat er werkzaamheden zijn die een beurtelingse doorgang vereisen en die een vertraging van 1 uur tot gevolg hebben. In het Foothils Visitor Center vernemen we echter dat het vandaag erg rustig is en dat het maximaal een half uur vertraging zal zijn. Daarenboven hebben we het geluk om net als laatste te kunnen aansluiten bij de groep die nu mag passeren waardoor we hier helemaal geen tijd verliezen. De enige route door Sequoia NP verloopt via de fantastische Generals Highway. Zwart asfalt, een dubbele gele lijn – wat betekent dat de weg behoorlijk bochtig zal zijn want je mag niet voorbijsteken – en hemels grote sequoiabomen in elke bocht, dit is onbeschrijflijk.
We nemen de afslag naar Giant Forrest waar we de spectaculaire beklimming naar Moro Rock doen en staan in de file om met de auto door de Tunnel Log te rijden. Tijdens de wandeling naar de General Sherman Tree verdwijnt de zon achter de wolken en dan wordt het onder deze giganten al snel fris en donker. Als we in de Montecito Sequoia Lodge aankomen is het 6:30 PM. Gelukkig moeten we hier niet zoeken naar een restaurant want in de Montecito is een boeking altijd in vol pension. Het inchecken verloopt vlot en we hebben een cabin vlak bij de hoofdbouw maar het is toch nog een eindje zeulen met de valiezen. De kamer is vrij klein, erg basic maar heel netjes. Geen TV, geen kast (wel open legrekken) geen badkamermeubels en geen wifi. We hebben gekozen voor een verblijf in het midden van de natuur en dat hebben we hier. Mij hoor je niet klagen, Jeannine misschien wel een beetje omwille van het gebrek aan wifi.
We schuiven aan, aan het buffet en genieten van een eenvoudige maar erg lekkere maaltijd. Het restaurant is een grote open ruimte en overal zitten er gezinnen met kinderen die hier echt komen om de prachtige natuur van dichtbij te beleven. Als we om 9:00 PM naar onze kamer gaan is het buiten ontzettend rustig. Stilte werkt blijkbaar verslavend want we genieten met volle teugen.
Notities:
– Hotel: Montecito Sequoia Lodge, 63410 Generals Highway, Sequoia National Park.
– Afgelegd traject: 265 km
Dag 11: Van Sequoia NP via Kings Canyon NP naar Porterville.
Als iedereen vroeg gaat slapen is het logisch dat je ’s morgens gewekt wordt door vroege vogels. Als we om 7:00 AM uit het raam kijken is er buiten al heel wat activiteit. Je ziet aan het ontbijt dat de gasten hier stevige dagprogramma’s hebben want het ontbijt is uitgebreider dan het dinner gisteravond. Daar we er deze middag niet zullen zijn om van ons vol pension te genieten, krijgen we een lunchpakket mee. En ook dat is goed gevuld.
Vandaag, bij klaarlichte dag, ontdekken we waarom er overal grote plastic kruiwagens staan. Inderdaad, om de bagage te transporteren.
We maken nog een korte wandeling rond de vijver die er zo glad als een spiegel bijligt en zetten onze indrukwekkende parcours tussen de majestueuze Sequoia’s verder, richting Kings Canyon. We houden halt in Grant Grove Village en bezoeken het Visitor Center waar we zaad van een Sequoia kopen zodat we misschien zelf ooit onze eigen gigant in de tuin hebben staan. Whishfull thinking!
De wandeling naar de The General Grant Tree, die qua volume de 2degrootste boom ter wereld is, doen we niet alleen. Het is hier behoorlijk druk, logisch, want het is hier ook ontzettend mooi. En iedereen wil natuurlijk op de foto met de in 1926 tot Amerika’s Nationale Christmas Tree gepromoveerde reuzenboom.
En dan is het eindelijk zover, we verlaten de parking voor een duizelingwekkende route langs de Highway 180 die ons naar Cedar Grove zal voeren.
De 30 miles lange route, tussen Grant Grove Village en Cedar Grove, biedt een prachtig uitzicht op granieten kliffen, een donderende Kings River, watervallen en de Kings Canyon zelf. Er zijn voldoende vista-punten en enkele makkelijke wandelingen om optimaal van al dat moois te genieten. We passeren het gebied waar 2 jaren geleden die hevige bosbrand heeft gewoed die ons toen verhinderde om dit park te bezoeken. Na ongeveer 10 miles komt de canyon in zicht en even verderop, bij Yucca Point, is de canyon dieper dan de Grand Canyon. Elke bocht van dit traject is puur genot. Plots duikt vanuit het niets een zwarte beer met 2 jongen op, zij steken de weg over en verdwijnen in het dichte struikgewas. Prachtig! Uiteindelijk komen we aan het einde van de weg in de Zumwalt Meadows. Het bord “Roads End” is niet mis te verstaan. Verder kan je nu nog alleen te voet. De weg maakt een bocht van 360 ° en dan mag je de terugweg aanvatten via hetzelfde traject. Bij het dalen rij je meestal langs de bergwand maar bij de klim terug rij je meestal aan de afgrond zijde en dat is soms behoorlijk akelig.
We maken nog enkele stops waaronder deze aan de prachtige Grizzly Falls vooraleer we terug Grant Grove Village bereiken. Vanaf hier is het nu nog een heel eind naar ons hotel in Porterville. We nemen de 245 richting Elderwood en zien op dit 30 miles lange, bochtige traject tussen heuvels vol goudgele verdroogde grassen letterlijk niks of niemand. Of toch, er kruisen namelijk 2 gigantische tarantula’s ons pad, de moeite waard om een foto te maken.
We arriveren bij zonsondergang in de Best Western waar het vrij rustig is. De complete stilte van de voorbije avonden is echter verdwenen.
Notities:
– Hotel: Best Western Porterville, 350 West Montgommery Ave, Porterville.
– Afgelegd traject: 285 km
Dag 12: Van Porterville naar Anaheim.
De rit van vandaag voert ons naar Anaheim. We willen zo snel als mogelijk naar Disneyland en hebben dus maar 1 stop ingelast. Nochtans is de route verre van saai. Zo passeren we net voor Oildale de honderden ja-knikkers op een van de grootste olievelden van Californië. In Oildale verlaten we de All America City Highway (SR-65) en voegen in op de Golden State Highway (SR-99). Vanaf Wheeler Ridge bevinden we ons op de I-5 en begint de klim naar Fort Tejon Historic State Park. Een eindje verder ligt het mooie Pyramid Lake dat misschien toch wel een stop waard was geweest. In Valencia zien we vanaf de snelweg de indrukwekkende achtbanen van Six Flags. Alhoewel de I-5 ons naar Disneyland zal voeren, maken we een korte omweg via de Ventura Freeway om in Burbank een kort bezoekje te brengen aan The Walt Disney Studios.
We hebben deze locatie in 2005 ook bezocht maar toen op een drukke werkdag. Er was toen nergens een parkeerplaats te vinden en dan zijn we toen gewoon de blok eens rondgereden. Nu doen we dit echter op een zondag en daarom is het veel rustiger. We hebben voor ’s middags een bezoekje aan de dichtbij gelegen Starbucks gepland maar helaas is zowel de parking als de zaak op zondag gesloten. We raken de auto echter kwijt op de parking van de Providence High School. Het is ondertussen 1:00 PM en een toiletbezoek dringt zich op. Gelukkig vinden we dat in het aangrenzende Providence St. Joseph Medical Center. En dat niet alleen, er is een gezellig restaurant, met prachtige foto’s van The Walt Disney Studios en Hollywood aan de muur en een heel leuk winkeltje.
De geplande korte stop neemt dus uiteindelijk veel meer tijd in beslag dan voorzien waardoor we pas rond 3:00 PM voor de poorten van The Walt Disney Studios arriveren.
We staan er net als er een bus stopt waaruit een 30tal mensen stappen onder begeleiding van een gids. De gids, een bejaarde man, geeft zeer gedetailleerde uitleg aan zijn groep over de Disney Studios en vertelt over zijn eigen werkzaamheden in de Studios. Blijkt dat die man niemand minder is dan Bob Gurr. Die naam zal voor velen totaal onbekend zijn maar voor Disney fans is dat een levende legende. Het is namelijk de enige nog levende Imagineer die met Walt Disney samenwerkte. Hij was de ontwerper van bijna alle attractievoertuigen in de beginjaren van Disneyland waaronder deze voor de Disneyland Monorail, Autopia, Haunted Mansion, de Submarine Voyage en de Matterhorn Bobsleds.
Als hij zijn uitleg gedaan heeft, krijgen we de kans om een zeer aangenaam gesprek met Bob – want zoals Walt het wilde, wordt iedereen bij Disney met zijn voornaam aangesproken – te voeren. Daarna neemt hij ruimschoots de tijd om foto’s te nemen en een kaartje te signeren. Hartverwarmend.
Ons tijdschema voor vandaag was helemaal om zeep maar daardoor hebben we nu net een onvergetelijke ontmoeting gekregen.
Nu snel naar Anaheim waar we zeer vlot en erg vriendelijk ontvangen worden in het bijzonder aantrekkelijke Hotel Indigo. Het inleverpunt voor onze huurauto is hier amper een halve mile van verwijderd maar we zijn te laat. De burelen worden gesloten om 6:00 PM maar het is ondertussen al bijna 7:00 PM en dus droppen we de sleutels in de keybox.
Terug in het hotel kopen we daar de inkomtickets voor Disneyland Resort voor de komende twee dagen. Op amper 250 meter van ons hotel is er een Cheese Cake Factory en als je daar ooit de Pasta Da Vinci geproefd hebt – voor ons was dat de eerste keer in 2007 in Fort Lauderdale – dan is de keuze snel gemaakt. Het is er behoorlijk druk maar de bediening verloopt vlot en vriendelijk. Met een goed gevulde maag stappen we naar Downtown Disney.
Daar is het nu nog relatief rustig want op zondag is Disneyland Park open tot 11:00 PM. We bezoeken dan ook snel eerst de Disney Store want een uur later kan je er inderdaad over de koppen lopen. Gelukkig sluit de Starbucks vandaag pas op 1:00 AM en kunnen we op het terras onder een romantisch verlichte boom, zalig nagenieten van een opwindende dag.
Notities:
– Hotel: Hotel Indigo Anaheim, 435 Katella Ave, Anaheim.
– Afgelegd traject: 300 km
Dag 13: Disneyland Resort.
Ons eerste inkomticket is bestemd voor Disney California Adventure Park. Net als twee jaren geleden halen we ons eerst een Fast Pass Ticket voor Radiators Springs Racers in Cars Land. De automaten voor deze tickets staan aan de inkom van A Bugs’ Land en aan de wachtrij te zien heeft deze attractie nog steeds enorm veel succes. Onze tickets zijn geldig tussen 1:30 en 2:00 PM dus hebben we ruimschoots de tijd om Jeannine’s Favorite Attraction te doen: Soarin’ Around the World. Twee jaar geleden vlogen we in deze attractie nog over California maar ondertussen is ze vernieuwd en glijden we hangend aan een gigantische paraglider over gans de wereld inclusief aangepaste geuren. Subliem!
Het is behoorlijk druk in het park maar de wachttijden vallen mee. Soarin’ heeft ons wel 45 minuten gekost maar de andere attracties zijn telkens een 20 tal minuutjes.
Hoe meer je van Californië gezien hebt, hoe interessanter dit park wordt want overal zijn er leuke verwijzingen naar de originele locaties.
De dodenherdenking op 1 november wordt in Mexico de Dia de los Muertos genoemd en is daar een kleurrijk feest. Ook Disneyland herdenkt dit jaarlijks maar dit jaar krijgt het feest extra aandacht. Disney’s nieuwste animatiefilm COCO speelt zich namelijk volledig af tijdens dit gebeuren. Om dit te vieren werd de fleurige Plaza de la Familia gecreëerd waar kleurrijke zangers en dansers onder begeleiding van een authentieke Mariachiband de filmmuziek vertolken.
Om de prachtige herinneringen aan ons verblijf van twee jaren geleden in Napa levendig te houden, hebben we voor vanavond dinner gereserveerd in de Wine Country Trattoria. En daar hebben we geen seconde spijt van.
Als de duisternis invalt, trekken we terug naar Cars Land want de feeërieke verlichting daar is fantastisch. We hebben deze attractie nog nooit in het donker gedaan en 45 minuten wachten hebben we daar wel voor over. En het was absoluut het wachten waard maar we verkiezen uiteindelijk toch de rit in de zon want het buitengedeelte bevat zoveel leuke details die je in het donker jammer genoeg mist.
We blijven tot sluitingstijd rondslenteren in het park en begeven ons dan naar Downtown Disney, de ideale locatie om onze eerste parkdag Disneywaardig af te sluiten.
Notities
– Hotel: Hotel Indigo Anaheim, 435 Katella Ave, Anaheim.
Dag 14: Disneyland.
Als we aan het Disneyland Railroad Station van Main Street USA aankomen, geeft net de Disneyland Band haar welkomstconcert. Beter kan de dag niet van start gaan. Eén van de prachtigste locaties voor een rasechte Disneyfan is en blijft The Disney Gallery waar je onder andere originele ontwerpschetsen en schaalmodellen van populaire Disneyland attracties kan bewonderen. Met onze ontmoeting met Bob Gurr nog vers in het geheugen, stappen we in de Disneyland Monorail. Er zitten enkele mooie plekjes in het traject maar het grootste deel van de route kijk je op parkings en opslagplaatsen. Mickey’s Soundsational Parade hebben we twee jaar geleden al gezien, toch trekken we automatisch richting Central Plaza als we de eerste noten van de Parade Song horen.
Er is behoorlijk veel volk en dat doet de wachttijden oplopen maar ondanks de drukte kunnen we onze favorietenlijst toch afwerken. Aanschuiven aan attracties hoort er nu eenmaal bij maar aanschuiven om te gaan eten, haten we. We hebben dus net als gisteren, ook deze morgen weer onmiddellijke gereserveerd. Vandaag eten we in de Plaza Inn en dankzij het schitterende weer, kunnen we dat op het buitenterras doen.
Plaza Inn ligt aan Main Street en daar is het nu nog redelijk rustig. Ideaal dus om van het rijkelijke aanbod in de gezellige shops te genieten. Daarna trekken we richting New Orleans Square waar we de, voor deze tijd van het jaar, meest spectaculaire Disneyland attractie gaan bezoeken: TheHaunted Mansion’s Merry Make Over Inspired by Tim Burton’s The Nightmare Before Christmas! Dit is zo ongelooflijk mooi dat je het voor geen geld van de wereld zou willen missen. Er is momenteel een wachtrij van één uur, maar die gaat helaas net dicht als we aankomen en de attractie wordt voor onbepaalde tijd gesloten. We maken de volledige omtrek van het park en als we terug op ons vertrekpunt aankomen wordt de attractie gelukkig opnieuw geopend. We zijn bij de eersten om aan te schuiven waardoor we uiteindelijk geen tijd verliezen. Wat een waardige afsluiter van een fantastische dag.
Het park sluit vandaag om 9:00 PM en dan gaat het met een slakkengangetje richting Downtown Disney waar we met volle teugen genieten van een laatste Café Moccha onder onze romantisch verlichtte boom.
Notities:
– Hotel: Hotel Indigo Anaheim, 435 Katella Ave, Anaheim.
Dag 15: Van Anaheim naar LAX en terug naar Brussel.
Op de laatste vakantiedag word je altijd wakker met een dubbel gevoel. Enerzijds triest omdat het voorbij is maar anderzijds blij omdat het ontzettend goed was. Bij aankomst in het hotel hebben we shuttlevervoer naar LAX gereserveerd en die komen ons om 3:30 PM afhalen. We hebben dus ruimschoots de tijd om rustig te ontbijten en de valiezen te pakken. Met een doorwinterde pakker als Jeannine is dit echter een fluitje van een cent.
Stipt om 11:00 AM wandelen we via de leuke winkeltjes van de Anaheim Gardenwalk naar Downtown Disney. In de Gardenwalk bezoeken we eerst nog even The House of Blues want die is onlangs van Downtown Disney naar hier verhuist en echt een bezoekje waard.
In Downtown Disney doen we nog even de Disney Store aan maar dan zit het erop.
Alhoewel nog niet helemaal, want er rest ons nog net voldoende tijd voor een Pasta Da Vinci in The Cheese Cake Factory. En met de gedachte aan wat de komende 24 uren op het menu zal staan, smaakt die overheerlijk.
Om 3:30 PM zwaait het ontzettend lieve personeel van het Indigo Hotel ons uit en in geen tijd zitten we op de drukke Santa Ana Feeway richting LAX.
Alles verloopt zoals gepland en 23 uren na ons vertrek vanuit Hotel Indigo ploffen we thuis in onze zetel met een pak fijne herinneringen aan een fascinerend land dat ons na elk bezoek steeds meer en meer bekoort.
USA, hopefully we’ll see you soon!
CALIFORNIA’S HIGHS AND LOWS
