A Onze roadtrip van 2019; LIVE LIFE, “A New Chapter“. Vier maanden reizen door Noord Amerika ….Home away from Home.

LIVE LIFE

Dat LIVE LIFE is voor iedereen wel duidelijk vermoed ik, maar een “New Chapter”? Die komt voort uit daadwerkelijk het leven gaan omgooien en dat leven gaan leiden! Hoe wij dat doen? Zoveel mogelijk in de USA verblijven…….

En wie is wij?

Robert (45) en Ilona (43) van Veen uit Tilburg, 18 jaar getrouwd en zijn altijd werkzaam geweest in de horeca. Na 26 jaar besloten wij dat het tijd werd om ons leven te veranderen. We hebben onze zaak in februari 2019 verkocht en dan vertrekken wij op 25 maart 2019 voor 4 maanden naar Noord Amerika, waar we 3 maanden in de USA verblijven en dan daarna nog 1 maand in Canada.

In oktober 2016 zijn we voor de eerste keer naar de USA vertrokken voor een roadtrip door Californie en voîla: we were hooked! In het vliegtuig terug hebben we afgesproken om zo snel mogelijk terug te gaan en belofte maakt schuld dus in de periode 2017/2018 zijn we nog 3x terug gegaan (WashingtonDC + New York, Florida en Zuid West USA).

Voorbereiding

In maart 2019 begint dus ons nieuwe leven maar hoe gaan we dat nu dan beginnen? Juist…….Daar waar we ons thuis voelen!!

Vier maanden van huis gaan is niet zomaar 1,2,3 geregeld en ik begin op tijd met plannen en inpakken. Dat plannen willen we zoveel mogelijk niet doen eigenlijk en gewoon maar zien wat er op ons pad komt maar een aantal dingen “moeten” toch al gebeuren. Een soort van globale planning komt dan neer op tickets boeken voor een vlucht van Amsterdam naar Las Vegas en vanaf Toronto weer terug naar Amsterdam.

We weten ook dat we voor het eerst in ons leven een aantal weken met de camper willen gaan rondtrekken. Deze boek ik bij Jan Doets Reizen, makkelijk en goed verzekerd. Voor vijf weken van Las Vegas tot aan Dalllas Texas. Vanaf Dallas pakken we de auto (Jeep Gr Cherokee) en die leveren we dan uiteindelijk weer in Salt Lake City weer op het einde van onze trip. (zo min mogelijk aan denken hahaha)

We starten dus in Las Vegas dus ik boek daar alvast Tuscany Suites & Casino en al het andere wat er na komt zal ook voor ons een verrassing zijn. Heerlijk die vrijheid, niets plannen en alles beleven zoals het op ons pad komt.

We vertrekken de dag voor we naar Las Vegas vliegen al naar Schiphol en overnachten daar in het Radisson Blue Hotel, weggebracht natuurlijk want dat scheelt weer parkeerkosten (en achteraf maar goed ook want bij thuiskomst vier maanden later startte de auto niet meer: accu kapot)

En weg zijn wij! 

Zo gezegd zo gedaan en op maandag 25 maart 2019 zitten we om 10:20 in het vliegtuig. United Arlines brengt ons via Houston naar Las Vegas. Wij vliegen graag met United: goede service aan boord en ook als er iets is word het goed opgelost. Ik moest bij het inchecken wel bijbetalen op mijn bagage?? Tja dat krijg je ervan als je meer meeneemt dan toegestaan maar je moet iets als je zo lang op pad gaat toch?

Zij kunnen niet meer mee op onze vlucht maar ze arriveren 2 uurtjes na ons in Viva Las Vegas. En na 4x Las Vegas verveelt het mij nog steeds niet. Ik hou er van, de sfeer en de energie die er hangt en de bling die blinkt. Overdag doet het mij niet zoveel maar ’s avonds…GEWELDIG.

Als we er dan toch met vieren zijn dan gaan we hun ook wat van de omgeving laten zien want Las Vegas draait niet alleen om de Strip en de casino’s. De omgeving in Las Vegas is prachtig mooi en genoeg diversiteit te ontdekken. We huren een cabrio en in de volgende dagen gaan we naar Death Valley, een plek waar het in de zomer dus zo heet kan worden dat je je slippertjes in de prullenbak kan gooien omdat ze onder je voeten wegsmelten….ach had ik een mooi excuus om nieuwe te kopen. Deze keer zal het wel meevallen aangezien we vroeg in het seizoen zijn. We doen Dantes View ( prachtig uitzicht van bovenaf over Death Valley), Zabriskie Point (Badlands) en Badwater Bassin (het laagste punt in Noord Amerika en prachtige zoutvlaktes).

Op 1 van de andere dagen rijden we naar Valley of Fire, een totaal andere omgeving maar zeker ook de moeite waard met prachtige rode rotsen. Tip geen witte kleding/schoenen aan doen of je moet een goed excuus hebben om nieuwe kopen in een van de vele outlets.

Camper ophalen

Na drie dagen is het dan zover: we mogen de camper ophalen. We zijn gewoon een beetje nerveus. El Monte RV staat goed aangeschreven hoor maar toch je weet niet wat ze je voor je klaar hebben gezet? We worden bij het hotel opgehaald en netjes naar de verhuur-locatie gebracht. Daar krijgen we een bakske koffie aangeboden en worden we in een ruimte gezet waar ze een instructievideo afspelen. Erg fijn om te zien hoe het allemaal werkt alhoewel het meeste wel voor zich spreekt. Tip: als je voor de eerste keer gaat en je gaat de instructie video bekijken, film het met je eigen telefoon zodat als je onderweg twijfelt over iets je het makkelijk terug kunt zoeken en zien op beeld.

Eenmaal aan de balie vullen we het een en ander aan papierwerk in en neemt de jongedame de tijd om ons alles uit te leggen. Als het moment daar is gaan we naar buiten en op zoek naar “onze” camper. En wat zijn we opgelucht! Een vlamnieuwe camper die alleen nog van de fabriek af naar Las Vegas is gereden dus met ontzettend weinig miles op de teller.

We rijden op ons gemak terug en hebben van tevoren al overlegd of de camper daar een nachtje mocht staan op het terrein zodat alles op ons gemak konden in ruimen en de volgende ochtend na het ontbijt fris en fruitig kunnen beginnen aan onze roadtrip.

Als we dan de volgende ochtend onderweg zijn naar Kingman en dan gelijk ook de 2e staat op onze route Arizona, maken we natuurlijk eerst een pitstop bij de Walmart, een van de favoriete toch wel. Enorme supermarkt met een enorm aanbod van enorme verpakkingen (niet alles maar probeer maar eens klein pakje appelsap of melk te krijgen). Onderweg naar Kingman gaan we ook nog naar de Hooverdam met daarachter het stuwmeer Lake Mead.

Ik heb geen campings geboekt op voorhand dus het is spannend die eerste plek uitzoeken. We vinden een camping aan Route 66, tenminste in het kastje bij de receptie (die al gesloten is) hangen wat enveloppen met vrije plekken. Duidelijk omschreven hoeveel $$ de plek kost en wat de regels zijn dus we stoppen het geld in de envelop, parkeren de camper op de plek die we hebben uitgekozen en zwengelen de BBQ aan.

Gevoel van vrijheid

Foutje: ik heb wel een campingplek gereserveerd van tevoren bedenk ik me nu. De plek op Mathercampground in de Grand Canyon. Al maanden van tevoren heb ik deze plek weten te bemachtigen via recreation.gov . Er zijn niet veel plekken dus je moet er snel bij zijn en geloof me: het is de moeite waard!
In de avond vlak aan de rim, in the middle of nowhere onder een ongelofelijk mooie sterrenhemel marshmellows roosteren boven een vuurtje (een fire pit is het enige wat er ligt, geen water of elektriciteit). Dat zijn toch wel momenten die ik van mijn hele leven niet meer vergeet. Het zijn echt de kleine dingen die het ‘m doen!

Arizona

De Grand Canyon verkennen we de dag erop en dit geeft weer vele “oeh” en “ah” momenten. Hier raak je toch vaak sprakeloos ondanks dat we hier al vaker zijn geweest blijven het een van de indrukwekkendste plekjes.

Onze weg vervolgd zich richting Phoenix. We rijden door Coconino National Forest en komen uiteindelijk in Sedona uit. Voordat we naar onze camping in Phoenix rijden, gaan we eerst een kijkje nemen op Dobbins Lookout. Vanaf daar heb je een prachtig uitzicht over Phoenix en de cactussen zijn daar ietsjes groter dan dat wij gewend zijn…..

Op de camping “Mesa/Apache Junction neem we even rust en zwembad-tijd. Alle indrukken zijn overweldigend en wij hebben nog een hele lange weg te gaan maar Gijs en Janneke vliegen weer vanuit hier terug naar Nederland. De temperatuur lopen aardig op hier terwijl we in de Grand Canyon nog wat restjes sneeuw zagen liggen, liggen we hier heerlijk in de zon aan het zwembad.

Als we dan de reisgenoten uit hebben gezwaaid op het vliegveld in Phoenix gaan we met zijn tweetjes verder. Spannend toch wel hoor, nu je de komende 3,5 maanden echt op elkaar aangewezen bent. Tuscon word onze volgende stop en op weg daar naar toe rijden we door Saguaro National Parkin de Sonoran Desert. We dachten al wat grote cactussen gezien te hebben maar ze worden steeds groter. Rijd bijvoorbeeld de Cactus Forest Drive en je komt langs de mooiste en oudste Saguaro’s.

Mij is verteld dat ze na een flinke regenbui water opzuigen uit de grond en daar tot wel 2 jaar op kunnen teren…Hmmm misschien om thuis te overwegen met mijn “groene vingers”.

De camping in Tucson heb ik middels de app gereserveerd en als we die richting op rijden komen langs iets waar ik al over gelezen had (natuurlijk in de USA4LL facebookgroep) en wist dat het in Arizona lag maar ik had het niet verwacht tegen te komen. The boneyard! ‘Swerelds grootste vliegtuigkerkhof voor militaire vliegtuigen die afgeschreven maar waarvan nog onderdelen te gebruiken zijn. Voor ons was het een aangename verrassing om te zien van buiten de hekken maar je kunt ook een bustour doen. 

New Mexico

Als we Tucson verlaten verlaten ook de staat Arizona en gaan we op weg naar de 3e staat op onze route, New Mexico. Onze eerste stop in de deze staat is in Gallup, aan Route 66. We overnachten hier alleen om de volgende dag weer door te rijden naar Alburquerque met zijn geweldig gekleurde pueblo’s  (gemeenschappen) en het gezellige Old Town Marktplaza. In Old town staat de San Felipe de Neri- kerk, het oudste gebouw. De gebouwen zijn voornamelijk gebouwd van zand, klei, water en stro en voorzien van allerlei vrolijke, felle kleuren.

Wij waren er in april en net iets te vroeg voor de Native American Gathering, wanneer verschillende indianenstammen hun volkdansen in de stam uitvoeren. Trouwens als je in oktober in de buurt bent zou je het Balloon Fiesta kunnen bezoeken, negen dagen lang ballonnen die opstijgen in alle maten, vormen en kleuren.

En dan twijfelen we of we toch even doorrijden nog naar Santa Fé want de staat New Mexico wilden we eigenlijk alleen doorkruisen op weg naar Texas, maar we willen het toch zelf ervaren en meemaken en nu we hier toch zijn en toch tijd genoeg hebben rijden we nog iets noordelijker en doen Santa Fé aan.

Toch gelukkig geen spijt van en maken kennis met een leuk, sfeervol stadscentrum vol Mexicaanse invloeden. Op weg naar dat stadscentrum rijden we door een prachtige laan waar de bomen een meterslange toog vormen vol bloesem…prachtig! Allee:n een tip voor degene die ook voor het eerst een camper huren: je hebt een airco op je dak en in ons geval bijna hadden…………..

We parkeren de camper voor cityhall bij een parkeermeter die je gewoon met contant kunt betalen. Daar staat de camper veilig en we konden hem ruim wegzetten want dat is wel een dingetje met een camper: even gauw omdraaien of wegzetten lukt niet met zo’n bakbeest. Aan de wandel door Santa Fé komen we langs best veel “kunst” en eindigen we op de Plaza.

Daar word door de militaire muziek academie een concert gegeven in een gazebo ter ere van de veteranen en degene die het leven lieten tijdens WO1 en WO2. Erg indrukwekkend om mee te maken. We kunnen niet het hele concert afluisteren want de parkeertijd loopt af. We rijden naar Tucumcari, onze laatste stop in de staat New Mexico. Leuke staat hoor maar niet zo ons ding. Waarschijnlijk omdat het meer de Mexicaanse sfeer heeft dan de Amerikaanse, maar ieder zijn ding.

Texas

De volgende ochtend vertrekken richting Texas, de 4e staat op onze route. Deze staat al lang op ons verlanglijstje dus we zijn erg benieuwd. Onderweg krijgen we alweer dat Amerikaanse gevoel terug ontzettend veel koeien en dan de cowboys erbij te paard maakt het beeld wel zoals we hadden verwacht. We zijn onderweg naar Amarillo, een must-see voor vele en dus gaan wij als nieuwsgierige aagjes ook kijken. Viel toch een beetje tegen. De cadillacs zijn half ingegraven in een weiland, in ons geval half in de modder. Het is begonnen als een kunstwerk maar inm iddels word het zelfs gestimuleerd om zelf een spuitbus mee te nemen of daar een van de velen te pakken en een cadillac te kleuren. Persoonlijk vind ik het vergane glorie en erg jammer om te zien dat mensen een puinhoop achterlaten. Ik reserveer een plekje op een KOA camping in Amarillo en onderweg daar na toe rijden we door Palo Duro Canyon State Park.

Op de camping aangekomen laat ik bij de receptie weten dat we natuurlijk bij de beroemde Big Texan Steak Ranch willen gaan eten. No problem, at what time? Six? We zetten de camper op zijn plek en ook waterpas want de dag er voor heb ik niet zo goed geslapen omdat de camper schuin stond en er meer bloed naar mijn hoofd stroomde dan me lief was. Het waterpas staan is trouwens ook van belang voor de koelkast, dan werkt hij het best en met deze temperaturen is dat wel handig. Robert haalt de campingstoeltjes en tafel tevoorschijn en voîla we horen erbij. Heerlijk even niks, genieten van de natuur en het wildlife om ons heen want de konijntjes komen ons al gezelschap houden.

Niet lang daarna worden we vergezeld door Gary, een oudere man die sinds drie jaar weduwnaar is en hier ook op de camping staat. We dachten; hij wil wat aanspraak, gezellig MAAR hij is ook Amerikaan in hart en nieren en kwam met een voorstel…..Ojeeh dacht ik nog, wat nu weer, maar hij vroeg of hij met ons mee mocht en dat we rekening dan konden delen. Geen probleem en gezellig, en dat is juist waar we ook van genieten. Er achterkomen hoe een Amerikaan leeft en niet alleen hoe je hier vakantie viert. En Gary had ook nog een mooie verrassing, hij had een COUPON (vandaar Amerikaan in hart en nieren) voor twee personen dus we zouden maar voor 1 persoon af hoeven te rekenen en dat deelden we dan met zijn drieën.

Bij de Big Texan Steak Ranch kun je wedstrijdje steak eten…72 oz (2,4 kg) steak, garnalencocktail, gepofte aardappel, salade. Je word op een podium gezet in het midden van het restaurant, een timer boven je hoofd en als je alles binnen een uur op hebt gegeten en hebt doorgeslikt hoef je niet af te rekenen. Dat gaat hem voor ons niet worden maar de sfeer, aankledingen het eten maken de avond helemaal compleet. Helemaal toen we de rekening kregen en we $16 af moesten rekenen dankzij de coupon van Gary…..Dus buikje vol, moe en voldaan gaan we terug in de limo en worden weer op de camping afgezet.

Als we afscheid nemen van Gary, heeft ie voor ons nog een boek vol met tips en als we in de buurt zijn van San Marcos (zuiden Texas) zijn we altijd welkom voor een bakkie koffie…

Vanuit hier willen we naar Fort Worth maar niet via de Highway natuurlijk. Één van de tips die we kregen was Caprock Canyon via Lake mcKenzie…In Caprock Canyon kopen we een permit en krijgen we wat instructies want hier in dit State Park heeft de Bizon het voor het zeggen. Die instructies zijn wel nodig volgens de ranger want het is “baby–seizoen” en zoals de ranger waarschuwt hebben de vrouwtjes last van PMS.

Naast de Bizon komen in dit park heel veel prairie hondjes voor en ook komen MiepMiep roadrunner tegen. Om deze op de foto te krijgen moet je echt vroeg opstaan, zoooooo snel.
Als we dan de dag in Caprock Canyon hebben doorgebracht en een camping gaan zoeken hebben we die via internet snel gevonden maar als we eraan komen lijkt het meer op een sloperij als op een camping. Te veel avontuur is ook niet goed dus we rijden door naar Quanah en overnachten bij Texanen op de boerderij, Ole Towne Cotton Gin.

Ze hebben plek voor een stuk of vijf campers, dus erg kleinschalig maar een geweldige sfeer en ontvangst: erg gastvrij. De katten en de kippen lopen overal en ja na zonsondergang niet door het gras grazen want ze hebben ook slangen. Op het terrein staat een blikken huisje, een soort shelter voor het geval er een orkaan overkomt en zolang het rustig blijft worden er op de tv de sportzenders vertoond.

De volgende ochtend vertrekken we richting Fort Worth…het zal een bumpy ride worden want er staat behoorlijk wat wind en met zo’n hotel op wielen vang je toch best veel wind. Onderweg stoppen we bij Wichita Falls, een “man–made” waterval van zo’n 20 meter. Het ligt in een park in Wichita, klein dorpje met sfeer zoals je in Texas hoopt tegen te komen..Gewoon kauwgom-knauwend goed….

Uiteindelijk word voor een aantal dagen onze standplaats Fort Worth, een camping in de stad Arlington. Een camping in een druk gebied te midden tussen outlets, restaurants en bedrijven maar als je op het terrein zelf bent heb je die indruk totaal niet. Een zwembad, mini supermarktje en heel veel groen om ons heen. We installeren de camper (lees waterpas zetten, water aansluiten, riool aansluiten, het terrasmeubilair uit de opbergruimte) en nemen heerlijk plaats in ons geïmproviseerd tuintje en doen niks, genieten van het goede weer want rond 6 pm is het nog een graad of 30.

We hebben buren die nog al van een borreltje houden, een behoorlijk borreltje. Niet vervelend hoor, helemaal niet en we doen er ook één mee maar het is lachwekkend gezien ze als behoorlijk op leeftijd zijn. Maar ach je leeft maar 1 keer toch? Voor vanavond wil manlief persé eten bij Denny’s, een Spicy Sizzling Skillet: kipschotel uit de oven met aardappeltjes en jalapeno’s. Echt een aanrader en nog gezond ook! Je hoeft echt niet alleen greasy junkfood te eten als je in de USA bent. Ook een dingetje als je een camper huurt is dat je vervoersmiddel “vast” hangt aan slangen nu en het onhandig is als je weer alles los moet koppelen om te kunnen gaan en vooral dat je alles weer moet aansluiten als je straks thuis komt. Dusssss halen wij een grote vriend tevoorschijn: de Uber-app. Geweldige uitvinding, niet duur en altijd bij de hand zonder dat je cash nodig hebt. (tenminste als je je telefoon niet vergeet).

We gaan op tijd en we ontbijten op de stockyards in een echte saloon want we willen de cattle-drive niet missen. De Texas longhorn en de Amerikaanse cowboy zijn het symbool van het oude westen, de omgeving van de Stockyards is echt authentiek….zoals het was “back in the day”. Er komen 16 longhorns door de straat, voor iedere 10 jaar eentje in het 160-jarig bestaan. Indrukwekkend om te zien hoeveel samenwerking er kan zijn tussen mens en dier.

De middag willen we doorbrengen bij het Bureau of Engraving en Printing, ook op advies van Gary. De entree is gratis en je krijgt een goed beeld hoe ze de dollar-bills ontwerpen en maken in opdracht van de Federal Reserve. Je parkeert op het parkeerterrein en word door golfkarretje naar de ingang gebracht. Het is een zwaarbewaakt terrein en gebouw (logisch) dus camera’s verboden.

Eenmaal binnen heb je een museum en vervolgens ga je door de security en krijg je koptelefoons. Je loopt als het ware boven door de fabriek en kijkt door de ramen op de werkvloer. Je kunt het proces van ontwerpen, drukken en inpakken van de dollarbiljetten volgen van begin tot het eind. Alleen het laatst stukje krijg je niet te zien. De weg naar de kluis, want zolang ze in de fabriek staan op pallets blijven het stukjes papier en hebben ze geen waarde.

Leuk weetje: staan er op een dollarbiljet naast de waarde dus bijv ‘5’ FW dan is je biljet in Fort Worth gedrukt en anders is in Washington DC gedrukt. Als de tour is afgelopen (kun je zolang overdoen als je wilt = self guided) word je weer met een golfkarretje terug gebracht naar het parkeerterrein maar niet voordat je door de souvenirwinkel naar buiten loopt. Als aandenken kochten wij een zakje met versnipperde dollarbiljetten die waren afgekeurd vanwege schuin geprint of whatever…..

Rodeo avond

Vrijdagavond is rodeo-avond. Ongelofelijk om te zien hoe een cowboy op een paard blijft zitten EN dat zadel maar met 1 hand vasthoud EN met de andere hand lasso draait EN die stier in bedwang houd EN dat allemaal in een heel hoog tempo. Het paard en de cowboy zijn echt 1…. Er heerst continue een adrenaline rush maar daar leven de bullriders voor. En dat geld ook voor de clowns die de bulls afleiden als de cowboy er af is gelanceerd.

Met brute kracht zie je ze door de lucht vliegen, de adrenaline stroomt niet alleen bij hun maar ook bij ons, het publiek. Na een avond in de arena is ons wel duidelijk dat het “a way of life is not a choice”. Wij hadden verwacht een dieronvriendelijk tafereel te zien maar niets is minder waar. De samenwerking tussen mens en dier is hier goed te zien en vooral het respect voor de dieren…Of dat andersom ook zo is valt te bezien want bij de stieren kwam het stoom uit de oren.

Route naar Austin

Onze dagen in Fort Worth zitten erop en we gaan verder op onze trip richting Austin. In de ochtend worden we gewekt door de regen en de hagel en niet zo’n beetje ook. Ach dat hoort er ook bij en best apart als je in camper ligt en de hagel klettert op het dak.

Tornado Watching

Ik heb altijd gezegd dat het me best indrukwekkend lijkt om een tornado in het echt te zien, wel op afstand natuurlijk! Nou die kans lijkt aan te komen waaien want mijn telefoon geeft alerts af van severel thunderstorms en tornado risks. We informeren bij de receptie van de camping en zij vertellen dat de storm richting het nood-oosten trekt en wij willen naar het zuiden. Gewoon voorzichtig doen en app (storm chasers Texas) in de gaten houden en dan moet het goed komen. We pakken alles in dwz alles in de kastjes want anders vliegt alles door de camper als je rijd en gerammel bij elk hobbeltje word je niet vrolijk van en rijden aan richting Waco want daar willen we een pitstop maken.

Als we onderweg zijn krijgen we al vrij snel heel slecht weer, zo veel regen en onweer dat de ruitenwissers het niet bij kunnen houden. Dat is nog te doen hoor, we gaan rustiger rijden, grotere afstand bewaren en de ruitenwissers op standje “superfast”. Maar dan slaat het ineens om en word de lucht donkerder naar het zwart toe met echt continue bliksem en zien we in de verte een tornado op ons afkomen.

Wat nu ??? Nou verder rijden is in elk geval geen optie en gaan van de weg af schuilen bij een reststop. Nu heb ik altijd gezegd dat ik het van dichtbij zou willen zien, nou geloof me daar ben ik nu wel van teruggekomen. Wat kan moeder natuur ongelofelijk verwoestend zijn.

Achteraf heeft de tornado ons op tientallen km gepasseerd (dus gelukkig nog behoorlijke afstand) maar het dorpje Franklin is verwoest en er zijn veel slachtoffers en doden gevallen. Wat moeten die mensen ongelofelijk bang zijn geweest zeg. Zo snel als de storm kwam (dat is juist het angstige ervan: het is in een paar seconden ineens ander weer) ging hij ook weer gelukkig. Op mijn telefoon krijg ik de melding “Tornado Season has arrived”. Ik kan nog steeds niet bevatten dat wij die 1e van het seizoen meemaken.

We zetten eerst een bakske koffie met een broodje als we zijn bijgekomen van de schrik en rijden dan door naar Waco…..onder een strak blauwe hemel met een zonnetje…zo bizar. In Waco bezoeken we de Magnolia Market Silos van Chip en Joanna Gaines, bekend van het make over tvprogramma Fixer Upper. Leuk om je een paar uurtjes te vermaken, winkelen en te snacken.

Voordat we verdergaan op onze route naar Austin pak ik eerst een primatour want als het hard waait is het niet comfortabel in de camper voor iemand die snel wagenziek is…. Voor we naar de camping rijden gaan we even op zoek naar het circuit de las Americas, daar waar de Formule 1 race jaarlijks gereden word. Mijn man als F1 fan wil dat natuurlijk niet missen en als je dan toch in de buurt bent….We kunnen geen tour doen over het circuit want er is een evenement gaande, jammer maar het circuit ligt in de heuvels dus vanaf wat punten kunnen we toch delen van het circuit zien en de uitkijktoren die hoog boven het circuit uitsteekt.

Als we ’s morgens wakker worden merken we al gelijk dat de wind is gaan liggen. De camper staat niet meer te schudden. De wind was heftig gister maar voor de mensen in Franklin is vele malen erger: zij zijn alles kwijt, voor ons alleen een luxe probleem met een door elkaar gewaaid kapsel en een vervelend gevoel in de maag.

Na het ontbijt draai ik even een paar wasjes en poets ik de camper van binnen, geen leuke karweitjes maar het hoort erbij en het geeft je toch ook een soort van thuis gevoel. Als we dan zover zijn app ik de Uber en laten we ons afzetten bij het Capitol. Elke staat heeft een capitol, alhoewel niet elke staat het zo noemt. Die van Texas staat in Austin, een oudroze versie. Het terrein er omheen staat vol met monumenten, zoals eigenlijk wel in heel de USA te vinden is.

In Austin maken wij voor de eerste keer kennis met de e-step. Een geweldige uitvinding en het stikt ervan hier. Ideaal om de stad mee te verkennen. Je hebt de app Uber, Lyft of Jump nodig, scant de QR code en je bent weg. Als je heb kwijt wilt of de batterij raakt leeg, parkeer je hem netjes ergens willekeurig op de stoep, scant de QR code en voîla weer afgemeld. Wij hebben zo ongeveer 15 km afgelegd en veel gezien van Austin.

Zo net voor zonsondergang zorgen we dat we onder de Congress Ave Bridge zijn om daar duizenden en duizenden vleermuizen te zien uitvliegen om eten te gaan zoeken…Als je onder brug staat zie of hoor je er niks van maar zodra de zon onder is ……niet normaal zoveel vleermuizen bij elkaar. We hebben niet veel muggen gezien in Austin…hmmm nu snap ik waarom.

In de avond struinen we nog over 6th street: vol met honky tonks. Austin noemen ze niet voor niets The Live Music Capitol of the World.

Austin is een geweldige stad maar heeft ook een keerzijde: een ongekend hoog aantal daklozen. Wij hebben er geen last van gehad maar als je langs een opvangcentrum kwam dan zaten ze daar met wel 50 voor op de stoep…Erg triest dat dit nog kan in deze tijd.

Door naar San Antonio

Bij vertrek uit Austin willen we richting San Antonio, dit is iets meer dan 100 km dus inmiddels tikken voor ons…..Ik browse door de tips van de USA4ALL fb groep en zie dat de omgeving van Fredricksburg ook leuk moet zijn. Mooie omgeving en erg heuvelachtig en groen. Iets wat wij niet hadden verwacht bij Texas aangezien het hier zo ontzettend heet kan worden. We hebben inmiddels wel ervaren dat ze geen tekort hebben aan water want als het regent dan regent het goed!

Aan het einde van de middag rijden we San Antonio binnen. Onder de bruggen hangen kettingen dus als die hoort op het dak van je camper kun je onder de volgende brug niet onderdoor dus op tijd dan links of rechtsaf gaan. De camping waar we willen overnachten is al gesloten. Nou ja “the office is closed for the day”, dus pakken we uit het bakje de parkmap en kiezen een plek uit, tekenen hem af en gaan morgenvroeg betalen.

Downtown San Antonio is echt ontzettend sfeervol. Een riverwalk met verlichte bootjes, tal van restaurantjes en winkeltjes en live muziek. San Antonio is rijk aan geschiedenis met the Alamo en vijf missie gebouwen die op de wereld erfgoedlijst van Unesco staan. We zullen het wel een andere keer moeten gaan bekijken want morgen geven ze weer een tornado- risk af hier dus de volgende dag pakken we in en gaan we door….We merken ’s avonds alweer dat wind aanwakkert en ik neem een primatour om te kunnen slapen, kun je nagaan. Ach nu hebben een goed excuus om terug te gaan naar Texas…

Op naar het zuiden

Vanuit San Antonio rijden we zuidelijker, naar de Golf van Mexico. Onderweg komen we dan uitzichten tegen die je echt bij Texas verwacht. Enorme olie raffinaderijen.

De USS Lexington, een vliegdekschip uit de 2e wereld oorlog ligt nu met pensioen in de haven van Corpus Christi. Na Pearl Harbor heeft het nog gediend als opleidingscentrum. In Japan kreeg het de bijnaam the Blue Ghost, het schip zou 4x gezonken zijn in de oorlog maar telkens keerde het schip terug.

Ik heb een camping gevonden in Port Aransas, een eiland tegen de kust aan in de Golf van Mexico. De vrouw des huizes kan ik bellen als we er zijn en jahoor daar komt ze op haar golfkarretje aanscheuren. Ze woont er zelf vlakbij. Ze maakt ons wegwijs en scheurt er weer vandoor. Vanavond doen we voor het eerst een avondje tv….ja want die hebben we ook in de camper met een schoteltje op het dak. Lekker relaxed thuis eten en bankhangen….en op tijd in ons mandje want elke keer om 10 pm begint er in te hakken ……..

De route vervolgd zich naar Galveston Island, vlak onder Houston. Hier zie je eigenlijk alleen maar huizen gebouwd op palen, wel erg kleurrijk geschilderd in allerlei pastelkleuren, een beetje zoals op curacao. Het enige verschil is dat de zee niet turqoise blauw maar olie bruin is. Als het dan niet het weer is dat zorgt voor actie tijdens onze reis dan is het wel een voortvluchtige. Wij worden door een tesla ingehaald met een ontzettend harde snelheid met daarachteraan een politie auto met loeiende sirenes. Hij komt in de middenberm (gelukkig zijn die heel breed hier) tot stilstand en word hardhandig gearresteerd. Achteraf hoorden we dat de politie schijnbaar gevuurd heeft op zijn banden.

Op zoek naar een camping dan maar….we vinden er een pal aan het strand. Een prachtige locatie natuurlijk maar in het donker niet door de duinen wandelen werd ons gezegd want daar huizen de ratelslangen…Op deze plekken tref je natuurlijk wel de mooiste zonsondergangen.

Houston

Na een aantal dagen de natuur te hebben bewonderd vervolgen we onze reis naar Houston. Hier kwam ik er achter dat het soms wel handig is om een camping op voorhand te reserveren….namelijk met een feestdag. In dit geval: Pasen….
De skyline van Houston zien we opdoemen als we NASA Spacecenter zijn gepasseerd. Hier huist alleen de controle-kamer en niet de lanceringen (die hebben we al ooit bezocht in Florida). Deze locatie is bekend van “Houston we have a problem”.

We rijden als het ware om Houston heen op weg naar onze camping : Katy lake resort. Hier maken we eigenlijk ook kennis met wirwar van highway en overpasses. Ongelofelijk zoveel wegen en verkeer wat elkaar kruist en toch heerst er geen chaos. Wij kregen al een tip dat als we in Texas waren we echt een keer bij de Whataburger moesten gaan eten…Zo gezegd zo gedaan maar niet onze smaak. Bij het wegrijden pakken we een drempel die iets hoger was dan de camper kon handlen en schaaft de onderkant van de achterbumper. We schieten de tollweg weer op richting de camping. Omdat er bij ons nog geen kentekenplaat op zit moeten we langs het cash-poortje. Geen probleem zou je denken maar met een camper kun je niet door het poortje voor personenauto’s….de spiegels moesten het ontgelden. Gelukkig valt de schade allemaal mee. Als we de camper weer hebben geïnstalleerd lopen we een rondje over de camping. Mooi plekje met een meer, zwembad en kroegje. We zijn zo’n 2 uurtjes onderweg want dat is ook zo’n voordeel van camperen: het is erg sociaal, dus er worden regelmatig praatjes gemaakt onderweg.

Nederland

Na Houston staat Nederland op het programma…..NEEEEE niet holland gelukkig want we willen niet naar huis. Het is een van oorsprong nederlandse nederzetting maar in onze ogen niet veel beleven of te zien dus we gebruiken het als tussen overnachting. Het is ook de slechtse camping waar we ooit gebruik van hebben gemaakt. De riolering lag zowat bloot en als de camper wilde aansluiten op het stroomnetwerk kreeg je stroom…levensgevaarlijk. Maar ach we hebben het overleeft. We hebben nog steeds contact gehouden met Gary (camping Amarillo) en hij zou het toch wel leuk vinden als we bij hem koffie kwamen drinken. Hij zou voor ons een camping regelen. Ach een ritje van 400 km naar San Marcos maar ozooo leuk….Hij laat ons de omgeving zien: van een van de grootste shoppingmalls tot prachtige natuur tot het terrein van Texas state university.

’s Avonds neemt hij ons mee naar Gruene aan de Guadalupe rivier. Erg sfeervol en eten in het Gristmill River Restaurant ( een oude molen) is een ervaring apart.

Executie van John William King

Voor dat we doorrijden naar Dallas willen we nog wat natuur meepakken en gaan onderweg naar een Blue Lagoon…maar onderweg krijg ik weer een alert op mijn telefoon met een waarschuwing voor een tornado…We besluiten naar Huntsville te rijden en daar het Bonnie en Clyde museum te gaan zoeken. Zover komen we ook niet want we stoppen op een parkeerplaats om een broodje te smeren en er begint zich wat commotie te verzamelen om ons heen. We gaan op onderzoek uit en het blijkt dat we voor de Huntsville gevangenis staan waar om 6 pm een executie zal worden uitgevoerd. Ja inderdaad de doodstraf word nog steeds uitgevoerd. De executie van John William King hebben wij samen met voor- en tegenstanders buiten de muren meegemaakt. Het is de raarste 6pm die ik ook heb meegemaakt. De sfeer was ook zo gespannen, om te snijden.

Als ‘het’ dan is gebeurd komt de gevangenisdirecteur naar buiten en verteld zijn verhaal. Gevolgd door de zussen van het slachtoffer……zo onwerkelijk om dat in levende lijve mee te maken.

Dallas

De volgende ochtend komt de eigenaar van de camping aanwaaien bij de camper en wil ons niets af laten rekenen omdat we er pas later waren op de dag en vandaag ook al weer gaan. Nou gastvrijer kun je het niet treffen denk ik zo. Hij heeft een souvenirwinkeltje bij de receptie dus we kopen daar wat prullaria en geven hem de helft van het staanplaatsgeld.

Dan breekt het einde van de eerste etappe aan van onze reis. We gaan on route naar Dallas, een leuk vooruitzicht natuurlijk maar het is ook de plek waar we camper inleveren en na het weekend met een auto verder gaan. We verblijven voor de 1e keer weer in een hotel, in dit geval Holiday Inn Irving Las Colinas. Voor de zekerheid heb ik contact opgenomen met hen of we de camper 1 dagje op het terrein mochten parkeren zodat we hem leeg kunnen halen en schoon kunnen maken. Dat geeft toch wel een stukje rust omdat op je gemak te mogen doen….

Dan moeten we toch even aan het werk na 5 weken alleen maar genieten. We checken in en ruimen de camper leeg. Alles heeft toch wel zo zijn eigen plek gekregen in de weken en nu moet alles eruit en naar de hotelkamer. Tig keer lopen we op en neer maar uiteindelijk is alles leeg en kan ik de camper even poetsen en Robert zorgt dat alle tanks met afvalwater leeg zijn. Morgen brengen we hem dan naar El Monte rv in Dallas.

Ik vind het wel een aanrader om het zo te doen hoor en niet met heel je hebben en houden de camper in gaan leveren. Dan moet je er alles ter plekke uit halen en meesjouwen. Nu rijden we op tijd weg na het ontbijt en pakken de Uber terug…

Het was voor ons de 1e keer camperen maar zeker niet de laatste keer. We hebben een geweldige tijd gehad en echt genoten van de “Way of Life” met de camper, de vrijheid en het sociale aspect. Natuurlijk heeft het ook nadelen: je parkeert je hotel op wielen niet zomaar ergens, en draaien doe je ook niet even. Zuinig zijn ze geen een van allen en camperbenen (wagenziek door de wind) kreeg ik er gratis bij. Al met al weegt het voor ons niet op tegen de ervaring en het gevoel van vrijheid en je realiseert je ook dat je niet zo heel veel nodig hebt. Het leven kan heel simpel zijn. Voor ons een onvergetelijke ervaring en voor herhaling vatbaar….. We’re going places with smilin’ faces!!!!

De rest van de dag word een beetje ruimen, wassen en opnieuw inpakken…een beetje strategischer want we gaan verder met de auto dus spullen die we niet elke dag nodig hebben gaan in de ene koffer en de rest in de andere…..scheelt weer sjouwen. We zitten met het hotel tegenover de Music Factory, een plein met alleen maar restaurantjes, barretjes met live-music en een bioscoop. Lekker om naar toe te wandelen en te genieten van de sfeer.

De laatste dag in Dallas gaan we naar Sixt floor museum Dealey plaza. De plek waar JF Kennedy is vermoord in 1963. We bezoeken het museum en staan letterlijk heel even op de plek waar Kennedy dodelijk werd getroffen in de auto toen hij vanaf het administration building beschoten werd. Het enige verschil met toen is dat de bomen wat groter zijn geworden, voor de rest is alles gebleven zoals het was.

Het blijft een dubieus verhaal: was het een eenmansactie of toch een samenzwering?? Oswald had connecties met Cuba en Rusland. Antwoorden zullen we nooit krijgen want Oswald werd vermoord op het politiebureau door Jack Ruby. Waarom?? Omdat hij Mrs Kennedy een proces wilde besparen voor de moord op haar man.

“Achieve a goal” – JF Kennedy

Einde deel 1

Dit was het 1e deel van ons reisverhaal “Live Life”…….

Ik heb het met plezier geschreven, het is toch weer herbeleven. Hopelijk hebben jullie het met plezier gelezen en misschien heb je er ook wat aan gehad?? Laat het weten in een reactie.

Lees hier –  Deel 2 “Live Life”; Van Dallas via de oostkust naar Chicago…..Amazing!