Dan Williams – Hij raakte mij diep in mijn hart en ik laat hem niet meer los. In mijn tijd daar heb ik een bijzondere man met een speciaal levensverhaal ontmoet. Zijn verhaal heb ik opgeschreven…… (Liam Toll)
Mensen benaderen mij vaak met de vraag: ,,Waarom wil jij journalist worden?” Of ,,Waarom ben jij journalist geworden?” Vaak noem ik dan het citaat van journalist Henry J. Luce: ,,I became a journalist to come as close as possible to the heart of the world.” Dat was met dit verhaal ook zo.
Activist Tony Rice neemt ons in de avonduren weer mee naar een van de daklozen-opvangen in Ferguson, waar hij als vrijwilliger actief is. Een van de ja, Tony en de andere vrijwilligers moeten iedere keer verplaatsen. Elke avond naar een andere kerk die door de pastoor ter beschikking wordt gesteld. De steden, St. Louis en Ferguson, zijn voornamelijk bewoond door afro-Amerikanen. In de opvang is dat niet, zwart en blank zijn daar evenredig verdeeld, daar is wel een ‘evenwicht’. Het valt op hoe zacht en aardig iedereen met elkaar omgaat. Hier is iedereen gelijk.
Popeye
Dit is de tweede keer dat we bij zo’n opvang zijn, de eerste keer ontmoette we Tony bij een opvang in de St. Peters Church net buiten het centrum van Ferguson. Nu zijn we in het hart van de stad, pal tegenover de openbare bibliotheek. Hier ontmoeten we Popeye weer, de dakloze die we bij de eerste opvang hebben leren kennen. Hij herkent ons direct en komt meteen op ons af. Terwijl mijn collega Leon bezig is met een interview besluit ik om bij Popeye te gaan zitten. De opvang is in een gymzaal, tegen de muur aan liggen allemaal dunne matjes en wat dekens waar de daklozen kunnen slapen. Ik vraag als grap of de plek naast het matje van Popeye vrij is. Hij lacht en zegt ja, ik ga naast hem zitten en begin een gesprek. Het is de tweede keer dat ik deze man ontmoet, de eerste keer dat ik echt een gesprek met hem heb. Hij vertrouwt mij nu blijkbaar al genoeg om mij zijn echte naam te noemen, de rest noemt hem Popeye en hij stelt zich ook voor als Popeye.
Dan Williams
Zijn echte naam is Dan Williams, geboren en getogen in Ferguson, Missouri. Hij zit tegenover mij, in een gymzaal in zijn stad, de stad waar ik een paar dagen rond mag lopen en mag werken. Hier zit ik dan en deze man legt zomaar even zijn levensverhaal tussen ons in. ,,Een aantal jaar geleden erfde ik samen met mijn broer en zus het huis van mijn ouders”, begint hij zijn verhaal. ,,Mijn broer deed direct afstand van het ouderlijk huis, alleen mijn zus en ik woonde er nog.”
Daar ging het mis en daarbij draaide het om de dochter van Dan. Zodra zij ter sprake komt, wordt hij emotioneel en zie ik tranen in zijn ogen verschijnen. ,,Ze was een jaar of 5/6 oud toen ik erachter kwam dat de vriend van mijn zus haar seksueel misbruikte”, vertelt hij geëmotioneerd en ik zie langzaam woede in zijn ogen komen. ,,Ik ben opzoek gegaan naar die vriend van haar, maar kon hem niet vinden. Daar heeft hij veel geluk mee gehad; ik had hem zijn nek omgedraaid.”
Het misbruik van zijn dochter trekt Williams niet en hij raakt van lieverlee aan lager waardoor hij naar de fles grijpt. Hij drinkt een groot deel van het geld dat hij nog heeft weg. Op een koude winterdag gaat het mis. ,,Ik heb mij laten vertellen dat ik dronken voorover in de sneeuw ben gevallen”, legt hij uit. ,,Een week later werd ik in het ziekenhuis wakker. Een vrouw heeft mij gevonden en een ambulance gewaarschuwd.”
Drie weken verblijft hij in het hospitaal maar daarna stapelen de problemen zich nog veel hoger voor hem op. ,,Ik kreeg de rekening van het ziekenhuis, die kon ik niet zelf betalen omdat ik geen zorgverzekering heb. Mijn zus wilde dat ik mijn aandeel van het huis aan haar verkocht om de kosten te dekken. Toen ik dat deed, gooide ze mij het huis uit en stond ik op straat.”
“Ik wilde springen”
‘Popeye’ heeft al meerdere keren gedacht en geprobeerd om zelfmoord te plegen. ,,Ik heb aan een brug gehangen waar ik vanaf wilde springen. Het ambulancepersoneel en de politieagenten bleven maar naar me schreeuwen. Toen ze riepen: ‘Je wil toch niet dat die kinderen je zien doodgaan’, keek ik naar beneden. Op de weg onder de brug stopte een schoolbus. God zorgde dat die daar was, als teken dat ik het niet moest doen. Want wat had het met die kinderen gedaan als ik was gesprongen?”
Na 22 maanden in St. Louis te hebben rondgezworven is hij naar Ferguson verkast. Daar leeft hij nu nog steeds op straat. Inmiddels is hij 4,5 jaar van de drank af maar zijn zus, dochter en rest van de familie helpen hem niet. Alleen de mensen uit de buurt van de opvang staan klaar voor hem. Ze koken eten en regelen zaken voor de daklozen. ,,Zij vormen nu mijn familie.” Het is een bemoedigend teken van solidariteit en omzien naar elkaar in het Ferguson van nu.
Liam Toll
Liam Toll is student journalistiek en freelancer. Daarnaast een groot Amerika fanaat en schrijft voor USA4ALL over zijn/ons droomland. In 2019 is hij voor zijn studie tien dagen in ST. Louis, Missouri geweest voor een productie. Alles lezen? Klik hier!
