Maandag 3/09: van Amsterdam naar Denver

Om 7:15 u stappen wij (Ludo en Jeannine uit Riemst met zoon Bart en vriendin Ellen) de vertrekhal van de luchthaven in Schiphol binnen. Onze vlucht vertrekt om 10:20 u via Fort Worth (Dallas-Texas) naar Denver waar we omstreeks 5:45 pm zullen landen. Het gaat een lange dag worden en om toch vrij goed uitgerust van start te gaan, heeft onze luchthaven-taxi ons gisteravond naar het Bastion Hotel Hoofddorp in de buurt van de luchthaven gebracht. We hebben onze vluchten vanaf Schiphol met British Airways geboekt omdat dezelfde vluchten met American Airlines vanuit Brussel veel duurder zijn.

Het worden rustige vluchten met stipte start- en landingstijden waardoor we rond 6:30 pm in het verhuurkantoor van Alamo staan om onze Hyundai Santa Fé op te pikken. Zowel de rit naar onze eerste verblijfsplaats, het Hyatt House Denver, als de incheck aldaar verlopen zeer vlot. De lift brengt ons naar de 15de verdieping waar het grote raam van de prachtige kamer ons een mooi zicht biedt op Denver by night. We kunnen eraan beginnen.

Reizen maakt hongerig en dus is onze eerste activiteit op Amerikaanse bodem de zoektocht naar een geschikte locatie. Die vinden we al snel op het terras van het Hard Rock Café Denver. Het is vandaag Labor Day en de weersomstandigheden zijn perfect maar dit levert blijkbaar toch maar weinig extra drukte op. We worden dus snel en goed verzorgd en genieten met volle teugen van onze eerste avond in de USA.

Dinsdag 4/09: Denver

Als we de gordijnen openen, ligt Denver reeds te schitteren in een prachtige ochtendzon. Aan de horizon aanschouwen we voor het eerst datgene waarvoor we gekomen zijn: de Rocky Mountains. Maar eerst Denver verkennen. Dan kan alleen na een stevig ontbijt en dat heeft het Hyatt House zeker te bieden. Ons hotel ligt op wandelafstand van alle bezienswaardigheden en dat gaan we dan ook doen. Onze eerste stop is het Colorado Convention Center met één van Denver’s bekendste kunstwerken: The Big Blue Bear. We doen het bijna overal en hier dus ook: een bezoek aan het Visitor Center. Volgende stop is het Colorado State Capitol. Dit gebouw dateert van 1890 en biedt een onderkomen aan het staatsbestuur en de gouverneur van Colorado. De staat Denver draagt als bijnaam “The Mile High State” en dit wordt duidelijk gemaakt bij de beklimming van de trappen naar de inkomhal waar de 15de trede de inscriptie “One Mile Above Sea Level” draagt. De inkomhal is indrukwekkend en volledig open tot in de 55 meter hoge, met bladgoud bezette koepel. Via het Civic Center Park bereiken we de gezellige 16th Street Mall, de “One-Mile” lange winkel en wandel boulevard met een overvloed aan shops, restaurants en attracties. De slogan van de Yard House trekt onze aandacht want de “World’s Largest Collection of Draft Beer” kom je niet overal tegen. Na een stevige “Odell Colorado Lager” en een frisse “Bristol’s Beehive Honey Wheat” is onze dorst gelest. Onze honger stillen we in de Cheescake Factory waar we ons tegoed doen aan een overdreven grote maar o zo lekkere…cheesecake!

Aan het einde van de 16th Street Mall liggen de prachtige Millenium Bridge over de spoorlijn en de Highland Bridge over de South Platte River. De wandeling langs de South Platte River Trail brengt verkoeling want het is ondertussen 4:00 pm en 82°F (28°C). Een omweg via Larimer Square en Coors Field, het honkbalstadion van de Colorado Rockies met meer dan 50.000 zitjes, brengt ons naar Union Station waar we in het Italiaanse restaurant Venice genieten van een overheerlijke pasta. Vandaag is er in Coors Field een belangrijke wedstrijd tussen de Colorado Rockies en de San Francisco Giants. Dat brengt natuurlijk heel wat supporters op de been en we genieten van het kleurrijke spektakel. De gratis tram van de 16th Street Mall brengt ons terug naar onze hotelbuurt waar we een goed gevulde dag afsluiten in het winkelcentrum Denver Pavillions onder de gigantische letters DENVER.

Woensdag 5/09: van Denver via Rocky Mountain National Park naar Grand Lake (240 km)

Vandaag is het dan zover, een lang gekoesterde droom komt uit: we trekken door de Rocky Mountains. De Rockies zijn het belangrijkste gebergte van Noord-Amerika. De bergketen strekt zich uit van de staat New Mexico tot aan het noordwesten van Alaska over een afstand van 4800 kilometer. Het hoogste punt is Longs Peak met een hoogte van 4346 m maar de Rockies bevatten daarnaast nog 14 pieken met een hoogte van meer dan 4000 m. We rijden via Boulder en Allenspark naar Estes Park. Daar bezoeken we het Visitors Center en bewandelen we de Estes Park River Walk. De temperatuur is inmiddels gedaald tot 60°F (15°C) en het is bewolkt maar dat weerhoudt ons niet om gezellig buiten op een bankje een broodje te eten. Vooraleer Estes Park te verlaten brengen we een bezoek aan hotel The Stanley. Hier logeerde Stephen King en vond hij de inspiratie voor zijn boek “The Shining”. Enkele miles verder rijden we het Rocky Mountain National Park in. Vorig jaar begin september hebben we een “America the Beautiful Pass” gekocht en die is gelukkig nog geldig tot eind september van dit jaar.

We hebben amper de afslag naar links richting Bear Lake genomen, of we zien de eerste kudde Wapitiherten, dit zijn na de elanden de grootste hertensoort. Indrukwekkend. Bear Lake ligt op een hoogte van 2880 meter en is één van de meest populaire locaties in de Rockies. Om de drukte te vermijden, kan je de auto kwijt in de Park & Ride zone om de laatste 6 km met de shuttlebus af te leggen. Ondertussen heeft de bewolking plaatsgemaakt voor een aangenaam zonnetje en we genieten van de pracht die dit bergmeer te bieden heeft. Halverwege houden we toch even een rustpauze want een inspanning op deze hoogte kost toch wel wat moeite. Ondertussen heeft Ellen het gezelschap gekregen van enkele grondeekhoorntjes die gretig de nootjes uit haar hand komen eten. Schattig.

Via de Bear Lake Road komen we op de Trail Ridge Road terecht. Die weg verbindt Estes Park met Grand Lake, onze eindbestemming voor vandaag. De Trail Ridge Road is ongeveer 48 miles lang en staat bekend als één van de spectaculairste Scenic Drives van de Verenigde Staten. Het hoogste punt ligt ver boven de boomgrens op meer dan 3700 meter hoogte en is daarmee de hoogste, geasfalteerde weg in de VS.

Naarmate we stijgen wordt het steeds mistiger waardoor er jammer genoeg weinig te zien is op de verschillende View Points. Ter hoogte van de Forest Canyon Overlook is de zichtbaarheid beter en daar maken we gretig gebruik van. Het is echter behoorlijk koud en dit samen met de grote hoogte maakt dat de korte wandeling tot op de rand van de canyon een behoorlijke inspanning vraagt. Maar het is absoluut de moeite waard. Vanaf hier gaat het in dalende lijn tot in Grand Lake dat op een hoogte van  2550 m ligt.

De zon is al onder als we in ons hotel de Gateway Inn aankomen. Prachtige locatie met zicht op het meer, vriendelijk personeel en erg gezellig ingerichte kamers met natuurhouten meubilair. Het restaurant in blokhutstijl ziet er schitterend uit, de kwaliteit van het eten is echter iets minder. Het is een geweldige dag geweest, buiten is het behoorlijk fris en in de bar is er niets meer te beleven. Op dus naar een verdiende nachtrust.

Donderdag 6/09: van Grand Lake naar Aspen (280 km)

Na een stevig ontbijt wandelen we naar het centrum van Grand Lake dat aan de rand van het gelijknamige meer ligt. Het is een erg gezellig stadje met leuke winkeltjes. We hebben er een aangename babbel met de uitbaatster van een souvenirwinkel die op ludieke wijze vertelt hoe ongeduldig ze uitkijkt naar een lange, stille winter na een veel te hete en te drukke zomer. Vandaag zal het toch nog een 75°F (24°C) worden maar eind oktober zakt de temperatuur hier naar het vriespunt en valt de eerste sneeuw. We hebben vandaag nog een behoorlijk traject af te leggen en na een lekkere muffin in de lokale Bakery trekken we richting Aspen.

De route is geweldig mooi, achter elke bocht ontvouwt zich een spectaculair vergezicht met de majestueuze Rockies als achtergrond. Vanaf Leadville krijgt Highway 24 de klinkende bijnaam “Top of the Rockies” omdat het overgrote deel van de weg op een hoogte van meer dan 2700 meter ligt. Een sanitaire stop aan het fotogenieke Twin Lakes draait uit op een erg mooie wandeling door het Historic District. Hier zien we tevens de eerste “American Aspen” of Amerikaanse ratelpopulieren die prachtig goudgeel beginnen te verkleuren en waaraan de stad ook zijn naam ontleent. Independance Pass, het hoogste punt van deze route op 3700 meter hoog, is een verplichte stopplaats. Ondanks de bijtende wind, is de wandeling naar het View Point absoluut de moeite waard. Onvergetelijk. Vanaf hier gaat het in dalende lijn naar de stad Aspen die op een hoogte van 2400 meter ligt.

We verblijven in Hotel Aspen. Ze hebben blijkbaar weinig moeite gedaan om een originele naam te vinden maar ze doen wel veel om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. Dik in orde. We wandelen richting centrum en belanden in het Italiaanse restaurant Brunelleschi’s. Perfetto! We genieten nog van een avondwandeling door het erg gezellige Aspen op onze terugweg naar het hotel. Het is ondertussen redelijk fris geworden maar het water in ons zwembad is nog aangenaam warm. Ellen weet me te overhalen voor een nachtelijke plons en niets is heerlijker dan een frisse duik onder een prachtige sterrenhemel. Het ideale slaapmutsje.

Vrijdag 7/09: Aspen

Aspen is echt een charmante stad en al staat deze plaats vooral bekend omwille van haar exclusieve skivakanties, toch is de vroege herfst zeker een aanrader. We hebben elk een eigen programma vandaag. Bart en Ellen maken een prachtige natuurwandeling in het Center for Environmental Studies. Jeannine en ik bezoeken het John Denver Sanctuary. Daar staan de teksten van Denver’s bekendste songs gegraveerd in rotsblokken langs een met bloemen en bomen bezaaid wandelpark.

We ontmoeten elkaar terug, puur per toeval, net voor D’Angelico’s gitaarshop. Als gitaarliefhebbers mogen we dit zeker niet missen en gelukkig is er voor onze vrouwelijke reisgenoten een enorm aanbod aan leuke winkeltjes in die buurt. Na een uurtje gitaren kijken (en voelen) en een leuke babbel met de uitbater, staan wij jammer genoeg met lege handen terug op straat. Dat kunnen we echter niet zeggen van onze dames die ervoor zorgen dat wij zeker niet met lege handen verder moeten.

We gaan weer elk onze eigen weg en wandelen de ganse namiddag door een zonovergoten Aspen. Het aanbod aan gezellige winkeltjes is enorm en het aanbod van de Paradise Bakery & Café is zo lekker dat we ze tweemaal met een bezoek vereren. Aspen heeft ondertussen ons hart gestolen. Het centrum is gezellig, zeer netjes en heeft een uitgebreid winkel- en eetaanbod met alom vriendelijke mensen. De woonbuurten net buiten het centrum zijn erg goed verzorgd met prachtige woningen en veel groen. We weten natuurlijk niet wat de winter hier te bieden heeft, maar als ons op dit moment een verblijf wordt aangeboden, twijfelen we geen moment. We maken het niet te laat want we hebben vernomen dat er morgenvroeg een luchtballon-evenement doorgaat in Snowmass Village, een skigebied net buiten Aspen. En dat willen we voor geen geld van de wereld missen.

Zaterdag 8/09: van Aspen naar Fruita (272 km)

Vroeg uit de veren, snel ontbijten en weg zijn we. Op de weg naar Snowmass Village zien we de eerste kleurrijke exemplaren schitteren tegen een staalblauwe hemel. Indrukwekkend. Als we de startplaats bereiken, hangen er ondertussen al tientallen ballonnen in de lucht en staan er nog een aantal vertrekkensklaar. Dit levert een ongelooflijk kleurrijk spektakel op en we maken hier moeiteloos de meest geweldige foto’s.

SnowMass Vilage

Helaas moeten we verder want er staat vandaag natuurlijk nog meer op het programma. Onze volgende stopplaats Maroon Bells, ligt op amper 10 miles van Aspen. Dit zijn 2 bergtoppen van meer dan 4.000 meter hoogte, beide in de vorm van een klok. Jaarlijks komen hier meer dan 300.000 bezoekers en daarom worden er shuttlebussen ingelegd. Als we van de bus stappen, worden we vriendelijk onthaald door enkele Park Rangers die een korte maar erg interessante uitleg geven over flora en fauna van de omgeving. De zomer is ook hier erg heet geweest en dat heeft het normale peil van Maroon Lake, dat gevoed wordt door smeltwater, behoorlijk verlaagd. De wandeling langs het meer is ronduit schitterend en de weerspiegeling van de Bells in het rimpelloze water is bijna perfect. We genieten dan ook met volle teugen.

Maroon Lake

Op de terugweg naar de parking stappen we nog even af aan de T-Lazy-7 Ranch. We bezoeken er de boerderijdieren, maar de indringende geur van een drukbevolkte geitenstal onder een brandende zon, maakt er een korte uitstap van. Gelukkig rijden de shuttlebussen om de 15 minuten. Onze eindbestemming vandaag is Fruita. Vanaf de parking is dat een rit van ongeveer 2 uren maar in onze Moon reisgids vonden we een interessante stopplaats op ons traject van vandaag, de Suncrest Orchard Alpacas in Palisade. Aangezien Ellen een hevige alpaca-fan is, gaan we daar zeker even langs. We verlaten de I-70 en zitten midden in het uitgestrekte landbouwgebied van Mesa County. Kleine boerderijen met hoofdzakelijk fruitteelt, liggen her en der verspreid in het mooie landschap. De Suncrest Orchard Alpacas farm ligt rustig te zonnen onder een blakende zon.

We hebben niets afgesproken maar worden heel vriendelijk ontvangen door eigenaar Mike. Die overstelpt ons met een erg leerrijke uiteenzetting over de verzorging en de kweek van Alpacas, maar vooral over zijn grootste passie, de verwerking van de wol. Zeer interessant. Eén minpuntje, we mogen zijn Alpaca’s niet aanraken want hij wil ze in de meest natuurlijke omstandigheden huisvesten. We spenderen hier veel meer tijd dan verwacht en de zon staat al laag als we richting Fruita trekken. Voor vannacht staat ons bedje gereed in de gezellige La Quinta Inn & Suites. Hier is er jammer genoeg geen restaurant en het is ondertussen toch al 8:00 pm, dan maar voor een keer naar de aanpalende Mc Donalds.

Zondag 9/09: van Fruita naar Moab (264 km)

Alweer een stralende dag en weer vroeg op pad. Gisteren stond namelijk ook nog het Colorado National Monument op het programma, maar na de Alpaca’s was er tijd te kort. We leggen het traject nu in omgekeerde richting af maar dit heeft wel als voordeel dat we nu eerst het Visitor Center kunnen bezoeken vooraleer we de spectaculaire Rim Rock Drive aanvatten. En dat is absoluut de moeite. In omvang en bekendheid moet het Colorado NM onderdoen voor zijn populairdere concurrenten maar qua schoonheid is dit zonder meer een pareltje. Het is hier erg rustig en dus kunnen we makkelijk stoppen aan alle View Points met als uitschieters Grand View en de Coke Ovens Overlook.

In de vroege namiddag zetten we koers richting Moab waar we rond 3:00 pm inchecken in de Gonzo Inn. Het kunstige kleurenpallet en de alom tegenwoordige hagedis, zorgen voor een eigenzinnig maar uniek décor. De kamers zijn erg netjes en zeer gezellig ingericht, blij dat we hier 2 nachten verblijven.

Veel tijd om te genieten hebben we echter niet want we willen nog graag naar Arches National Park dat op amper 10 minuten rijden van ons hotel verwijderd is. Binnen de kortste keren staan we dan ook in het  Visitor Center. De toeristische Arches Scenic Drive met zijn geweldige View Points brengt ons naar spectaculaire bezienswaardigheden zoals Balanced Rock, the Windows Section en Delicate Arche View Point. De avondzon strooit ondertussen een warme gloed over de rode rotsen en maakt hun kleur nog intenser. Indrukwekkend mooi. Terug naar het centrum van Moab waar het op een zondagavond behoorlijk druk is waardoor we toch even moeten zoeken naar een geschikte eetgelegenheid. We denken die te vinden in The Spoke maar het interieur is er helaas beter dan het eten. Het koelt hier blijkbaar ook niet echt af want als we rond 11:30 pm richting hotel trekken, wijst de thermometer nog altijd 82°F (28°C) aan.

Maandag 10/09: Moab (rondrit 216 km)

De bedden van de Gonzo Inn zijn klasse, het ontbijt is iets minder. We hebben voor vandaag elk een eigen programma. Wij gaan nog wat rondtoeren, terwijl Ellen en Bart gaan shoppen in de gezellige winkeltjes van Moab en een frisse duik nemen in het zwembad van ons hotel. Onze eerste bestemming is Canyonlands dat op ongeveer 1 uurtje rijden van ons hotel ligt. Het is hier erg rustig en onze eerste halteplaats is natuurlijk het Island in the Sky Visitor Center. Daar hebben we, tot onze grote verbazing, een gezellige babbel met een mevrouw uit Brugge die al meer dan 30 jaar in Moab woont en nu deel uitmaakt van de groep Park Rangers die de toeristen van nuttige informatie voorziet. Volgende halte is Grand View Point dat het eindpunt vormt van de Island in the Sky Scenic Drive. Het panoramisch uitzicht op een gigantisch labyrint van kloven en ravijnen dat gevormd werd door de Colorado River en de Green River is verbluffend. We maken de korte wandeling naar Mesa Arch. Deze monumentale natuurlijke boog ligt op de rand van een honderden meters diepe klif en biedt een ongelooflijk uitzicht op één van de meest woeste gebieden van de USA. Dit is het meest populaire plekje in Canyonlands en dus is het hier dan ook behoorlijk druk.

Van de Rockies in Denver naar de Hard Rock in Las Vegas!

Op onze terugweg nemen we de afslag naar Dead Horse Point. We zijn hier bij één van onze vorige trips al wel geweest, maar dit plekje is gewoon te mooi om er voorbij te rijden. Toen we hier in 2011 waren, verbleven we in de Red Cliffs Lodge. Dit hotel ligt op een geweldig mooie locatie langs de Colorado maar het regende toen zo hard dat we niet van de omgeving konden genieten. Vandaag is het echter  schitterend weer en als we op de terugweg naar ons hotel het kruispunt met de Scenic Highway 128 naderen, draaien we zonder aarzelen links af richting Red Cliffs Lodge. We worden er net als toen heel vriendelijk ontvangen en ons verhaal maakt het onthaal alleen maar uitbundiger. We krijgen er een prachtig tafeltje op het buitenterras aangeboden en genieten van hetzelfde lekkere menu als 7 jaar geleden. Als we vertrekken staat de zon al behoorlijk laag en ze legt een warme gloed over de donkerrode rotsen. Dat maakt het nog moeilijker om deze schitterende locatie te verlaten.

Dinsdag 11/09: van Moab naar Monument Valley (256 km)

Onze bestemming voor vandaag is Monument Valley. We nemen de US Route 191 die Utah van noord naar zuid doorkruist en omwille van sanitaire redenen wordt onze eerste stopplaats Monticello. Een eenvoudig stadje met enkele leuke winkeltjes, een interessant Visitor Center en een landbouwmuseum met de “Big Four”, één van de grootste tractoren ooit die gebouwd werd tussen 1908 en 1912. Niet alleen een nuttige stop maar tevens een leerrijke.

Onze volgende halte is het schitterend gelegen Twin Rocks Cafe and Gift Shop in Bluff. Moest je er ooit komen, bestel dan zonder aarzelen de overheerlijke Navajo Burger met Navajo Fry Bread. Echt lekker! Op nu naar Goosenecks State Park in Blanding. Op een hoogte van meer dan 300 meter kan je het resultaat bewonderen van 300 miljoen jaren erosie waarin het water van de San Juan River de meest spectaculaire bochten in het plateau heeft uitgesneden. Via de overvloedig gefotografeerde Highway 163, tevens bekend van de film Forrest Gump, arriveren we in Monument Valley.

Monument Valley

Het silhouet van de eenzame rode rotsen, omgeven door weidse vlakten, is alom gekend en heeft vaak als décor gediend voor tientallen westerns. We bereiken Monument Valley vanuit Utah maar het grootste deel van het park ligt in de staat Arizona. Deze locatie ligt op het grondgebied van de Navajo indianen en dus heeft onze parkpas hier geen waarde. Onze verblijfplaats voor vannacht is The View en ook dit hotel is eigendom van de Navajo’s. Het stond ook in 2011 op ons programma en omwille van de uitzonderlijk mooie ligging en de schitterende kamers komen we er terug. Er was toen maar één minpunt aan ons verblijf, de onvriendelijkheid van zo goed als alle personeel. Tot onze grote verbazing worden we nu echter met open armen onthaald en elk contact verloopt uiterst vriendelijk. Perfect nu. Na zonsondergang wordt er op een buitenmuur van het hotel de western “She Wore A Yellow Ribbon” geprojecteerd. Deze Ford film uit 1949 met John Wayne in de hoofdrol werd volledig in Monument Valley opgenomen. Kan het beter?

Woensdag 12/09: van Monument Valley naar Lake Powell (248 km)

We zijn al vroeg wakker, ideaal om van de schitterende zonsopgang te genieten. Net als het dinner gisteravond, is ook het ontbijt erg lekker en goed verzorgd. We gaan van start met een ‘bumpy ride’ op de Valley Drive die je tot aan de voet brengt van de machtige rotsformaties. De toestand van de onverharde weg is eigenlijk niet geschikt voor een gewone personenauto maar Bart loodst ons behendig langs de grootste hindernissen en zo bereiken we heelhuids de kraampjes van de Navajo’s waar ze hun handgemaakte sieraden en kunstvoorwerpen aanbieden. Het zicht op de kolossale monumenten vanaf de bodem van de vallei is ongelooflijk indrukwekkend.

Jammer genoeg moeten we onze reis verder zetten want we hebben een reservatie voor Antelope Canyon en dat is nog bijna twee uurtjes rijden. Antelope Canyon ligt ook op het grondgebied van de Navajo’s en is alleen via een geleid bezoek toegankelijk. De lichtinval in de canyon is het best tijdens de middaguren maar die rondleidingen zitten snel vol en dus is reserveren een noodzaak. Vanaf de parking worden we in de open laadbak van een truck naar de ingang van de Upper Antelope Canyon gebracht. En hier zijn we niet alleen. Het is echt aanschuiven maar de Navajo gidsen weten de groepen goed gescheiden te houden zodat er toch nog voldoende mogelijkheden zijn om de fantastische omgeving te fotograferen. Antelope Canyon is een 400 meter lange en ruim 40 meter hoge maar erg smalle gleuf die door water en wind uitgesneden werd in het plateau. De combinatie van golvende wanden, invallend zonlicht en rozerode zandsteen zorgt voor een feeëriek spektakel. Na anderhalf uur staan we echter weer op de parking waar de temperatuur ondertussen gestegen is tot 106°F (41°C). Nu komt onze koelbox die we enkele dagen geleden hebben gekocht, flink van pas.

Op nu naar het volgende natuurfenomeen: Horseshoe Bend. Na Dead Horse Point en de Goosenecks denk je alles gezien te hebben. Niets is echter minder waar want op een diepte van meer dan 300 meter heeft de Coloradorivier een ongelooflijk mooie, hoefijzervormige bocht in het plateau uitgesneden. Je moet er wel wat voor over hebben want het is een stevige wandeling en vooral de klim terug over zanderig terrein in volle zon is geen lachertje. Maar… de beloning is geweldig.

We overnachten in het Lake Powell Resort. We waren hier 7 jaar geleden ook voor 1 nacht en dat was ons toen zo goed bevallen dat we dit nu met 2 nachten overdoen. Maar in tegenstelling tot toen is het nu hier ook behoorlijk druk. Zo druk zelfs dat er geen plaats meer is in de Rainbow Room, het restaurant met een panoramisch zicht op Lake Powell. Dan maar snel naar de Driftwood Lounge voor een lekkere pizza. Als we rond 9:30 pm het restaurant verlaten, maken we nog een korte wandeling naar de rand van het meer. We hebben ondertussen al bijna elke avond kunnen genieten van een prachtige sterrenhemel maar die van vanavond spant toch wel de kroon. Een waardige afsluiter van alweer een geslaagde dag.

Donderdag 13/09: Lake Powell

Ontbijten doen we in de Rainbow Room en als we daar om 9:00 am arriveren is de zonnewering al naar beneden. We gaan opnieuw een stralende dag tegemoet. Bart en Ellen gaan vandaag de sportieve toer op. Ze gaan kajakken op Lake Powell en zwemmen. Wij laten ons vandaag varen. We hebben gisteravond nog snel een zitje weten te bemachtigen voor de Canyon Adventure Boat Tour. Als we om 1:00 pm van wal steken, is het behoorlijk warm maar op het open bovendek van onze boot is het perfect. Zonnecrème is hier echt geen overbodige luxe.

Deze bijna 3 uren durende cruise op Lake Powell is fantastisch. Helderblauw water, rode rotsen en een diepblauwe lucht waaraan geen wolkje te bespeuren valt, het kan slechter. De vriendelijke kapitein loodst onze boot door smalle doorgangen naar verschillende spectaculaire canyons. We passeren de luxueuze woonboten die hier een vaste ligplaats hebben om via de voet van de Glen Canyon Dam terug aan te meren op onze vertrekplaats. De shuttlebus brengt ons terug naar het hotel waar we op een bankje in de schaduw aan het rand van het meer maar niet genoeg krijgen van dit unieke Lake Powell.

Gisteravond hebben we gelukkig nog een reservatie weten te bemachtigen voor de Rainbow Room. Water maakt hongerig en dus zijn we allemaal heel blij als we om 8:00 pm aan tafel mogen voor een erg lekker dinner. Ondanks de warmte overdag is het hier ’s avonds toch merkelijk fris, maar dat verhindert ons niet om toch nog even een wandeling te maken tot aan de rand van het meer en te genieten van de stilte en de sterren.

Vrijdag 14/09: van Lake Powell naar Grand Canyon (208 km)

Voor een laatste maal genieten we van de gastvrijheid en het overheerlijke ontbijt in de Rainbow Room. Jammer genoeg moeten we het Lake Powell Resort verlaten maar niet lang getreurd want een rondreis als deze bevat zoveel hoogtepunten dat je al snel uitkijkt naar de volgende bestemming. En voor vandaag is dat zeker niet de minste want ons eindpunt is de Grand Canyon. Onze eerste halteplaats is echter de Glen Canyon Dam. We hebben die gisteren van onderaf bekeken maar vandaag staan we er bovenop. De Glen Canyon Dam torent 178 meter hoog uit boven de Coloradoriver en is 475 meter lang. De bouw van deze dam tussen 1956 en 1966 betekende het ontstaan van Lake Powell dat voorziet in de watervoorziening van de omringende staten en dat tevens een belangrijke waterkrachtcentrale aandrijft. Om de dam te bouwen diende er eerst een brug gebouwd te worden. Dit werd een metalen boogbrug van 387 m lang waarvan het wegdek  210 meter boven de Coloradoriver hangt waardoor het één van de hoogste bruggen in de US is.

Op onze volgende halteplaats is er nog zo’n prachtig staaltje van metalen boogbruggen te bewonderen: de dubbele Navajo Bridge. De Colorado legt tussen deze brug en de vorige een afstand van ongeveer 30 km af maar door het ruige terrein doe je er over de weg meer dan 60 km over. De eerste brug van de dubbele Navajo Bridge werd gebouwd in 1929 en omwille van het toenemende verkeer werd er in 1995 een tweede in gebruik genomen. De eerste dient nu enkel nog voor voetgangers en fietsers. Het uitzicht op Marble Canyon en de 142 m lager stromende Colorado is gewoon schitterend.

We maken nog een korte stop aan Cliff Dwellers Stone House. Dit is een van de vele locaties waar voorouders bestaande rotsformaties omvormden tot woonplaats. Tegenwoordig staan hier Navajo indianen sieraden te verkopen. Mooie locatie. Een goed half uur verder bereiken we Jacob Lake en verlaten we de US 89A. We slaan linksaf richting Grand Canyon maar niet zonder eerst een bezoek te brengen aan de gezellige Jacob Lake Inn. Naast een goedgevulde souvenirshop is er ook een goed restaurant met prima burgers en overheerlijke warme “home made cherry pie with cream”. Vanaf hier is het nog een uurtje rijden tot aan de North Rim Lodge waar we zullen overnachten. Heel snel verandert het landschap en maken de ruige rotsen plaats voor glooiende grasvelden die op hun beurt weer overgaan in met duizenden ratelpopulieren begroeide heuvels. Hier en daar zie je al enkele exemplaren die hun heldergele herfstpak aantrekken en met hun hagelwitte stammen, contrasteren ze schitterend tegen de helblauwe achtergrond.

Het is ontzettend rustig geweest onderweg en dus zijn we verwonderd van het grote aantal auto’s dat aan de North Rim Lodge geparkeerd staat. We zijn hier dus niet alleen. Gelukkig verloopt de incheck heel vlot en binnen de kortste keren staan we met onze valiezen voor ons verblijf. Dit zijn 2 aangrenzende blokhutten met tussendeur op een adembenemende locatie vlakbij de rand van de Canyon. We wandelen naar Bright Angel Point waar we, amper bekomen van de eerste overweldigende indrukken, om 7:00 pm getuigen zijn van een buitengewoon mooie zonsondergang. Om 8:00 pm hebben we een reservatie in de historische Dining Room. Dit wilden we absoluut niet missen en daarom hebben we deze morgen telefonisch een reservatie gedaan. En maar goed ook want zonder, kom je er niet meer in. En dat zou zonde geweest zijn want hier dineren is een absolute must. Jammer genoeg kan je op dit uur niet meer genieten van het overweldigende panorama, maar het interieur is ook absoluut de moeite waard. Het eten trouwens ook!

Op de porch van de Roughrider Saloon genieten we met een overheerlijke cocktail van de onvergetelijke herinneringen aan een fantastische dag. Dan wandelen we terug richting onze cabins waar we vaststellen dat het gigantisch gapende gat van daarstraks, volledig verdwenen is in de complete duisternis.

Zaterdag 15/09: van Grand Canyon naar Bryce Canyon (256 km)

Als we om 7:00 am de deur van onze cabin opentrekken, is het buiten al behoorlijk druk. Neen, geen toeristen maar wel tientallen vogels en eekhoorns die op en rond de cabins op zoek zijn naar iets eetbaars. Het is zalig buiten, fris maar zonnig met een overheerlijke dennengeur. Dit is het ideale wandelweer en dus trekken we, alvorens te ontbijten, onmiddellijk op pad. Eerst een flink stuk door het bos om uiteindelijk op de rand van de Canyon uit te komen, vanaf hier volgen we het Bridle Path tot aan de Lodge. Van het uitzicht op de Canyon vanaf de trappen richting Lodge worden we stil. Ontbijten kan tot 11:00 am, dus als wij er om 10:30 am aankomen is het er erg rustig. En dat komt ons goed uit, want nu kunnen we een tafel kiezen vlak voor één van de grote ramen met panoramisch zicht op de Grand Canyon. Na dit, zal ontbijten nooit meer hetzelfde zijn.

Een niet te missen View Point op de North Rim is Imperial Point. Het ligt een 25tal minuten verwijderd van de Lodge en je moet dezelfde weg terug, maar de rit is meer dan de moeite waard. Je wordt er beloond met één van de mooiste vergezichten op de Grand Canyon. Hier is het echt moeilijk om afscheid te nemen van deze buitengewone natuurpracht maar de volgende indrukwekkende bestemming wacht en we willen zeker op tijd zijn voor de zonsondergang in Bryce Canyon. Op de terugweg passeren we opnieuw de Jacob Lake Inn en daar was het gisteren zo lekker dat we ook vandaag niet aan de verleiding kunnen weerstaan. Nu is het echt hoog tijd want we hebben nog ongeveer 180 km af te leggen. Maar Bart doet dit feilloos en om 6:30 pm arriveren we in Bryce Canyon. De zonsondergang is hier omwille van de betere oriëntatie om 19:30 pm. Voldoende tijd voor een wandelingetje via de Rim Trail naar Sunset Point. De spectaculaire zonsondergang van gisteravond is moeilijk te overtreffen maar toch hadden we dit niet willen missen.

Bryce Canyon

Bij ons vorig bezoek in 2011 sliepen we in de Bryce Canyon Lodge. Jammer genoeg was er dit keer geen blokhut beschikbaar en daarom verblijven we nu in de Ruby’s Inn. Het is hier echter ontzettend druk en de wachtrij in hun restaurant Cowboy’s Steak Room is behoorlijk lang. We kiezen voor de nabij gelegen Canyon Diner waar het menu veel eenvoudiger is maar de bediening veel sneller. Gelukkig heeft Ruby’s General Store wel heel wat te bieden. We shoppen tot de vermoeidheid toeslaat en gelukkig zijn er hier zeer comfortabele bedden want we hebben vandaag heel wat kilometers in de benen.

Zondag 16/09: van Bryce Canyon naar Springdale (176 km)

Bart en Ellen slapen vanmorgen eens uit. Wij brengen, na een vroeg ontbijt, nog gauw een bezoekje aan Bryce Canyon. Daar doen we een stukje van het Queens Garden Trail. We hebben het volledige traject 7 jaar geleden al gedaan maar dit is zo mooi dat we het toch nog even willen zien. Na een korte stop aan Bryce Point en het Visitor Center zijn we, zoals afgesproken, stipt om 11:00 am aan Ruby’s Inn waar we Bart en Ellen oppikken om richting Zion te trekken.

Aan het Red Canyon Visitor Center houden we nog een korte stop. De spectaculaire rode zandstenen boog over de rijweg is zo schilderachtig dat Disney die locatie in de film Cars verwerkte. In Mount Carmel Junction verlaten we Highway 89 en slaan rechtsaf richting Zion. In die bocht ligt de White Mountain Trading Post die aan de buitenkant mooier is dan vanbinnen. Maar aan de overkant ligt het Thunderbird Restaurant en dat mag je zeker niet missen. Gezellig, vriendelijk en home made pie die, geloof het of niet, nog beter is dan die in de Jacob Lake Inn.

Vanaf hier wordt de route erg mooi en de laatste miles vóór Zion zijn werkelijk adembenemend. Na verschillende stops bereiken we het Visitor Center waar we onmiddellijk de Zion Canyon Shuttle nemen. Bart en Ellen stappen af aan Court of the Patriarchs. Daar geniet Bart na een stevige klim van een prachtig uitzicht over Zion Cayon. Wij stappen af aan Zion Lodge voor een wandeling langs de Emerald Trails. Deze wandeling in een schitterend décor, brengt je naar drie meren die op verschillende hoogtes liggen en door watervallen met elkaar verbonden zijn. Destijds hebben we enkel de laagste en de middelste bezocht want door overstromingen waren de paden rond het bovenste meer niet toegankelijk. En wat blijkt? Ook nu is het hoogste parcours door overstromingen niet begaanbaar. We zullen dan toch nog eens moeten terugkomen.

We zijn net op tijd terug in het Visitor Center voor een bezoek aan de erg gezellige shop met een enorm aanbod. We blijven er tot sluitingstijd en dan is het nog een korte rit naar ons hotel in Springdale. We overnachten in de Holiday Inn Express Zion en in 2011 waren we hier ook, maar toen was het nog een Best Western. Het is er ondertussen echter nog gezelliger op geworden. Onder de warme gloed van de ondergaande zon wandelen we naar Jack’s Sports Grill voor een overheerlijke hamburger. Niet alleen het interieur is nog steeds hetzelfde gebleven maar gelukkig ook de gastvrijheid en de kwaliteit. Als we terugkeren naar ons hotel is het zo donker dat er niets meer van de ons omringende bergen te zien is. Op het buitenterras steken we de haard aan en genieten we van een laatste blik op een met sterren bezaaide hemel. Het zal de laatste maal rust, stilte en sterren kijken zijn. Morgenavond is het vast en zeker veel drukker!

Maandag 17/09: van Springdale naar Las Vegas (275 km)

Na een overheerlijk ontbijt genieten we nog even van de stilte en de natuur rondom ons hotel. Gisteravond waren ze onzichtbaar, maar nu liggen de machtige rotswanden alweer te stralen onder een staalblauwe hemel.

Een laatste maal wordt de kofferbak van onze zeer comfortabele Hyundai volgeladen en beginnen we aan ons laatste traject van deze rondreis. Lang rijden we echter niet want een afrastering met een kudde paarden lijkt ons, en daarmee bedoel ik dan vooral Ellen, zeker de moeite waard om te stoppen.

En het is inderdaad de moeite want het levert ons enkele prachtige foto’s op. En al zijn we amper 10 miles verder, toch houden we weer halt. Ditmaal aan Fort Zion, een zogezegde oude Trading Post. Niets is echter minder waar, maar op weg naar Las Vegas mag kitsch zeker geen probleem vormen en we amuseren ons goed in de shop en met de boerderijdieren die we zelfs voor 1 dollar mogen voederen. Dat aanbod kunnen we echt niet afslaan.

En nu op naar Vegas. We verblijven ditmaal in het Hard Rock Hotel & Casino. Parkeren verloopt vlot, inchecken echter merkelijk minder. En als je dan achteraf verneemt dat bij onze kamer, die eigenlijk een suite in de HRH Tower is, een VIP incheck hoort, is het toch even balen. De prachtige suite doet ons wel snel de opgelopen frustraties vergeten.

Een taxi brengt ons naar Downtown Las Vegas en binnen de kortste keren is de stilte en de rust van de voorbije dagen ver zoek. We trekken richting Fremont Street waar de allereerste gokpaleizen werden gebouwd. De schitterende neonverlichting van overbekende casino’s als The Golden Nugget en de Four Queens is indrukwekkend. Maar je vindt hier wel meer dan alleen nostalgie. In Fremont Street kan blijkbaar alles en hier ontmoet je dan ook de meest extravagante typetjes. Zeer speciaal, leuk om te zien maar na een uurtje hebben we het wel gehad.

Na een lekkere pasta bij een gezellige Italiaan, rijden we met een bus van het populaire transportsysteem The Deuce naar de Stratosphere. Dit casino ligt op het uiteinde van de Strip en heeft een panorama-platform op 350 meter hoogte met een schitterend zicht op de Strip. Zonder de minste schok en met een snelheid van 550 meter per minuut, sta je na amper 30 seconden op het Observation Deck. Het zicht op de helverlichte Strip is fenomenaal en al lijkt de afstand tot Mandalay Bay (het laatste grote casino aan het andere uiteinde van de Strip) niet zo groot, toch ligt er een afstand van meer dan 7 km tussen.

Onze volgende stop is de bar The Chandelier in de Cosmopolitan. Hier kan je genieten van de meest exclusieve cocktails in een bar die is ingepakt in 3 verdiepingen hoge kristalheldere kroonluchter-kralen. Voor zulke dingen moet je absoluut in Vegas zijn, maar dan moet je er helaas ook de alom aanwezige drukte bijnemen. En dit blijkt na een tiental dagen van rust en kalmte toch wel vermoeiend te zijn. Morgen zal een lange dag worden en daarom is de heerlijke rust van onze luxueuze suite van harte welkom.

Dinsdag 18/09: Las Vegas

Het Hard Rock Hotel biedt zijn gasten een gratis shuttledienst naar de Strip aan. Als we na het ontbijt hiervan gebruik willen maken, blijkt deze service vandaag niet beschikbaar. Gelukkig krijgen we een taxi aangeboden die ons aan de hoofdingang van de Bellagio afzet. Beter dan de shuttle!

Voor ons is het een aangenaam weerzien met het meest romantische casino van de Strip. Bart en Ellen genieten er met volle teugen van de bloemenpracht. Na een lekkere koffie in Café Gelato nemen we de monorail naar New York New York, en het zal vast en zeker wel omwille van de omvang zijn dat die naam dubbel is. Na een stevige wandeling langs de shops belanden we terug in open lucht waar de temperatuur ondertussen 98°F (37°C) bereikt. Bart en Ellen beslissen om toch ook nog even van het schitterende zwembad in ons hotel te genieten en wij stappen via de loopbruggen richting MGM. In de kleurrijke M&M’s World bezoeken we de grappige animatiefilm “I lost my M in Vegas” en in de Coca Cola Store genieten we van het Tastes Of The World Menu, 16 verschillende Coca Cola producten van over de ganse wereld.

Van onze vorige bezoeken weten we dat de pannenkoeken in La Crêperie van het Paris Las Vegas Resort erg lekker zijn. En ook ditmaal is het dus weer genieten. Via de Venetian belanden we in Ceasar’s Palace en daar ontmoeten we Bart en Ellen terug. Voor het dinner trekken we weer richting Bellagio waar we genieten van een meer dan rijkelijk gevuld aanbod in hun buffetrestaurant met de originele naam The Buffet. Die calorieën moeten er natuurlijk weer af en dat doen we met een extra lange wandeling langs de schitterend verlichte Strip. We eindigen onze dag zoals we hem gestart zijn, in de taxi. Het zal onze laatste nacht op Amerikaanse bodem worden.

Woensdag 19/09: van Las Vegas naar huis

Jammer genoeg moeten we vandaag onze comfortabele suite verlaten. We genieten nog even van de schitterende Rock Memorabilia Collection en brengen een laatste bezoek aan de Hard Rock Shop.

Om 1:00 pm stappen we voor de laatste maal in onze Hyundai Santa Fé voor het laatste traject richting wagenverhuur Alamo op de luchthaven van Las Vegas. We hebben in totaal meer dan 2700 km afgelegd en alles is gelukkig ontzettend goed verlopen. Om 5:00 pm verlaten we Amerika en morgen zijn we weer terug thuis, maar de schitterende herinneringen zullen er voor altijd zijn!

Van de Rockies in Denver naar de Hard Rock in Las Vegas







Van de Rockies in Denver naar de Hard Rock in Las Vegas – Reisverhaal 2018

Leestijd: 28 min