Salt Lake City – Stad van de Mormonen: Onze tocht ging door Utah, het gebied was redelijk leeg met wat nederzettingen wijd verspreid. Alle huizen in die nederzettingen waren losstaand en keurig. Allemaal leuk om te zien, maar niet veel om over te vertellen. De natuur was prachtig, wat dat betreft konden we onze ogen de kost geven. Toen we Manti in kwamen rijden, viel een groot, hoog gebouw dan ook meteen op. Ik moest eigenlijk aan een casino denken, maar je weet dat dat in Utah niet voor zal komen. Henrie dacht aan een hotel, maar in deze lege omgeving, met uitsluitend laagbouw?

Salt Lake City

Foto: Laureen de Bres

 






Salt Lake city

We besloten er brutaalweg naar toe te rijden om te gaan kijken. We liepen richting gebouw en ineens snapte ik het en zei: “Joh, dit is een mormonentempel!” Een oudere mevrouw die er liep beaamde dat, het was de Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, waarvan de bouw in 1874 begon en hij was in 1885 klaar. Zo’n tempel mag je niet zomaar in, zoals bij ons de kerken. Je moet echt lid zijn of expliciet zijn uitgenodigd. De tempel wordt als een heilige plek beschouwd, waar niet Jan en alleman binnen mag komen klossen. We liepen er omheen en in het gras naast de tempel zat een jonge vrouw met haar dochtertje: Courtney en Quinn.

Ik sprak haar aan en ze vertelde dat haar man binnen was bij een bruiloft, maar dat jonge kinderen de tempel niet in mogen. Dus was zij buiten gebleven, omdat het trouwende stel vrienden van haar man waren. Meisjes mogen dus vanaf hun 19de en jongens vanaf hun 18de de tempel binnen. Vroeger was dat 21 en 19, maar dat is veranderd. Mocht je 18 zijn en al getrouwd, mag je wel naar binnen, mits je de regels van de tempel respecteert. Dat houdt onder andere in: geen alcohol, thee, koffie, tattoos, drugs, kortom, alles wat slecht voor je is.

Religies

Nu ben ik in alle religies geïnteresseerd: de gebruiken, de hoe en het waarom, dus het was interessant om allemaal te horen. Zo mogen kinderen vanaf hun 12de jaar tot hun 18de in naam van een ander gedoopt worden in een speciale doopkamer van de tempel.
Het mormoonse geloof zegt dat de leden van families allemaal samen moeten kunnen zijn, ook na hun overlijden. Is iemand ongedoopt overleden, dan kunnen ze via die kinderen toch nog gedoopt worden, zodat ze uiteindelijk met hun familie herenigd zullen worden in het hiernamaals. Wat anders niet kan. Ze vertelde ook, en een goede vriend had ons dat al eens verteld, dat in Salt Lake City, waar de hoofdtempel van de mormonen staat, een enorme bibliotheek en databank zijn met gegevens van zowat iedereen op de wereld. In geschrift, maar ook op te zoeken via speciale sites op internet.

De reden voor al die informatie is dus dat mensen familieleden kunnen vinden, die mogelijk ongedoopt overleden zijn en die ze op beschreven manier dus toch kunnen laten dopen. Al die dingen die ze vertelde deed ons besluiten de tempel in Salt Lake City te bezoeken. Normaal mijden we de snelwegen als de pest, maar nu moesten we wel. Salt Lake City is een stad met 1.2 miljoen mensen, dat is veel en dat merk je aan het verkeer. Druk dus. Zo’n 46 mijl van tevoren, zo’n 73 (!) kilometer van tevoren beginnen de voorsteden al. Dat kun je je bij ons toch niet voorstellen? In die drukte kun je met zo’n grote bak geen oog van de weg houden, want hij is en wind- en rijbaan gevoelig. Hij remt door zijn gewicht ook niet zo snel als een gewone auto en heeft een langere remweg. Bovendien, als je te heftig afremt vliegen de kastjes open en ligt je hele huisraad al dan niet in scherven door je mobiele onderkomen heen.

Het rijden door Salt Lake City was geen pretje en een parkeerplek voor ons bakbeest vinden was een probleem. De parkeergarages zijn te laag, of de camper is te hoog, het is maar net hoe je het bekijkt.  De openbare parkeergelegenheden waren alleen geschikt voor auto’s, ergens anders mocht je een uur staan wat te kort zou zijn, hier weer dit, daar weer dat. Uiteindelijk vonden we een eind van de tempel vandaan een plek in een straat waar je twee uur mocht parkeren.

Temple Square

Salt Lake City

Foto: Laureen de Bres


We liepen naar Temple Square, waar het allemaal te zien was. De tempel zelf, die de hoofdtempel is van de mormonen, was natuurlijk verboden terrein, maar er was nog veel meer te zien. We verzeilden in het tabernakel. Je hebt dus de tempel, maar ook het tabernakel plus nog een kerk, omdat er gewoon te weinig ruimte was voor alle volgelingen. Het tabernakel kon in het begin met de oorspronkelijke indeling 10.000 mensen kwijt. Het viel me op dat er een filmcamera stond en overal hingen van die speciale studiolampen. Een mevrouw sprak me aan en vroeg of wat wilde weten. Die camera en lampen dienen dus voor de wekelijkse uitzending op zondag. Dan wordt heel de dienst op t.v. uitgezonden. Er is dan een orkest en een koor met 300 mensen.

Ze liet me een foto zien van de tempel van bovenaf en ik vroeg haar waarom de tempel niet in kruisvorm was gebouwd, zoals de kerken die we in Europa kennen. Haar man kwam er ook bij en samen vertelden ze me van alles. Ook dat het kruis geen symbool is van hun geloof en dat je nergens kruisbeelden bij hun aantreft. Omdat ze geloven in een levende Christus. Ook dat je in hun tempels geen afbeeldingen of iconen zult aantreffen, die je alleen maar afleiden. Ze stelden voor om ons een rondleiding te geven en Henrie, die net voorbij was geslopen, kwam net weer terug binnen en we werden meegenomen over het terrein naar een gebouw, waar op de eerste verdieping een mooi beeld van Jezus stond. We kregen een maquette van een dwarsdoorsnede van de tempel te zien en nog veel meer.

Het bleek dus al gauw dat ze dachten dat ze een paar zieltjes te winnen hadden: wij dus. Nu zei ik al dat religies me in beginsel interesseren. Twee jaar geleden deden we een privé toer in Monument Valley. De Navajo gids vertelde me, naar aanleiding van mijn vragen, alles over hun religie, hun gebruiken en gewoontes, maar heeft nooit geprobeerd me te bekeren tot het indianengeloof. En dat vind ik dus hinderlijk van veel godsdiensten: ze proberen je te vaak te bekeren.

Martin en Judith

Martin en Judith, zoals deze mensen heetten, waren absoluut heel vriendelijk en behulpzaam. Ze spraken elkaar aan met elder en sister, een bepaalde titel binnen hun geloof. Alle mannen werden aangesproken met elder en de vrouwen met sister. Ik vroeg me prompt af of hij zijn vrouw thuis ook zo aansprak. We kregen zelfs een cadeautje: the book of Mormon. Op hun verzoek moest ik een bepaalde alinea voorlezen, ik snapte er niks van, ook niet toen ik het later herlas.

Misschien betekent het wel dat we nu verbonden zijn aan de mormoonse kerk en geen thee of alcohol mogen drinken. Een prima reden om het dan ook weer de rug toe te keren. Ze vroegen mijn e-mailadres en of we het op prijs stelden als er iemand langs kwam als we weer thuis waren. Op de eerste vraag gaf ik mijn spam e-mailadres dat ik voor mailings gebruik, op de tweede vraag antwoordde ik lompweg: nee.

Maar de vasthoudendheid van de mormonen kennende trekken ze zich daar toch niks van aan. We namen afscheid en gingen naar de bibliotheek om daar een kijkje te nemen in het eerder beschreven informatiecentrum met stambomen en gegevens van mensen over de hele wereld. Er stonden tientallen computers, die bijna allemaal bezet waren, en talloze boekenkasten. Geweldig om te zien, maar helaas waren de twee uur parkeertijd zo goed als op. Mijn voeten liepen al te schelden en snauwden me vriendelijk toe dat ik maar moest uitzoeken hoe ik bij de camper terug ging komen. De terugtocht was uitermate pijnlijk en moeizaam en door de warmte ook nog eens zwaar. Maar we zijn er gekomen en reden Salt Lake City weer uit, moe en niet bekeerd. Tijd voor een borrel dus.

Salt Lake City

Foto: Laureen de Bres


 





Laureen de Bres

Laureen de Bres

Redacteur / Verhalenvertelster

Beladen met vooroordelen stapte Laureen in 1993 op het vliegtuig voor een eerste vakantie naar Amerika. Net zoals zoveel mensen had ze geroepen: “Dat land is eigenlijk helemaal niks voor mij. Allemaal rare mensen, kettingzaagmaniakken en zombies!’ Die overtuiging smolt weg zodra ze één voet in dat verre continent had gezet. De onbeschrijflijke weidsheid, de pure, spectaculaire natuur, de brute woestheid van de canyons en bergen, maar ook de servicegerichte Amerikaan met al zijn vriendelijkheid, waren genoeg om Laureen voor eeuwig verliefd te maken op dit grandioze werelddeel.

Redacteur Noordernieuws.be


Salt Lake City – Stad van de Mormonen

Leestijd: 7 min