Onderweg! Voor mij 25e X, mijn echtgenoot (Esther) 17e X. Wij gaan deze reis maar liefst tien staten aantikken, inclusief Amerikaanse bruiloft!  Op naar Schiphol, auto geparkeerd op rij 408. Altijd handig om te onthouden. Met de bus naar de vertrekhal en heel snel de koffers ingeleverd bij de vriendelijke dame van de KLM. Als we naar de security lopen zijn wij vrijwel direct aan de beurt! Fijn! Ik hou namelijk niet zo van wachten. Uiteraard wordt er weer een handbagage van Esther tussenuit gepikt voor extra controle. De vorige twee reizen was Esther ook al aan de beurt namelijk. Ze heeft natuurlijk wel een heel crimineel uiterlijk na al die jaren bajes ervaring. (Ze werkte tot voor kort in een Penitentiaire inrichting, 32 jaar, wel een beetje raar ). Afijn. We hebben er zin an! Een mooie paar weken tegemoet!

Op weg!

Onze reisdag verliep voortvarend. De vlucht ging zonder horten en stoten en was keurig op tijd. Ik heb maar liefst drie films gekeken om de tijd te doden. Verrassend interessant was de docu over Jimmy Carter (de rock and roll president), een gouwe oude met ‘ The Usual Suspects’ (Kevin Spacey) en een vermakelijke comedie “Rock School” met Jack Black. Bij Esther zie ik onder andere “the Color Purple” op haar scherm voorbij komen. Heel handig was de vooraf aangeschafte “Air fly” om je bluetooth koptelefoon draadloos te verbinden met entertainmentsysteem van het vliegtuig.

Het eten in het vliegtuig (zie er niet uit op de foto) was wellis waar best te haggelen. Ik had chicken en Esther pasta.. Bakjes bijna leeg.. Na zo’n acht en half uur landen wij op Hartsfield-Jackson Atlanta International Airport (ATL) een van de, zo niet het, grootste vliegvelden van de Verenigde Staten. Nadat wij zijn geland vul ik in het vliegtuig alvast het douane/immigratie-formulier in, tegenwoordig kan dat digitaal (Mobile Pasport Control, MPC), perfect! Dankzij de MPC en haar speciale rij zijn we binnen vijf minuten langs de paspoortcontrole (nou ja controle, ze hoefden ons paspoort niet eens meer te zien!) en vertelt de aardige meneer, die zich verbaasde over de omvang van onze Amerika-trip, dat we het land wederom in mogen.. Wij halen onze koffers op en er staat ons een ‘warm’ onthaal te wachten van onze Nederlandse reisgenoten Robert & Ilona die al een paar dagen in Atlanta rondzwerven.

Memorial day

Met de hele kleine auto (Er kan een gezin van acht mensen in eten, slapen, feesten, wonen etc) rijden we zo’n twee uur naar Montgomery (Alabama) om in te checken bij Sonesta Suites, er staat een mooie ruime kamer op ons te wachten. Na de gebruikelijke opfrisbeurt besluiten we op een hapje te gaan eten. Uiteraard had ik van te voren al een zeer goed bekendstaand BBQ-Restaurant uitgezocht. Na een kwartiertje verheugen op de lekkerste Southern BBQ was de deceptie groot; Gesloten op Memorial Day! En laat dat nu net vandaag zijn……

Na een kleine ronde door het bruisende centrum (lees het is er akelig doodstil) van Montgomery parkeren wij bij Longhorn Steakhouse als alternatief, de enorme regenbui de op dat moment losgaat weerhoudt ons er niet van om een tafeltje te gaan claimen, want na al die uren zonder een fatsoenlijke maaltijd hebben wij wel zin in wat lekkers. De gefrituurde ui is erg lekker en voor herhaling vatbaar! Verder komen er diverse soorten vlees op tafel en is Esther de koningin van de bijgerechten! Ze mag er wel drie bij kiezen en uiteraard ook opeten…..

Er wordt $119,- afgerekend voor vier personen en dat valt ons alles mee! In een kleine tien minuten rijden we terug naar onze overnachtingsplek en bespreken samen onder het genot van koffie en een klein biertje nog even de aankomende dagen door..

Bek af rond 21:00 uur (Het is zeven uur vroeger) gaan we slapen, we zien wel hoe de nacht verloopt. Afijn, met vier ‘wakker-momenten’ halen we 05:30 uur en bereiden we ons langzaam voor op de volgende dag.. Bij Esther gaat dat met een klein beetje paniek, want er is geen fohn! Gelukkig hebben we buren en Rubberen Robbie (Robert) is de reddende engel en zorgt er persoonlijk voor, met het brengen van een fohn, dat ook Esther in alle rust de voorbereidingen kan voortzetten.

Charles in Troy Alabama

De tweede dag begint, na de persoonlijke wasbeurt, met in het laden van de bagage. Na extra rondje door de hotelkamer of wij niets zijn vergeten, zijn we klaar voor vertrek. Als we de hotelsleutels willen inleveren is er niemand. De deur van de lobby gaat wel open met onze hotelkey. Ik loop naar binnen en pardoes gaat het alarm af! Oeps! Dan maar vriendelijk lachen naar de camera en de hotelkeys op de balie gelegd. Op naar de IHOP voor een Amerikaans ontbijtje! Na het ontbijt besluiten we dat we de komende drie uur in de auto gaan doorbrengen, op naar Pensacola Beach, Florida! Gewoon omdat het kan!

We rijden nog geen half uurtje en dan valt er onderweg opeens een excentrieke tuin op. We besluiten een kijkje te gaan nemen en ontmoeten daar Charles, de eigenaar van het geheel. Na een wat voorzichtige kennismaking krijgen we een volledige rondleiding langs zijn eigendommen! En wat we daar aantreffen is wekelijk waar verbluffend! Voor duizenden maar dan ook duizenden dollars aan vintage “spul”. Van gaspompen ter waarde van $100.000 tot reclame signs a $500,- Onwerkelijk. Dit was dus een hele toffe stop en ervaring in Troy Alabama.

Korte stop in Florida

Na een auto rit komen we aan in Florida, de temperatuur is inmiddels gestegen naar 35C. Bij “Ron Jons Surf Shop’ koop ik nog een leuke blouse in zomerse stijl voor de bruiloft van woensdag. Eenmaal buiten ziet Robert een dames portefeuille liggen, na een klein beraad besluiten we er in te kijken om te kijken of we kunnen achterhalen bij wie deze thuishoort. We treffen een ID kaart aan, vier creditcards, een hoeveelheid Cashgeld en meer. Dit verlies gaat iemand niet in zijn koude kleren zitten.. Die iemand blijk Katherine te zijn. Het lukt ons, om na een mislukte poging via facebook, haar te lokaliseren via instagram. Na een wat onwennige start van het gesprek en een foto van haar portefeuille begrijpt ze dat is iets is verloren en dat ze dit (nog) niet eens zelf opgemerkt had. Uiteindelijk bleek dat ze op zes minuten rijden afstand verbleef en besloten wij haar eigendommen bij haar af te geven. Heel veel bedankjes en een kleine vindersloon later was het inmiddels tijd om onze reis voort te zetten naar Dauphin Island.

Weerzien met geëmigreerde vrienden

Op Dauphin Island verblijven Johan & Cobie met hun gezin (Greencard winnaars!), familie en vrienden van het aanstaande bruidspaar. Vele van ons hebben elkaar een aantal jaar lijfelijk niet gezien dus wordt er flink wat af-geknuffeld, voornamelijk door de dames. De mannen knijpen elkaar gewoon in de tepels . “Guys be like”….

We brengen de avond gezamenlijk door en eten een heerlijke “home made” spaghetti. Een aantal uren later en een flink aantal muggenbeten later (Zodra het donker wordt komen ze tevoorschijn) zwaaien wij af en rijden in een klein uurtje naar ons hotel in Moss Point, Mississippi. Twee kamers naast elkaar en aangezien de tussendeuren naar elkaar open kunnen zorgt dat direct voor de nodige hilariteit. Het is elf uur geweest als we de deuren sluiten en langzaam de nacht in gaan. Morgen weer een nieuwe dag met een bruiloft op het strand!

Bruiloft met vliegende vriendjes

Dag drie van ons verblijf in de Verenigde Staten stond in het teken van een Amerikaanse bruiloft! De ochtend begint rustig met een duik in het zwembad en een bezoekje aan een Walmart supercenter. In de middag rijden wij naar onze Nederlands/Amerikaanse vrienden die verblijven op Dauphin Island, wij brengen de middag gezamenlijk door en wachten op de grote gebeurtenis die in het begin van de avond gaat plaatsvinden.

Omstreeks half zeven worden Clay & Nicolle getrouwd door de broer van Clay (Carl) onder het toeziend oog van alle aanwezigen. We hebben ook gezelschap van een flink aantal onzichtbare “Vriendjes”; zgnd Sand Flies. Mijn god! HELEMAAL lik geprikt.. De ceremonie had geen vijf minuten langer moeten duren, of we zagen er uit als bubbeltjesplastic. Ik had anti-muggen spray bij me, dat hielp gedeeltelijk, maar vond evenwel gretig aftrek bij de overige aanwezigen.

De dag werd afgesloten met een gezamenlijk maaltijd en een toost op het bruidspaar. Tegen elf uur plofte we, met de “afterbite” stick in ons hand op het bed en al snel gingen de oogjes dicht. Het was een mooie gelegenheid om mee te maken, behoudens de vliegende vriendjes……

Biloxi

Dag vier alweer, gelukkig hebben we nog even te gaan. Het begint een beetje bewolkt maar tegen het middag uur breekt het open en hebben we heerlijk weer. We rijden naar Biloxi, want daar zit een Hard Rock Hotel en Esther heeft haar zinnen gezet om een nieuw T-shirt. De Rockshop open echter pas om 11:00 uur dus zijn we “genoodzaakt” wat tijd door te brengen in het Casino van het Hard Rock Hotel. Veel levert dat niet op, helaas..

Als Esther haar Hard Rock Shirt te pakken heeft stappen we in de auto nemen een kijkje bij The Golden Nugget, ja de hebben ze niet alleen in Las Vegas, maar ook hier. We nemen een lekker lunch (En een Margaritha 🤪) bij het Bubba Gump restaurant. Na een uurtje op het terras te hebben gezeten en een heerlijke Ceasar salad en portie Onion RIngs later besluiten we ook hier een klein gokje te gaan wagen. Aanvankelijk loopt dat voorspoedig; We worden tijdelijk “Stinking rich”… Met een leuke winst kiezen we een andere kast die alles weer terugneemt inclusief extra dollars. Afijn, we hebben ons vermaakt 😃.

Aan het einde van de middag vallen er wat regendruppels als we weer naar de auto lopen voor een afsluitend etentje met onze Nederlandse/Amerikaanse vrienden. Maar er wordt niet gegeten voordat we bij de Walmart nogmaals een anti jeuk creme hebben gehaald, want die bulten komen opeens overal tevoorschijn… 🦟 We spreken af bij Longhorn Steakhouse. Met de nodige steaks achter die kiezen gaan we nog gezamenlijk een bak koffie halen bij de Starbucks en brengen wat tijd door op het terras.. Rond negen uur nemen we afscheid, we rijden de volgende dag naar New Orleans en hun zaterdag weer terug naar Missouri.

New Orleans

Deze dag ging ook zomaar weer voorbij.. In ruim anderhalf uur rijden we van Moss Point naar New Orleans. Daar aangekomen heb ik niet de indruk dat het een hele rijke stad is. Het centrum is anders, maar de wijken zien er nog steeds, na Katrina, beschadigd uit. Ons hotel daarin tegen is super (Brakeman hotel), we kunnen vroeg terecht dus kunnen de auto parkeren en de bagage alvast op de hotelkamer leggen alvorens wij ons gaan begeven in het centrum.
We lopen door, het nog niet zo drukke, Bourbon street en aangrenzende straten. Het weer begint wel om te slaan, het is absoluut niet koud, maar de eerste regendruppels beginnen al te vallen. Vanwege een sanitaire stop komen we in het Ceasers Casino terecht, dat levert ons ook nog eens $120,- op. Het verlies van eerder deze week dus weer goedgemaakt 😀.

Als we het casino verlaten hebben de weergoden besloten dat het definitief moet gaan regenen en heel veel ook! Zoveel (en hard) dat vijf meter lopen je direct een zeiknat pak oplevert. We wachten totdat de regen een acceptabel niveau van neerslag heeft en begeven ons, omdat het stiekem alweer etenstijd is, richting BBQ eetgelegenheid ‘Pigs & Out’. De mannen verorberen een 2-combo platter (Ribs, Brisket, Pulled Pork), en de dames houden het bij patat met wat bijgerechten. Het vlees smaakt erg goed!

Terug naar Bourbonstreet, muziek, uitgedoste mensen, meer muziek, en enorme koude airco’s en bijna elke tent. Alles bij elkaar is het een grote kakofonie van geluid. We komen onder meer terecht en een tentje waar Blues wordt gespeeld, hier houden we het wel even vol.. Toch begint de vermoeidheid bij sommige van ons toe te slaan (lees de dames) en besluiten even terug te gaan naar onze hotelkamer, welke zich op loopafstand begeeft. Na een kleine opfrisbeurt gaan de mannen nog even terug, we houden het twee uurtjes en een paar biertjes later vol. Voor $9,- per biertje drink je namelijk niet zo snel 😊. Onze laatste stop is “the Drinkery” en dan driekoppige band zorgt ervoor dat we daar het langste blijven hangen. Die waren best heel goed.

Het is elf uur geweest als we besloten hebben dat we eigenlijk te oud worden voor dit soort “shit”; Al die geluiden, al die mensen, en al die herrie (Die van alle kanten komt) , en gasten die denken dat de straat van hun alleen is. Het is mooi geweest. Ook wij gaan doen wat de dames waarschijnlijk een flink aantal minuten geleden ook hebben gedaan… naar dromenland…

Op het moment van schrijven hebben we er alweer zes volle dagen Amerika opzitten. En wat voor een dag. (Extra lang verhaal vandaag; Maar daarover later meer). We starten de ochtend met een verse croissant met ei en spek bij de “Chevron” en die is hele goed te pruimen. De dames kiezen voor een veiligere optie, een standaard fabrieks-croissantje.

Louis Armstrong

We wandelen naar Louis Armstrong park, daar vinden we diverse muzikale standbeelden met als belangrijkste het standbeeld van Louis Armstrong himself, ze hebben de Jazzmuzikant daar letterlijk op een voetstuk geplaatst. Om 11:00 uur worden wij verwacht bij de bijna 100 jaar oude (stoom) radarboot ‘Natchez’ de oudste nog varende stoomboot op de de Mississippi rivier. De aankomende uren verblijven daar namelijk voor een minicruise op de Mississippi. De cruise is inclusief lunch; we krijgen een aantal authentieke Louisiana gerechten voorgeschoteld, waaronder Jambalya. Als we ons op het dek begeven zien we de donkere wolken zich al samen pakken, in de verte zijn er al diverse bliksemschichten te zien. Het lijkt zich de andere kant van New Orleans op te begeven.

Rond 12:30 uur meren we weer aan en zien we de lucht veranderen, binnen enkele minuten trekt er een enorme mist op en beginnen de eerste spetters weer naar beneden te vallen en de spetters worden druppels en die veranderen weer in complete emmers water lijkt wel. Samen met de donder (en dat gaat hard) wordt het tijd dat we gaan schuilen in de lokale winkeltjes, na zo’n minuut of twintig klaar het op en vervolgen onze weg door de straten van New Orleans.

Onze reisgenoot Ilona stelt voor om een lokaal treintje (RTA) te pakken en te zien waar we uitkomen. Leuk idee! Esther wil nog graag een hanger van New Orleans toevoegen aan haar Pandora armband dus kijken we, terwijl we in de trein zitten, of we een winkel in de buurt kunnen vinden. Het blijkt vlakbij te zijn, dus gaan we al weer snel de trein uit. Google maps stelt ons een winkel voor dus lopen we daar naar toe. Eenmaal daar aangekomen treffen we een alleraardigste mevrouw, maar geen Pandora. We krijgen een kaartje van haar van een winkel die ze wel verkoopt en ze vertelt dat ze geen idee heeft waarom Google mensen naar haar stuurt en ze heeft zelfs dit al tevergeefs proberen te herstellen, dus maar een stapelkaartjes van het juiste verkooppunt op de toonbank. Terwijl we met haar staan te kletsen, gaat het buiten helemaal los, en dan bedoel ik ook helemaal los! Het klapt erover en het lijkt zelfs of de bliksem zo’n tien meter van ons af inslaat; Wat een klap! Wel kicken ook…

Na de regenbui en dik een half uur schuilen later wagen we het erop. We hebben de juwelier al snel gevonden. En Esther maakt redelijk snel haar keuze, we rekenen $90,- af (Die armband is inmiddels een godsvermogen waard) en stappen door de plassen richting ons hotel. Even opfrissen. We besluiten de avond te beginnen in het casino, dus stappen we een half uurtje later vol goede moed weer naar buiten en wandelen naar “Ceasar” casino. Voordat we daar naar binnengaan eten we een lekkere burger bij ShakeShack.

Het casino is ons wederom gunstig gezind, met de eerste $10,- maken we al $120,- winst. Dat is best lekker, we vermaken ons ongeveer een uurtje of twee aldaar en lopen de deur uit met ruim $200,- winst. Hoppa!

Via Canal Street lopen we terug door Bourbonstreet voor een afzakkertje. We komen andermaal (zie gisteren) in ’the Drinkery’ terecht. De mannen aan het bier en de vrouwen aan de cocktails a $17,- per stuk. Ach. Je leeft maar 1 keer. Esther drinkt de Moscow Mule en Ilona tikt twee Hurricane’s achterover. De alcohol heeft zichtbaar effect op de laatstgenoemde. De details zal ik jullie besparen 🙂.

Mr Gregory

Tegen 22:00 uur vinden we het mooi geweest, we besluiten de weg terug naar het hotel te vervolgen. Half uurtje later komen we bij het hotel en daar begroeten we de avondportier Mr Gregory. Met de beste man hadden we gisteren al kennisgemaakt, dus het was een warm welkom. Voordat we vertrokken had Ilona aan hem gevraagd of hij een wafel wilde, hij bedankte want hij had zojuist een sandwich besteld. Dus eenmaal terug, vroeg zij aan Mr Gregory of de Sandwich had gesmaakt.. “I didn’t eat at all”, het broodje was niet goed klaargemaakt en bevatte ingrediënten waar hij allergisch voor was. Onze barmhartige samaritaan Robert besloot om Mr Gregory een broodje aan te bieden, dat wilde hij wel…

Afijn, Robert had bedacht even naar de Chevron aan de overkant te lopen. Maar Mr Gregory had wel trek in kip & friet. “Twee blocks voor bij Louis Armstrong park, daar verkopen ze heerlijke kip”, aldus Mr Gregory. Ok, doen we dat! Ik vraag Mr Gregory om even op mijn aangekocht T-shirt te passen, zodat ik ik er niet steeds mij in mijn handen loop. Onze Robert pretendeerde ook al de hele week dat zijn er met zijn richtingsgevoel niets mis was, dus besloten hem hem blindelings te volgen om het verzoek van Mr Gregory uit te voeren. We lopen dus gewoon finaal de verkeerde kant op, langs schimmige steegjes en duistere kroegjes. Na een kwartier lopen is ook het besef geland bij onze gids dat we niet goed zitten en besluiten wij om te keren. Ilona stelt voor om binnendoor terug te lopen, wij bedanken. Er zijn plekken in New Orleans waar je ’s avonds in het donker niet wilt lopen. En het gevoel gaf aan dat dit wel eens aan de orde kon zijn.

Chicken for Mr Gregory!

Terug bij het hotel toch maar naar de Chevron; dicht! Zouden we nu Mr Gregory moeten teleurstellen? Gelukkig hebben wij (Lees de mannen) niet veel gedronken, dus pakken we voor de juiste route even de auto naar de kippenboer. Onderweg daarna toe zeg ik gekscherend: “Let op, straks zijn we terug en is hij de klaar met werken”. We hebben het gevonden! Ilona en ik lopen naar binnen en bestellen de kip, ik besluit ook twee stukjes te bestellen. (Wel lekker!) Al lallend en brallend loopt de dame met de kip in haar handen de straat op; “ I have chicken for Mr Gregory!!” .. Als we de auto in willen stappen horen we opeens achter ons:”I’m right here!” Mr Gregory is here!”. Je gelooft het niet maar onze vriendelijke avondportier stond achter ons. Hij was inderdaad klaar met werken en is achter ons aangereden (Hij wist namelijk wel direct waar hij moest zijn). Ja je had erbij moeten zijn, maar het was hilarisch. Ook had Mr Gregory had mijn t-shirt meegenomen.

Al met al een spontane ontmoeting met Mr Gregory op de parkeerplaats van een benzinepomp, levert toch weer een leuke herinnering op. We nemen afscheid, we maken een foto en ondertussen is het bijna half twaalf op een avond waar we vroegtijdig een einde aan wilde maken. Mr Gregory rijdt, met chicken & fries, op tot de juiste afslag naar het hotel, we zwaaien en toeteren… Goodbye mr Gregory!

Na onze nachtrust pakken we onze koffers, checken uit en stappen in de auto voor onze rit naar Atlanta. De radio gaat een en als eerste horen we ‘Shake you down’ van Gregory Abbot, ook mr Gregory. Toeval bestaat niet,……..

Terug naar Atlanta, Georgia

Vandaag is niet zo heel veel gebeurd, we hebben een lange rit gemaakt. Van New Orleans naar Atlanta (Waar het een uur later is). Uiteraard moest er eerst worden ontbeten, maar we besloten dit onderweg te doen. Na een uurtje rijden schuiven we aan tafel bij Denny’s, niet veel later staat er een heerlijke “All American Grand Slam’ op tafel. Een klein uurtje later vervolgen we onze weg.. Met een aantal tussenstops arriveren we rond half zes in Atlanta en besluiten een blliksem-bezoek te doen aan het Centennial Olympic Park. Na een half uurtje en $20,- parkeerkosten later begeven we ons naar het vliegveld.

We nemen afscheid van Robert & Ilona, zie vliegen morgen weer naar huis.. We droppen onze bagage, eten een hapje bij de lokale chinees en begeven ons naar Gate B5. Eenmaal daar blijkt er een gate wijziging te zijn geweest. We moeten terug naar terminal A. Gelukkig zijn we op het grootse vliegveld ter wereld, dus is het maar een klein stukje 😄. We komen op tijd aan bij de gate. Het boarden begint al snel, we maken ons op voor de vlucht naar Seattle! De roadtrip met zijn tweeën begint!

Vijf staten

Alweer een dag toegevoegd aan onze reis. Na een korte nachtrust en het besef dat wij gisteren vijf staten hebben doorkruist; Louisiana, Mississippi, Alabama, Georgia en uiteindelijk met het vliegtuig naar de staat Washington. De meeste Amerikanen komen hun eigen staat niet eens uit!
Ondanks dat Delta aangaf dat de vlucht voorspoedig zou verlopen, kwamen toch later aan dan gepland. Na 01.00 uur (we zijn twee uur terug in de tijd gegaan) hadden we de bagage en hebben we de auto (een Chevrolet Equinox) opgehaald bij Thrifty autoverhuur. Gelukkig waren ze nog open, ze zouden namelijk om 01:00 uur sluiten en wij waren er pas tegen half twee. Gelukkig is de rit naar het hotel niet lang, binnen een kwartier zijn we op de plaats van bestemming.

De check in voorloopt voorspoedig en met het end in de bek, pleuren we onze spullen de kamer in.. Rukken de kleding van ons lijf en gaan samen languit. Binnen 5 minuten was het stil..

De wekker gaat om half acht, douchen, aankleden en ontbijten, nu begint de vakantie van ons tweeën pas echt.. Vandaag begeven wij ons in Seattle, als eerste rijden we naar Easy Street Records, waar in 2005 de uit Seattle afkomstige Grunge band Pearl Jam nog een ‘in store’ optreden gaf. Opnamen hiervan kan je kopen op vinyl, wat wij dan ook doen en daarbij gelijk hopen dat deze het gaat overleven in de bagage als we weer naar huis vliegen. Zover is het gelukkig nog lang niet.

Hierna parkeren wij de auto in een vooraf gereserveerde (via Spothero) parkeergarage voor $12,-. Daarvoor mogen wij de hele dag staan, een koopje als je ziet dat het “normale” tarief $10,- per uur is. Best handig dat vooraf reserveren.

Pike place market

Als eerste begeven wij ons naar Pike place market, veel lokale ondernemers met lokale producten, ook is er een vismarkt en gooien de markt kooplui de vis naar elkaar met veel enthousiasme over,. Wij kopen een reuzen chocolate-chip cookie om te delen. Ook lopen we langs de oudste nog in bedrijf zijnde Starbucks. En wat een rij! een rij van ik denk wel 100 meter voor een bakje koffie die je ook bij de Starbucks 150 meter verderop kan krijgen. Exact de zelfde koffie, alleen het gebouw is nieuwer.

Als lunch kopen we “Mac en cheese” bij Beecher’s, erg lekker! Authentieke Mac and Cheese met zeer romige kaas, het vult erg goed. Dat mag ook wel voor $12,- per bakje, maar het is het waard. Met ons maag gevuld besloten we te wandelen naar the Space Needle, Google Maps geeft aan dat het zo’n 26 minuten lopen is. Geen probleem en bovendien trainen we zo het chocolate-cookie er weer af 😃.

Bij de Space Needle aangekomen willen we eigenlijk ook wel naar boven. De Space Needle is een uitkijktoren. Het wordt beschouwd als een icoon van de stad en is aangewezen als herkenningspunt in Seattle . Het werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1962. Voor slechts $46,- p.p mag je met de lift omhoog. Bovenaan gekomen genieten we van het uitzicht en maken rondom wat foto’s. Het is best fris en en waait hard op grote hoogte. Na een kwartier hebben we het eigenlijk wel weer gehad en nemen de lift naar beneden.

Vanuit de Needle zien we dat er ook een monorail rijdt en die gaat precies de kant op waar wij heen willen. Voor $3,50 brengt deze ons weer vlakbij onze geparkeerde auto. En ook vlakbij een Pandora shop en je raad het al: Esther heeft nog wat ruimte op haar armband, die moet worden opgevuld. Afijn een hangertje met de Skyline van Seattle wordt toegevoegd aan het geheel. Gelukkig voor de portemonnaie is de armband bijna vol.

Bij de auto aangekomen rijden we naar “Gas Works Park” op een filmpje op te nemen, die ik maak voor de popquiz Pop in de Kop. Maar meer kan ik er niet over vertellen, want ik kan hier geen antwoorden weg gaan geven 😁. Kort hierna hier zetten we de navigatie op Westfield Southcenter Mall ((groot!!), lopen een rondje en besluiten een hapje te gaan eten. Vlakbij de Mall zit een Outback Steakhouse en ja hoor daar is de weer: de Blooming Onion. Daarvan moeten wij er minimaal 1 van eten tijdens onze Amerikaanse vakanties….

Blooming Onion

Beiden beginnen een beetje in te kakken en na het afrekenen rijden we naar onze Best Western. We doen de was, en chillen een beetje op de hotelkamer. Mooi even de tijd om het verslag bij te werken. De rest van de avond brengen we door op het bed en in het bubbelbad van het hotel.. Morgen weer een nieuwe dag!

Een nieuwe dag!

Vandaag wakker geworden in Seattle waar het slechts 10 graden was. Tegen negenen hebben wij ons ontbijt achter de kiezen en maken een soort van planning voor vandaag. We besluiten eerst even naar een Outlet mall te rijden omdat ik graag even een Columbia winkel wil bezoeken, daar hebben ze namelijk fijn spul. Afijn, niet alleen in, maar ook Esther doet er aankopen. Dit betekent dat we weer ruim $200,- lichter zijn. We kijken nog even in de Nike outlet maar daar kunnen we niets van ons gading vinden.

In een minuutje of twintig rijden we even terug naar de Westfield Mall omdat de spullen die Esther gisteren bij de Pink (lees Victoria Secret) niet helemaal lekker passen. We ruilen het voor andere exemplaren en besluiten hierna om naar de, wederom via “Spothero”, gereserveerde parkeerplaats te rijden. De weergoden zijn nog niet helemaal gunstig gezind, want het is fris en het regent zachte druppels, maar wel hard genoeg dat je er best nat van kan worden.
Aan de kant van de weg zijn we elektrische stepjes staan (Die overigens door de hele stad zwerven) en proberen die aan de praat te krijgen om op die manier een stukje van Seattle te gaan verkennen. Het lukt niet echt direct, want je moet van alles downloaden en omdat de regen toch wel wat harder gaat besluiten wij om even een drankje te gaan drinken en het etablissement want zich aan onze rechterhand bevind.

Don, Jimmy & John

Esther besteld alvast twee drankjes en ik moet even van het toilet gebruiken maken, daar wordt ik aangesproken door een man die naast mij staat die zich afvraagt waar ik mijn shirt vandaan heb (Easy Street records). Afijn de beste man wil weten waar ik vandaag kom. Nadat ik hem heb bijgepraat over onze afkomst wil hij wel wat tips geven. Hij raad ons hotsprings aan in Olympic National Park. Wij noteren.

De man, Don is zijn naam, zit aan de bar met zijn collega’s Jimmy & John, we worden uitgenodigd om er bij te gaan zitten en krijgen een drankje aangeboden: ‘Time voor Tequila’ zegt Don. (Die al de nodige drankjes op had). Wij bedanken, het is een uur of twee en we moeten nog de hele dag. Een alcoholvrij drankje is ook goed. Don praat graag en stelt Jimmy & John beter aan ons voor; John blijkt de oesterkoning van Seattle te zijn. En miljonair. Al gauw denken wij dat hij uit zijn nek zwetst. Maar John is wat serieuzer en vertelt hoe je oesters moet eten en meer details over de schaaldieren. John is ook een Larp (Zoek dat maar op Google) en toont foto’s van zijn bruiloft en inderdaad dat zag er mooi uit. Jimmy is wat rustiger en lacht wat met het gezelschap mee.

Als Don het gesprek weer overneemt, vertelt hij dat hij met een Evil Knievel helm op de bruiloft van John was. En ja hoor, hij heeft foto’s op zijn telefoon staan die dat bewijzen.. “You Should come with us!”. Wij worden uitgenodigd om mee te gaan naar het appartement (lees penthouse) van John om Seattle te bekijken en een drankje te doen. Wij slaan het aanbod beleefd af, want we hebben nog “toeristen dingen” te doen. Don probeert ons nog een paar keer over te halen, want hij vindt het gezellig.. Een woord wat hem hem zojuist hebben geleerd. Jimmy & John hebben inmiddels het pand verlaten, Don groet ons en vertrekt vijf minuten later.. . Of John echt de miljonair is met een penthouse aan de kust van Seattle zullen wij nooit weten…..

Op de step naar Basketbal!

Ondertussen is het opgeklaard met een lekker zonnetje (17C), wij pakken alsnog de stepjes. We komen er snel achter dat dit best een fijn vervoermiddel is en maken er ook dankbaar gebruik van. We komen ondermeer, net als gisteren, nog even op Pike Place Market terecht en omdat we beiden een beetje trek hebben bestellen we een sandwich bij Pikes BBA. DAMN! Het ziet er niet uit, maar het is S C H O F T I G lekker! Echt een aanrader, en dan vooral de Brisket Sandwich. Als toetje eten we een ijsje bij Hellenika Cultured Creamery, ook een aanrader.. Verassende smaken en echt vers.. Na deze culinaire stop pikken we weer een step op op straat en rijden richting de Space Needle, vlak daarbij is namelijk ook de Pledge Climate Arena waar vanavond damesbasketbal (WNBA) plaatsvindt: Seattle Storm speelt tegen Phoenix Mercury.

Een beetje Amerikaanse cultuur snuiven tijdens een sportwedstrijd, altijd leuk. Een uur voor aanvang lopen we naar binnen en precies dat! We kunnen zo doorlopen, zonder onze kaartjes te laten zien; vreemd. Afijn, een spannende wedstrijd is het niet. Het thuisteam wint met gemak met 80-62. Desondanks was het wel weer een hele leuke ervaring.

Na de wedstrijd rijden we nog even naar Kerry park, hier hebben wij gisteren een foto van de skyline van Seattle gemaakt en die willen we nu in de avond maken. Wij zijn niet de enige, het is er aardig druk. Het lukt om de foto te maken dus ik ben weer blij. We stappen in de auto en rijden terug naar ons hotel voor de laatste nacht aldaar, morgen gaan we verder met onze rondtrip..

Slapen in een trein

Ik moet jullie alvast teleurstellen; vandaag hebben wij geen personen met een bijzonder verhaal ontmoet of iets geks meegemaakt. We rijden vanaf Seattle aan naar het Visitor center in zo’n twee en half uur. Onderweg tanken, de kosten hiervoor zijn en deze staat ongeveer $4,50 per gallon.

Tegen de middag komen we aan bij het visitor center van Olympic national park, we laten ons informeren en gaan op pad: Een weg van 17 mile omhoog naar Hurricane Ridge staat garant voor een fantastisch uitzicht. En wat we daar aantreffen kan je niet weergeven op een foto, je moet daar staan om te ervaren hoe nietig je eigenlijk bent. We doen een korte trail en genieten van het uitzicht. Het uitzicht is soms heel erg beperkt, want de wolken en mist (we zitten op 1800 meter hoogte) wisselen elkaar af en aan met een heerlijk zonnetje.

Na het aanschouwen van dit natuurgeweld rijden we weer naar beneden, de rit verloopt voorspoedig en met zo’n 25 min staan we weer buiten het park. We rijden in 20 minuten naar Madison Falls, deze waterval is gemakkelijk bereikbaar. Ook hier maken we weer de nodige foto’s. Na een kort overleg besluiten we dat even wat inkopen gaan doen bij de Walmart en hierna richting onze slaapplaats gaan rijden. Voor onze overnachting moeten we namelijk een stukje terugrijden, maar is daarmee direct wel een unieke ervaring. Slapen doen we namelijk in een oud treinstel! Het ziet er van binnen echt fantastisch uit! Een aparte ervaring!

Nadat we onze persoonlijke trein hebben verkent, besluiten wij op een hapje te gaan eten bij Black Bear Diner het is vlakbij en we lusten wel wat.. Esther neemt Meatloaf en ik bestel een combo van Tri-Trip en chicken, het smaakt beiden erg goed! De rest van de avond brengen we door in de treinwagon, morgen gaan we namelijk vroeg op pad. Voor het tweede gedeelte van Olympic national park. Om 06:00 uur rijden. Ja echt.. Voor negen uur moeten we op de parkeerplaats zijn andere lopen we het risico om twee uur te moeten wachten op een plekje, zo populair is het. Althans dat vertelde een national park ranger ons eerder vandaag, en wij geloven dat,.. dus hup vroeg naar bed vandaag!

Vroeg op pad naar Olympic NP!

Om half zes de wekker, goed geslapen vandaag.. Even voor zes uur rijden we weg en ontbijten we met onze zelf gesmeerde broodjes in de auto. Na een kwartiertje passeren wij een Starbucks en voegen een kop GLOEIEND HETE koffie toe aan het ontbijt. Het duurt minstens een half uur voordat dit op een drinkbare temperatuur is. Het lijkt wel of ze dit zwarte goud kokend afleveren.

We tikken de eerste 160 km weg en komen rond half negen aan bij het visitor Center van het Hoh regenwoud in Olympic national Park, er is nog plek genoeg op de parkeerplaats. We zijn echter niet de eerste. Wij lopen een tweetal trails (Hall of Mosses: 0,8 mijl, een lus door oud gematigd regenwoud en Spruce Nature Trail: 1,2 mijl, een wandeling door het gematigde regenwoud naar de Hoh-rivier, met minder dan 30 meter hoogteverschil.)

Wat is het hier PRACHTIG, en hoofdletters ja, zo stil, zo natuur, zo ongerept (op de wandelpaden na dan), over de trails doen totaal we een uurtje of twee. We lopen langs de Hoh River met mega helder water. Ik durf het zelfs aan om een slokje te drinken uit de rivier; puur zuiver water. Met een frisse neus lopen we terug richting de auto. Als Esther nog even een sanitaire stop doet verwissel ik mijn spijkerbroek voor een korte broek, met dank aan het doorbrekende zonnetje.

van Ruby Beach naar Aberdeen

In een klein half uurtje rijden we hierna naar Ruby Beach. Een mooi strand aan de stille Oceaan. We zijn niet de enige, het strand is erg populair.

Na wat rondlopen en genieten van het uitzicht vervolgen wij na zo’n dertig minuten onze weg; Volgende stop: Aberdeen. Aberdeen is de geboorte plaats van Kurt Cobain (Zanger van Nirvana) die op 27-jarige leeftijd stierf. Er is op loopafstand van zijn geboortehuis een memorial-park. Er zijn meerdere bezoekers. Wij maken wat foto’s en nemen weer een filmpje op voor de pop quiz Pop in de Kop. Nadat we hier hebben rondgehangen rijden we nog even langs zijn geboortehuis en vervolgen onze weg.

Nog anderhalf uur in de auto en we zijn op onze eindbestemming. Met de auto op cruisecontrol, Spotify aan en een zak chips tussen ons in rijden we verder. Opeens midden op de weg: KIJK! een Hert, Elk zoals ze hier heten oftewel een Wapiti. We minderen vaart en haastig zoeken we naar de mobieltjes om snel een foto te maken. Meneer Elk (of mevrouw) heeft geen zin op te poseren en verplaatst zich naar de struiken. “Er staat er nog een” zegt Esther. Het klopt, aan de andere kant staat de echtgenoot van deze hert-achtige.. Helaas voor ons wil die ook niet op de foto..

Little Creek resort

Teleurgesteld rijden we verder en komen uiteindelijk, met een tussenstop bij de Taco Bell (ja, we hadden trek), rond vier uur aan bij het Little Creek resort in Shelton. We kunnen direct inchecken. We ploffen onze spullen in de zeer ruime kamer en maken een paar rondjes door het casino. Aanvankelijk gaat het best goed, met $80,- winst op de kast “Stinkin Rich” begeven we ons tussen de andere gokkasten.. Afijn die $80,- leveren we weer in en misschien ook wel iets meer…

Het is rond zes uur, we hebben trek. We schuiven aan in het sportcafé en kijken het restant van de NBA finale game 1 tussen de Bosten Celtics en de Dallas Mavericks. De Celtics winnen de eerste wedstrijd met 107 punten tegen 89 van de Mavericks. Het scherm waarop is we kijken is mega groot. Oh wat eten ook nog wat.. een burger een salade met een afsluitende Cheesecake.. En dan mogen jullie raden wie wat heeft gegeten..

Doorslapen

Lekker, vannacht in een ruk doorgeslapen., dat is alweer even geleden. Rond half acht worden we wakker. We doen rustig aan, want we hoeven maar een relatief “klein” stukje te rijden. De broodjes die nog in de koelkast eten we op, op een wonderbaarlijke manier blijven de broodjes hier in Amerika namelijk lang ‘vers’. De koffers staan klaar voor vertrek als we nog een klein rondje door het casino maken, met als doel de vakantie de kunnen verlangen of een mega jackpot te winnen. Esther komt niet verder dan $15,- dus dat schiet niet op.

Tahaleh

Na een klein uurtje laden we de auto weer vol en zetten vaart naar Bonney Lake, daar vlakbij ligt een klein dorpje genaamd Tehaleh, voordat we daar komen tikken we eerst de nodige kilometers weg op de snelweg. Ik blijf mij verbazen dat als je netjes richting aangeeft en netjes wil voorsorteren, sommige Amerikanen denken dat de weg dan nog steeds alleen van hun is en gewoon langs de linkerkant op de uitvoegstrook willen inhalen, alleen maar omdat je “voor” hun bent gaan rijden. Ook hier zit er behoorlijk raar volk, ook op de weg.

Al rijdend door Tahaleh beseffen wij dat het hier erg mooi is; groen, schoon, netjes etc. Sterker nog, dit zou een hele fijne woonplek kunnen zijn, wil het niet dat wij A. Geen jackpot hebben gewonnen in het casino en B. ’S winters wordt het hier heel koud met veel sneeuw, dus dromen we lekker verder. De reden dat wij hier heen wilden rijden is het maken van een foto met uitzicht op Mt Rainier. Aardig gelukt dacht ik zo.

Mt Rainier – Foto: Wop van Eis

Mt Rainier national park

Afijn en door.. Rijden naar Mt Rainier national park is onze volgende opdracht. Met 26 grote gletsjers is Mount Rainier de berg met de meeste gletsjers in de 48 aaneengesloten staten op het vasteland van Noord-Amerika. 91 km² van het gebied is voortdurend bedekt met sneeuw en ijs. Google maps leidt ons de goede kant op, achter de aankomsttijd wordt maar niet minder en loopt zelfs op. Eenmaal aangekomen bij het park komen we er achter dat er een enorme wachtrij is voor de ingang voor het park. Wij staan ruim een half uur in de rij alvorens de weg omhoog te mogen maken. Eenmaal in het park vallen we van de ene verbazing in de andere; Wat is het hier prachtig.

Bij ‘Narada Falls’ worden verrast met een mooie regenboog aan de rand van de waterval. Bij het visitor center ligt nog veel sneeuw en met het zonnetje erbij (17 graden) is het een echt winter wonderland. De aanwezige sneeuw heeft ook een keerzijde, we kunnen geen trails lopen, te gevaarlijk. Wel kunnen we met de auto naar reflection lake, ook daar veel sneeuw en een nog zo goed al dichtgevroren meer. Maar ook in deze hoedanigheid ziet er er mooi uit.

Onderuit!

Omdat ik toch wel proberen een foto te maken met enig reflectie erin, moet je wat capriolen uithalen en je een weg daar de sneeuw heen banen. Esther blijft achter en wacht geduldig. Vlak achteraan lopen er twee oudere dames; een voor een gaan ze onderuit. Ik kan mijn lach niet onderdrukken. Het wordt opgemerkt door een van de dames: “We ment to do that!”, uiteraard haha. “I can’t get up!” Roept de andere die nog onderuit ligt en niet meer overeind kan komen. En ik moet toegeven, het is erg glad en diep sneeuw op plekken waar je het niet verwacht. Een sterke Hollandse kerel helpt beiden dames overeind en hij wordt hartelijk bedankt door deze avonturiers. Ik maak wat foto’s en bij het teruglopen gaat de volgende alweer onderuit, ook die help ik overeind.

Dertig konijnen

Voor onze slaapplek moeten we weer een half uur naar beneden rijden. Tegen zes uur arriveren wij bij onze cabin van de Gateway Inn, direct aan de rand van het park. Er is geen receptie maar er hangt een foto met mijn naam erop die ons leidt naar de juiste cabin. Alsnog komt er een medewerker aangelopen die vraagt of alles duidelijk is. Ja hoor, ik vraag of hij nog wat diner opties heeft, want die zijn hier zeer beperkt. Wij komen terecht bij de Copper Creek, waar wij voor Amerikaanse begrippen lang op ons eten moeten wachten. Esther besteld een salade en ik een steak. Als de salade wordt gebracht knipperen we even met onze ogen, daar kunnen dertig konijnen van eten en dan blijft er nog over.

Tegen acht uur zijn we terug, de avond brengen we door in de cabin en chillen een beetje in het rond. Er worden een paar “Blue Moon’ biertjes genuttigd (Lekker biertje!) en Esther valt als eerste om, in bed wel te verstaan. En dan te bedenken dat ze maar 1 biertje ophad. Of zou het door de bak salade komen?

Gloeiende, gloeiende…… Koffie!

Rond half acht word ik wakker gemaakt door mijn echtgenote, niet op een lieve zachtaardige manier, nee mevrouw krijgt haar koffer niet dicht en dat gaat gepaard met de nodige decibellen. Afijn kunnen we in ieder geval vroeg op pad, met de nodig kilometers (bijna 400) voor de boeg is is dat dan ook wel weer fijn. In de buurt kunnen we niet ontbijten en de eerder gekochte broodjes zijn allemaal op, dus besluiten we onderweg bij een eetgelegenheid te stoppen. Het eerste uur rijden we door een bos en kunnen onze tegenliggers op 1 hand tellen. Daarna duurt het nog een uur rijden voordat wij iets fatsoenlijks tegenkomen waar mensen lijken te wonen. Er wordt gestopt bij een lokaal koffietentje waar wij twee koffie bestellen ( En wederom GLOEIEND heet), ze verkopen er ook verse bagels, dus dat wordt ons ontbijt.

We maken voort naar onze eindbestemming Tin pin Inn & suites, voordat wij daar zijn maken we nog een paar korte stops in verband met een aantal fantastische uitzichten. Ook moet er nog even getankt (lees eveneens sanitaire stop) worden. Muziek komt van Spotify, de radio ontvangst is namelijk niet heel best in dit gebied.

Link naar onze (Amerika) vakantieliedjes

Vreemde mevrouw

Rond half een komen we aan in Moses lake en doen nog wat kleine boodschappen bij de Walmart wat praktisch naast onze slaapplaats ligt. Terwijl ik incheck bij ons motel heeft zich er een oudere dame bij Esther aan de auto gevoegd,. Ze lijken een gezellig gesprek te hebben. Ik sluit aan en de oudere dame legt uit dat ze aansloeg op onze kentekenplaat uit Florida. Ze komt daar oorspronkelijk vandaan en dacht dat wij dat ook deden. We zijn gewoon toeristen mevrouw 😀.

Het gesprek neemt een toch wat vreemde wending; Mevrouw legt uit dat Florida helemaal niet zo leuk meer is, vanwege alle vluchtingen die er zijn. “They come from everywhere”, maar dat is nog niet alles, ze is ervan overtuigd dat het allemaal voorop gezet is en dat die komen om oorlog te voeren. Als ze met genoeg mensen zijn dan gaat het los.. .Het al al begonnen..

Als ze hoort dat wij naar Yellowstone gaan waarschuwt ze ons: “Yellowstone is closed!” Mevrouw legt uit dat er hoge thermische activiteit is en dan het hele park is afgesloten, er is een hoge kans op eruptie van het vulkanische gebied en wel nu… We zijn dus gewaarschuwd. De website van Yellowstone en de Nationale nieuwssites zeggen hier overigens niets over.. Een fijne dag mevrouw, het gaat u goed!

Chillen bij Tin pin Inn & suites

Nadat wij onze koffers in onze slaapkamer hebben gepleurd, verkennen wij even de omgeving. Er is een Minigolf baan, een bowlingbaan, een zwembad met hottub, een eigen brouwerij en een casino; We doen het allemaal! Het is namelijk een soort van “rustig aan dag” net zoals morgen. Het is bij een reis als deze belangrijk een aantal “rustig aan dagen” in te bouwen, anders is het een lange sprint en dat is voor niemand goed.

Ik versla mijn vrouw met minigolf, bowlen en het langste in de hottub zitten. Bij het casino spelen we “Heads up” poker aan tafel, goed voor een vermaak van anderhalf uur. Kosten: $20,- verlies maar veel gelachen met onze medespelers en croupier(s), dat is ook wel wat waard. Een hapje eten doen we ook hier op locatie, simpel patat met gefrituurde kip en dat voor $12,- per portie.

Husky Puppies for sale!

Half acht wakker, zonder wekker. Dikke prima. Er is wel kleine paniek, de sokken zijn op! Mijn sokken wel te verstaan. Na lang graven in de koffer vind ik nog een paar. Aangezien wij over een paar dagen kunnen wassen, rijden we voor vertrek even naar de Walmart om de hoek om wat sokken bij te kopen.
Als we de parkeerplaats af rijden zien we, net al gisteren, een paar gifgroene borden met daarop “Husky Puppies for sale!”. De nieuwsgierigheid is gewekt (Nee, Shannon & Ashley we nemen geen puppy mee!) en rijden er langs om een blik te werpen (nee, geen blik hondenvoer). Ze zijn te koop voor $350,- , leuk maar uiteraard zouden we nooit op straat een puppy kopen. Ik geef een van de hondjes met felblauwe ogen een aai over de bol en wens de verkopers succes met de verkoop.

Op naar de I-90, de snelweg die ons richting Spokane leidt. 210 kilometer rechtdoor zegt de mevrouw van Google Maps, nou gas erop en gaan dan maar. Na een onbekend aantal kilometers moet er weer iemand plassen, we stoppen bij een benzinepomp langs de snelweg en bij de parkeerplaats staat een meneer verse “kettle korn” te bereiden. We krijgen een “free sample” en ze zijn zo lekker dat er het besluit volgt om voor $8,- een hele zak mee te nemen. Grote blij!

Verkeerd!

Met een zak popcorn tussen ons in zetten we koers richting ons hotel in Coeur d’Alene, deze plaatst ligt in de staat Idaho en dat betekent dat we vandaag onze zevende staat aantikken. Nog vijftien minuten zegt Google, als we arriveren zien wij een mooi groot resort, ik loop naar binnen en ik zie allerlei winkeltjes, gezellige zitjes en meer. En het ligt ook nog eens aan een meer. De mevrouw aan de balie kan onze reservering niet vinden. Overtuigd als ik ben laat ik haar onze reservering zien: Coeur d’Alene Casino & Resort. “Eh, this is Coeur d’Alene resort, yours is in Worley, 40 min drive”. Oeps, ik heb met mijn dikke vingers het verkeerde resort aangeklikt. Als ik terug naar de auto loop zie ik Esther al helemaal blij om zich heenkijken. Een boottochtje op het meer ziet ze ook wel zitten. Binnen vijf seconden lukt het mij om haar teleur te stellen; We zitten verkeerd 😀.

Waar is mijn telefoon!?

Hup en door, in ongeveer 25 minuten zijn we toch op de plek waar wij moeten zijn, ziet er ook helemaal niet verkeerd uit. Als we de bagage uitladen is het opeens: (En dat is niet voor de eerste keer de afgelopen weken) “Waar is mijn telefoon!? Ik had hem net nog!” Esther is voor de zoveelste keer haar telefoon weer kwijt. Het lukt haar korte termijn geheugen maar niet om te kunnen opslaan waar ze dat ding neerlegt. Alles weer overhoop. Tas legen op straat, en ja ze had hem werkelijk 1 minuut geleden nog in haar handen, onder de autostoelen kijken en waar allemaal nog meer. Ik doe een blik in de auto en zie hem “gewoon” op het dashboard liggen…………………..

Afijn we stappen het hotel binnen, zijn een beetje vroeg en kunnen nog niet inchecken. Aangezien dit onze laatste casino is deze trip besluiten we ons hier even te vermaken, het gaat niet echt heel lekker. Het kost dus geld. Inmiddels is er genoeg tijd verstreken om in te checken, wat we dan ook gaan doen. De kamer is ruim, schoon en netjes, dat is altijd fijn.

Toch nog even terug naar het casino en dit keer gaat het een stuk beter! We maken in een klap ons verlies goed als Esther $400,- wint. Nu kunnen we een stuk relaxter spelen. Al met al hebben wij z’on $300 winst gestaan. Ik zeg gestaan, want we hebben lekker alles weer opgemaakt. Geld maak je met geld, dus ja iets hogere inzetten, maakt meer kans op hogere bedragen. Kans ja, geen garantie 😃.

We hebben ons vermaakt, en dat is het belangrijkste.
Na onze wilde gok-avonturen is het tijd voor een plons in het zwembad. Al snel wordt ik aangesproken door een jongeman die een hele lezing geeft over onderwater boxen. Heel even dacht ik dat hij mij ging uitdagen. Want hij had zelfs zijn eigen ‘onderwaterbokshandschoenen’. Het is wel heel zwaar hoor, zegt hij. Ik bevestig dat met een glimlach en laat blijken dat we onderweg zijn naar de hottub.

Na een klein half uurtje zijn wij genoeg geweekt en chillen even om de hotelkamer, ik kijk het restant van de 2e NBA wedstrijd tussen Bosten en Dallas. Boston maakt 2-0 in de finale-series en lijkt op koers om NBA kampioen 2023/2024 te worden.

Buffalo & Blue Moon

Inmiddels is het al acht uur geweest en gaan we opzoek naar wat eten. Dit resort kent immers meer dan genoeg restaurants op je maag te vullen. Het worden Fajitas voor mij en Esther waagt zich andermaal aan een salade met kip. Dit keer besteld ze een halve portie om niet weer een complete groentetuin naar binnen te hoeven werken. Na de maaltijd proberen we nog een klein beetje winst te maken op een “Buffalo” gokkast, maar dat mag helaas niet baten. We taaien af naar boven, want we slapen op de 3e verdieping. Ik typ het verslag met een “Blue Moon” biertje (Lekker!) op het nachtkastje en zet de wekker op zeven uur. Morgen een lange rit… Oh en Esther? De knort er alweer rustig op los,….

En doorrrrr

Kort nachtje achter de rug, veel en vroeg wakker. Dat geldt overigens niet voor Esther, die heeft vannacht keurig liggen ronken. Voordeel van vroeg wakker is vroeg vertrekken, helemaal als je ruim zeshonderd kilometer voor de boeg hebt. Rond half acht kunnen we vertrekken, binnen een half uur hebben wij een Denny’s gevonden voor een eieren met bacon ontbijt.

De eerstee stop vandaag is Higgens Point, een plek die bekend staat om zijn betoverende schoonheid waar je American Eagle’s kan spotten. Ik voer het in in Google maps en binnen 25 minuten zijn wij er. Althans, we rijden door een binnenweggetje, weg van de snelweg. Met veel bochten en gravelwel moeten we nog 300 meter. Wij kunnen haast niet wachten om wat we te zien gaan krijgen: NO Trespassing! Private Property! Staat er aan beide zeiden van de weg. Zijn we dan andermaal weer belazerd door Google? Een groter probleem is dat achteruit rijden geen optie is en dat “straatje keren” best lastig is als je maar een meter ruimte hebt en er direct daarna een afgrond van zo’n twintig meter is. Toch moet het! Met kleine stapjes en aanwijzingen van Esther lukt het om te keren. Met een soort van teleurstelling maar wel weer met een avontuur rijker vervolgen wij onze weg.

Het eerste stuk gaat over de I-90 East. Veel bochten werk en alleen maar uitzicht op een berg met bomen. Alsof je in een kronkelende tunnel rijdt, mooie omgeving hoor. Wel vermoeiend. Na twee uur rijden toch even stoppen; tanken, strechen, plassen en met een Red Bull naar binnen geklokt weer verder met de rondtrip.

We rijden echt door een prachtig gebied heen. Alsof je zo een schilderij van Bob Ross binnen rijdt, overal ‘Happy Little Trees’. Pardoes vliegt er een Amerikaanse arend vlak voor de auto langs, best gaaf zo in het wild. Nog maar vier uur rijden, dwars door het Flathead Indian Reservaat.

Langs de kant van de weg worden regelmatig ‘Scenic view’ punten aangeven, als bij bij een van deze punten gestopt zijn verwachten we (meestal) ook een wc. Dit keer dus niet. Maar we “moeten” allebei wat vocht kwijt. Er is echter verder niemand en de eerste boom rechts is de gelukkige. Ook Esther waagt het er op, hup achter de boom en gaan. Als je moet dan moet je he…

Flathead Lake statepark

Niet veel later komen we aan bij Flathead Lake statepark. Het kost acht dollar om daar een dag te mogen recreëren, wij willen echter alleen maar even de benen strekken en een kijkje nemen. Flathead Lake is namelijk het grootste zoetwatermeer ten westen van de Mississippi, met glashelder water! Een aardige mevrouw in het betaalhokje, doorziet al snel dat wij geen dagrecreanten zijn en fluisterend ons toe: “I’ll let you in for free. Don’t tell anyone.” Dat vinden wij aardig! We beloven binnen een kwartier weer terug te zijn. Na enige tijd en het maken van wat foto’s melden wij ons weer af. De aardige mevrouw (ik weet haar naam niet) zei dat we gerust wat langer hadden mogen blijven. Nou, we moeten nog een paar uurtjes rijden, maar toch bedankt aardige mevrouw….

De klok springt een uur vooruit, we zitten nu op -8 uur in vergelijking met ons regenachtige kikkerlandje. Onze weg wordt vervolgd en men zegt dat ze hier in Montana (Ja, je leest het goed dit is onze achtste staat deze trip) gewend zijn aan lange eindeloze wegen. Nou daar is niets van te zeggen: Zover als je kan kijken een lange weg rechtdoor. We mogen 70 mijl per uur (Ong 110 km/pu), we zetten de cruise control op 75. In de verte zien we een zwart stipje. Als we dichterbij komen wordt het stipje een vlek en die vlek wordt een fietser. Geloof me wij rijden in een gebied waar je niets moet overkomen, maar deze fietser lijkt dat niet te deren. Hij lijkt gelukkig op zijn fiets en wij razen hem met hoge snelheid voorbij. Dag eenzame fietser!

Many Glacier hotel & Huckleberry!

Tegen zes uur komen we aan bij onze verblijfplaats voor de komende dagen, het Many Glacier hotel in Glacier National Park. Dit nationale park is een waar paradijs voor liefhebbers van ongerepte natuur. Hier wisselen bossen, bergweiden, meren en ruige bergpieken elkaar af. Het was een pokken-eind rijden maar wat we daar aantreffen, poeh he.. Ik geloof dat wij nog nooit in zo’m mooie omgeving hebben geslapen. Had ik al gezegd dat we een “moose” (Eland) hadden gespot?

De avond brengen we door in het lokale restaurant, drinken een Huckelberry biertje (Je wordt hier doodgegooid met Huckleberry! Drank, Jam, Chocola, etc. ect), maken een korte wandeling en wat foto’s en vullen de uren verder met wat chillen op de kamer. Even wat foto’s bewerken en het verslag van vandaag typen, voor een hele dag in de auto is het toch evengoed weer een aardig dagprogramma geweest. Morgen gaan we Glacier national park verder ontdekken!

Glacier National Park – Foto: Wop van Eis

Smal bed & koud ontbijt

Het bed is smal, voor twee is het best spannend wie er als eerste naast ligt. Nu heeft Esther het geluk dat ze praktisch tegen een muur aanligt, maar dat geeft natuurlijk geen garantie. Gelukkig is het goed afgelopen, we werden beiden wakker in hetzelfde bed vanochtend.

We beginnen met een ontbijtje te plaatse in het Many Glacier hotel. Eenmaal aan tafel valt het mij op dat er lipstick aan mijn kopje zit, dat is geen goede start. Nadat wij onze keuze hebben doorgegeven aan Paul (Onze bediende van vanochtend) moeten we best lang wachten op het eten. Na zo’n drie kwartier komt Paul dan eindelijk aan met ons bestelde ontbijt. Het is gelukkig niet weinig. Bij de eerste hap: Uh dit is gewoon koud! Je kon je hand erop leggen en het leek wel of het uit de koelkast kwam! Niet best! Onze verbazing wordt opgemerkt door een jongedame en deze zei iets van sorry en nam het eten weer mee. Ook daarna moesten we best wel weer even wachten op het eten. Dit keer was het een stuk warmer, zelfs de borden waren verwarmd. Paul heb ik niet meer gezien, ja toen hij de rekening kwam brengen. Nou is het gebruikelijk te tippen (fooi geven) in Amerika, dit was voor het eerst tijdens al onze Amerikaanse trips dat we geen fooi hebben achtergelaten.

Later dan gepland lopen we naar onze huurauto en als ik instap roept Esther een beetje vreugdevol: Hey! Kom eens kijken! Een beer.. Een beer? Ze denkt dat vannacht onze auto besnuffeld is door een beer, gelet op de “vingerafdrukken” die op het raam van de auto staan. Deze zijn extra goed zichtbaar omdat we op een dirtroad hebben gereden en het stof lekker op de auto blijft plakken. Ik vind het er het mijne van en leg mijn hand erop, past precies..
Als we weg rijden, we rijden namelijk naar een ander gedeelte van het park, zien we een eland met een jonkie vrolijk door de weide heen huppelen. Te ver weg om een foto van te maken helaas.

Wij rijden via St Mary Village naar de start van de ‘Going to the sun road’ (GTTSR) waarvan men zegt dat het de mooiste weg is van heel Noord Amerika. Wij zijn vroeg in het jaar dus helaas is de GTTSR niet geheel geopend. We mogen niet verder dan Jackson glacier overlook, desalniettemin levert het aantal spectaculaire foto’s op. Het is echt heel mooi hier. De sneeuw doet vermoeden dat het koud is, maar met bijna 20 graden vandaag zijn wij dik tevreden.

Glacier national park

Na dit uitstapje arriveren wij in de middag weer bij ons hotel. We chillen wat op de kamer. In onze koffers zitten nog tijdschriften die wij op Schiphol hadden gekocht, echter tijdens deze reis nog niet aan toegekomen om te lezen. Wel, zojuist is het besluit gevallen dat beneden in de lounge te gaan doen, met uitzicht op Many Glacier.

Het is vier uur geweest. Je gelooft het of niet maar er komt nog een wandeling aan te pas vanmiddag. We lopen in een uurtje om het Swift current Lake heen, ongeveer vijf kilometer. Bij het begin van deze trail worden we gewaarschuwd voor de beren die er leven: Maak herrie, ren niet weg, houdt afstand, niet voeren etc.. Toch wel een beetje spannend. Gewapend met een natuurlijke wandelstok, die wij vinden aan de rand van het wandelpad, wagen we ons heel stoer door het leefgebied van de grizzly. Uiteraard geen beer gezien, het enige wildlife was een grondeekhoorn die zich aan het vermaken was aan de waterkant.

Alweer geen fooi!

Uitgerekend rond etenstijd zijn we weer terug. Dat komt mooi uit. Aangezien we niet veel keus hebben qua eetgelegenheden alhier, sluiten wij aan in de rij bij hetzelfde restaurant als gisteren. Na plaats te hebben genomen duurt het ook hier lang, te lang. Mensen die na ons binnenkomen hebben eerder eten, de serveerster is een keer langs geweest en vervolgens duurde het dik een uur voordat ons, overigens wel lekkere, chicken sandwiches geserveerd werden. Ze heeft niet eens gevraagd of we iets wilde drinken. Gelukkig hadden we gratis water 🙂 . Afijn, de bestelling was ook niet helemaal in orde, want Esther wilde wel avocado op haar brood en ik niet. Maar voor het gemak hadden we het beiden niet. “We brengen het na!” Nou we zitten er nog op te wachten..

Dit was dus de tweede keer (op een dag!) geen fooi! Het is niet erg om te betalen voor service, maar die was vandaag ver te zoeken. Misschien is dinsdag gewoon geen goede dag hier bij het Many glacier hotel. We zeiden tegen elkaar, nadat we onze maaltijd op hadden gegeten, als we nu weg lopen hebben ze het waarschijnlijk niet eens in de gaten. Uiteraard hebben wij netjes afgerekend. Zonder fooi, maar dat had je al gelezen 🙂
De rest van de avond brengen we door op onze kamer, morgen weer een nieuwe dag met veel kilometers!

Van Den Helder tot Parijs

Zeven uur wakker, zonder wekker, vandaag weer zon 600 kilometer voor de boeg. Laten we zeggen van Den Helder tot Parijs. Het voordeel is dat je hier flink kan doorrijden. Ontbijten doen we onderweg wel. Tenminste dat dachten we. De eerste drie uur komen we niets fatsoenlijks tegen, dus besluiten we later maar een lekker lunch als ontbijt er tegen aan te gooien. We overleven het wel. We hebben ons gevoed met nog wat snacks die nog ergens in de auto lagen te zwerven.

Als we de eerste 100 mijl wegtikken, rijden we weer op de ellenlange wegen. Zover als je kan kijken en dan nog veel langer. Er leven wel een soort marmot-achtige diertjes lang de snelweg. Beetje suïcidaal zijn ze wel, de mafkezen blijven gewoon zitten als ik met 75 mijl per uur op ze af kom rijden. Gelukkig hebben ze het allemaal overleefd!

Het is vandaag wel de dag van de roadwork, door diverse werkwerkzaamheden komen we ongeveer drie kwartier later dan gepland aan in Helena, de hoofdstad van Montana. (Maar niet de grooste). We besluiten daar te gaan lunchen. We belanden bij “Taco del Sol” en daar krijgen we toch een paar lekkere taco’s voorgeschoteld zodat we de rest van de middag weer flink vooruit kunnen. We hebben immers nog niet alle 600 kilometers achter de rug. We rijden via Amsterdam (Ja, echt!) naar Livingston, onze eindbestemming voor vandaag.

Rond vier uur checken we in bij de Econolodge, ons motel voor vanavond. Daarmee zijn we nog op een uur rijden afstand van Yellowstone. Zo benieuwd wat wij daar te zien krijgen. We doen wat boodschappen bij de plaatselijke supermarkt en ook nog eens de was, dat werd ook wel tijd. Lekkere frisse kleding in de koffer!

Marks Beefburger

Na het boodschappen doen zien we een hele lange rij staan bij “Marks Beefburger” een lokaal hamburger tentje. Tja als er zo’n lange wachtrij staat dan zou het toch wel goed moeten zijn. Ook wij sluiten aan in de rij en na een kwartier zijn we aan de buurt. “How can I help you, today hon.” , een iets te zware dame die voorover leunt en lurkt aan een beker neemt de bestellingen op. Doe maar twee dubbele cheeseburgers met bacon, daarbij twee milkshakes: Wild Cherry & Huckleberry. “That’s it? No fries?”. Nee dat is het het mevrouw. Na een klein tien minuten zijn onze burgers klaar. Strak verpakt in een hamburger-papiertje.. Maar echt, ze zijn echt heel lekker. En die milkshake! Wow.. Met echte kersen en vers ijs, geen chemische rotzooi. Dat verklaart ook de lang rij aan het bestelraampje.

Vlakbij (een klein half uurtje rijden) bevindt zich het Chico Hot Springs resort. Hot Springs, dit zijn 100% natuurlijke geothermische zwembaden, ook wel warmwaterbronnen genoemd. Dit lijkt ons wel wat om even te relaxen. Wij houden het een uurtje vol, het water is maar liefst 40 graden, das best warm. In de aangrenzende saloon kijken we, onder het genot van een Yellowstone Beer, Golden Ale, het einde van de derde NBA basketbalwedstrijd tussen de Celtics & de Mavericks. De Boston Celtics maken 3-0. We rijden naar het motel en ruimen de was op.. Slapen en morgen naar Yellowstone!

Yellowstone

Wij hebben kennelijk geen wekker nodig, want om zes uur gaan de ogen alweer open. Nou ja, alles tijd om even rustig op te staan en de dagelijkse rituelen uit te voeren. Rond kwart voor zeven sluiten we aan bij het ontbijt. Het is een continental ontbijt, dus je moet er niet te veel van verwachten. Ik neem genoegen met een wafel en Esther werkt een bagel met cream cheese naar binnen. We raken in gesprek met onze mede-ontbijters, als we de dag doorspreken worden wij er op gewezen dat er een witte Buffalo gespot is in Yellowstone, maar let op: Hij is nog maar door een paar mensen gezien. We zullen zien.

Om half acht zitten we in de auto om met een uurtje in Yellowstone te zijn. Tevens in onze negende staat van deze reis: Wyoming. Alvorens wij aanrijden stoppen we even bij een wasstraat, voor $11,- is de auto weer zo goed als schoon. Ik hoor je denken: Je gaat een huurauto toch niet wassen? Nou deze konden wij in deze staat echt niet inleveren, de blauwe Chevrolet was voor de wasbeurt een goudbruine Chevrolet met blauwe stippen.

Met onze redelijk schone auto komen we al vroeg aan het Yellowstone, het eerste nationale park van Amerika (1872). Wij rijden het bovenste rondje van de “acht”. (De grand loop road heeft nagenoeg de vorm van een acht) en stoppen halverwege wegen in Canyon Village voor een hapje en om bij te komen van al het natuurgeweld. Uiteraard hebben wij niet de hele tijd in de auto gezeten. Veel stops gemaakt en zelfs flink gewandeld bij het Norris Bassin.

Yellowstone is groot, je moet hier minimaal drie dagen voor uittrekken. Iets wat wij ook doen. Als wij weer de nodige kilometers achter de rug hebben dan stoppen wij bij een waterval, er is een winkeltje bij de parkeerplaats en wij zijn mensen met ijsjes naar buiten lopen. “Ik wil ook wel een ijsje” zegt Esther. Ik kan niet ontkennen dat ik ook wel zin heb een een heerlijk ijsje, de temperatuur is inmiddels flink opgelopen (25C+). “Two Scoops, please” daarmee besteld Esther haar ijsje, als zij die in haar handen gedrukt krijgt zien wij dat wij even vergeten waren dat ze hier in Amerika niet kinderachtig doen met een ‘Scoop’.. Of ze er een beker bij wil.. Ja Graag! De berg ijs is zo groot dat wij het hier bij laten en wij samen genieten van een (1) ijsje.

We maken het bovenste rondje van de ‘acht’ af. Heel veel “wildlife” komen we niet tegen. Nou in ieder geval geen beer gezien. Wel van alles anders met een B: Bloemetjes, Bijtjes, Bijdehante mensen, Bijzondere mensen, Bizons, Buffalo’s en, na het inchecken, zelfs onze cabin: B17. De cabin staat midden in het park. We hebben een eigen “porch” (Veranda) en kijken uit op een grasveld waar de grondeekhoorns, tussen de watersproeiers, zich al huppelend en frivool vermaken. Tevens voor ons vermaak onder het genot van een een ‘Blue Moon’ biertje..

50+-ers

Gisteravond waren de twee 50+-ers er om negen uur helemaal klaar mee, al dat reizen gaat je niet in de koude kleren zitten natuurlijk 😀 Omstreeks half zeven wakker, flinke ruk gemaakt dus. Hup in de kleren en om zeven uur zaten we alweer in de auto met onze zelf gesmeerde broodjes! De rit gaat dit keer naar het onderste gedeelte van de “acht” van Yellowstone. We rijden van Mammoth Springs naar het zuiden en dan de ring oost zeg maar. Om vervolgens uit te komen bij ons verblijf van de aankomende twee dagen: Old Faithfull inn!

Onderweg treffen we mooie vergezichten aan, diverse watervallen en ook de Grand Canyon of the Yellowstone. Allemaal te mooi om met woorden te beschrijven. En ja, We hebben een BEER gezien! Een kleintje wel eens waar, maar toch. Met de gedachte dat moeder beer vlakbij haar jongen in de gaten houdt, hebben we toch maar niet uitgestapt. Dus een foto van dit kleine beestje vanuit de auto is hetgeen wat wij met jullie kunnen delen.

Rond de middag komen wij aan bij De Old Faithfull Inn, te vroeg om onze kamer in te kunnen, maar geen probleem; Er is genoeg moois te zien in deze omgeving. Na een kleine lunch, rapen we onze wandelzin bij elkaar en begeven ons de komende uren in de omgeving met vele geisers en pruttelende ‘pools’. Te mooi, te indrukwekkend, te apart en dankbaar dat wij in de gelegenheid zijn om hier te kunnen zijn. Met zo’n twaalf kilometer in de benen belanden we bij het hotel om de sleutel van onze kamer in ontvangst te nemen. We ploffen om het bed en trekken een biertje open. Verdiend!
De avond vermaken wij ons rondom ons mooie hotel en genieten van al het moois. De foto’s spreken voor zich!

Bisonvlees & en Bisoncommotie!

We hebben bisonvlees gegeten: Bison Pastrami, en het was heul erg lekker! Ik wilde zelfs bijbestellen, maar het was zo druk dat onze “Maja de bij” serveerster er niet aan toe kwam. Geen probleem, het was ook erg druk. Na het eten hebben wij ons gisteravond hebben wij ons vermaakt op het terras, twee hoog, van ons hotel. Met uitzicht op de Old Faithfull geiser. Met twee Huckleberry Margarita’s was het goed vertoeven, we zaten eerste rij voor een voorstelling van Old Faithfull bij zonsondergang.

Er was commotie, een blik naar beneden leerde ons dat er een drietal Bisons bezig waren met landje pik spelen. Ze grazen pontificaal voor de ingang van de lobby, geen mens mocht er meer langs. Uiteraard had niet iedereen dat door en dat leverende in sommige gevallen wat hilariteit op, beter dan een slappe comedy film op vrijdagavond. Een mevrouw van Chinese afkomst dacht even doodleuk haar auto te gaan leeghalen, totdat ze met onmiddellijke ingang gesommeerd werd om terug haar auto in te gaan, ze snapte er weinig van. Er leek zelfs nog onbegrip toen ze de woeste kop van een bison in haar buitenspiegel zag.

Natuurlijk licht

Rond tienen maken we er een eind aan, dat wil zeggen, we gaan naar onze kamer, douchen en even chillen en oogjes dicht, er zijn geen gordijnen, dus we gaan wakker worden met natuurlijk licht.

Nou, dat hebben we geweten. Niet het licht maar een krijsend kind maakte ons wakker. Evengoed was het alweer half zeven, mooie tijd om op te staan! Uitslapen doen we thuis! Het voordeel van vroeg opstaan en in het park verblijven (Je moet wel een jaar van te voren reserveren!) is dat je op tijd bij de bezienswaardigheden kan zijn en wat een geluk was dat! Aangezien het vandaag zaterdag is is het extra druk in het park. Wij hebben al verschillende wandelingen gedaan als we zien dat de parkeerplaatsen overvol zijn en dat men alvorens te kunnen starten met hun wandeling eerst nog even van de auto naar het startpunt moeten afleggen, en dat zijn de nodige meters!

Grand Prismatic Spring & een Grizzly

Wij wandelen naar de Grand Prismatic Spring, man wat een natuurgeweld! Echt prachtig! Ook zijn we nog veel meer potten en geisers, teveel om op te noemen. Een overzicht hiervan vind je bij de foto’s. In de middag gaan we ook nog even het park uit om een bliksem bezoek te brengen aan het dorpje West Yellowstone, gewoon uit nieuwsgierigheid. Op de weg daar naar toe is er opeens grote drukte langs de kant van de weg: Er is een grizzly is gesignaleerd! Sterker nog, hij heeft zojuist zijn klauwen in een “Elk” (Hert-achtige) gezet, die levenloos tussen de bosjes ligt. De grizzly is nog ergens, maar niemand ziet hem. Ver kan die niet zijn, dus wordt iedereen door de inmiddels gearriveerde park Rangers met klem verzocht terug in zijn auto te gaan. Mocht die grizzly opeens trek krijgen in mensenvlees, dan doet die daar niet moeilijk over namelijk!

Na ons bezoekje aan West Yellowstone keren we terug naar het park, het is inmiddels flink gaan waaien en dat merken we ook tijdens een van de wandelingen die we maken. Het waait zo hard dat fijn wandelen er eigenlijk niet meer bij is. Eigenlijk hebben we al heel veel gezien en zo niet alles wat we wilde zien, behalve die beer dan.. En heel veel chinezen.. (en die hebben overal schijt aan lijkt wel..)

Met wederom een flik aantal wandel-kilometers op de teller, een stuk of twaalf, en die zijn niet alleen op een rechte weg, maar soms een aanslag op je kuiten, melden wij aan het einde van de middag ons in onze kamer. Even de foto’s bekijken, verslag maken en klaar maken voor het avondeten. Vanavond hebben we gereserveerd in de diner zaal van de Old Faithfull Inn! (Wat overigens in Buffet-vorm enigszins tegenviel)

Rommelig

Vandaag verliep een beetje “rommelig” en daar hadden wij zelf niet zoveel invloed op. Uiteraard waren wij weer keurig op tijd wakker, nadat we gisteravond Old Faithfull nog eenmaal bij zonsondergang hebben zijn water hebben zien lozen. Tegen half acht reden we vanochtend weg, vanuit Yellowstone naar Grand Teton National Park. Na zo’n anderhalf uur rijden (Ja, Yellowstone is GROOT), passeerde wij de ingangen Grand Teton, althans dat dachten we: Het bleek de uitgang zijn! Euh? Hoe kan dat nou? Nou wij omkeren en weer naar binnen, blijkt dat er vanuit Yellowstone geen aparte toegang is. Toch een beetje vreemd want na een bezoekje aan “Jenny Lake” met een mooi uitzicht, bleken we “terug” te rijden en langs dezelfde uitgang, maar opeens zitten we weer in het park. Kennelijk is er dus ook een open gedeelte. Nou jah, verwarrend. Dan kan je wellicht zeggen dat zet je google maps toch even aan? Ja, dat kan, maar er is zo goed als geen ontvangst aldaar, dus we moesten het met de bewegwijzering doen.

Jackson, Wyoming

Na een aantal stops en mooie foto’s komen we rond het middag uur aan in Jackson, een dorpje aan de rand van Grand Teton.. Het oogt heel gezellig met leuke winkeltjes en eetgelegenheden. Wij slapen in de 49’ers Inn op loopafstand van het “Town Square”. Omdat het inmiddels ruimschoots lunchtijd is zoeken we een plekje om een hapje te eten. We kunnen neer ploffen op het terras van “the Bunnery”, ik laat mij verassen met een Ceasar sale Wrap en Esther eet een Ham sandwich, was erg lekker voor een schappelijke prijs.

We banen ons een weg langs de vele (kunst) winkeltjes en komen terecht bij de galerij van Thomas D. Mangelsen, en wat een prachtige platen hangen daar! Echt heel mooi, de beste man reist de hele wereld over om wildlife te fotograferen. En dat doet doe goed. Je kan zijn werk ook kopen,. De goedkoopste 20×30 kost zo’n $1500,- , wij kopen twee kaarten van $4,- per stuk, past iets beter in ons budget. De galerij bewaker geeft ons nog wel een kaartje mee en raad ons aan op de website te kijken, het kaartje geeft recht op 35% korting. Heel aardig, maar dan ze nog steeds best prijzig zeg maar…

Op het town Square pakken we ven onze rust en Esther loopt in de rondte voor wat foto’s. Naast mij komt Mike zitten een Amerikaan uit Utah, we raken in gesprek (Zijn vrouw is aan het rondshoppen) en het blijkt dat wij gisteren ongeveer op dezelfde plek in Yellowstone waren (Het Grizzly verhaal van gisteren). Verder hebben wij een alleraardigst gesprek, “Small talk” zoals ze in Amerika zeggen. Mike ziet iemand met een ijsje lopen en geeft aan die ook wel te lusten. Nou goed idee Mike! Ik roep Esther, die inmiddels tegenover zit, en die is ook wel in voor een ijsje. Ik zeg Mike gedag en zie zijn vrouw aan komen lopen, Gelukkig voor Mike heeft ze maar een (1) tasje in haar hand.

Te kort door de bocht!

Wij lopen richting ons motel om in te checken en opeens een GIGANTISCHE klap! Ik zie aan de overkant een vrachtwagencombinatie met daarop een gele bulldozer een complete verkeerslicht omver rijden! Dat was direct een enorme ravage en de Bulldozer hing scheef op de truck. Die chauffeur heeft wat uit te leggen aan zijn baas,.

Voor ons avondeten hebben we gereserveerd bij de Million Dollar Bar (Steakhouse). Daar eten we een lekker stukje vlees. Maar voordat ik die op mijn bord had had ik het eerste stuk al teruggegeven. “Medium rare” graag! En daar voldaan de eerste exemplaar niet aan. Die was meer medium- weldoen, gelukkig doen ze hier in Amerika niet moeilijk over en binnen korte tijd had ik wel een goede op mijn bord liggen; “Cooked to order” zoals ze hier zeggen. Nou verliep het ook best wel een beetje rommelig, Ik bestel een gepofte aardappel en krijg patat (ook dit is hersteld) en wilde graag een drankje zonder ijs. Nou je raad het al..

Pandora armband vol!

Na het eten lopen we nog een klein rondje door het centrum. “Hey Pandora, ik heb nog plek voor een!” Er vanuitgaande dat ze hier geen speciale hangertjes hebben kijken we even binnen. “Hi, Do you have special items for a bracelet?” De vraag was nog niet gesteld of Esther had alle speciale items al onder haar ogen. Het werd dus een hartje met een bison erop. Bijkomend voordeel; De armband is nu vol! En nee, ze wil geen tweede 😀

Als een blij ei, eigenlijk twee blije eieren, want ja,…. Vrouw blij, man blij, lopen we terug naar het motel. Daar vermaken we ons nog even in het zwembad en in de hottub. De avond sluiten we af met wat TV kijken en internetten, want dat hebben we de afgelopen drie dag zo goed als moeten missen, al is mensen een groot woord!

Tien staten aangetikt!

Zoals elke andere dag weer voor de wekker wakker. Half zeven gaan de eerste oogjes open. Vandaag is niet zo heel spannend, want ons laatste lange stuk rijden staat op het programma. Wij verlaten Jackson in Wyoming met als eindbestemming Park City in Utah en doen daarmee onze tiende staat in in deze trip!

Caribbean van het Rockies

We rijden zuidwaarts op de US-89 S en genieten van adembenemende uitzichten op de bergen en valleien. Na ruim twee en half uur rijden maken wij een tussenstop bij bij het pittoreske Bear Lake, een turquoise gekleurd meer dat de “Caribbean van het Rockies” wordt genoemd. Erg mooi!

Grenzend aan bear lake ligt Garden City, door hebben wij een korte break en genieten van een lokale specialiteit: Raspberry Shake! Vers ijs en verse frambozen! Je kan zuigen wat je wilt, maar je hebt gewoon een lepel nodig 😆.. Voor de lekkere trek nemen wij er een Corndog bij.

Bear Lake – Caribbean van het Rockies – Foto: Wop van Eis

Na deze break stellen we Google Maps in op The Gateway (een winkel- en amusementsgebied) in Salt Lake City, waar wij twee en half uur later aankomen. Er is niet veel te beleven op maandag, sterker nog bijna alles is dicht. Even naar Temple Square dan, ook hier is niet veel te zien. Temple Square is een gebied van circa 40.000 m² in Salt Lake City van de mormonen. Echter deze is al enige tijd “under construction” dus afgeschermd met hekken.

We nemen de weg terug naar Park City, bekend van de Olympische winterspelen in Salt Lake City (2002), daar staat ook ons hotel voor de laatste twee dagen. We krijgen een goede indruk, mooi zwembad en sauna erbij. Hapje eten doen we bij Panda Express vandaag (Een soort Chinees) en de avond wordt gevuld met het doen van de was, het kijken van game 5 van de NBA finals, en een plons in het water. Mooier kunnen we het niet maken. Oh en Boston wint de series (4-1) van Dallas, die ook deze wedstrijd niet heel veel hadden in te brengen.. De Boston Celtics zijn voor de 18e keer kampioen van de NBA.

Laatste volle dag

De laatste volle dag van onze USA trip, aan een kant jammer, maar ook wel weer fijn, na tien staten te hebben aangetikt, om (morgen) naar huis te gaan. Het huis waar onze kids zitten te wachten op hun lieve ouders, wat zullen ze ons gemist hebben 😁. Vanochtend eerste naar eens “uitgeslapen” voor ons doen, om kwart over acht pas uit bed. We beginnen de dag met een ontbijtje bij ons “Peaks park City” hotel, mooie uitvalsbasis en voor herhaling vatbaar.

Tegen 10 uur zijn wij bij het Utah Olympic Park, de thuisbasis van de Olympische Winterspelen van 2002.Er is veel activiteit, we zien mensen hun kunsten oefenen vanaf de springschans en meer. Leuk om te bezoeken en tof dat het park nog zo intensief gebruikt wordt. Ook leuk was het Olympic museum, met veel herinneringen van die tijd. Als enige Nederlander zien we Jochem UytdenHage, alias de Flying Dutchman, die aldaar een wereldrecord vestigende op de 10 kilometer lange afstand schaatsen.

Vlakbij het Olympic park liggen de Park City Outlets, en een vakantie aan Amerika is geen vakantie zonder bezoekje aan een of andere outlet. We spenderen weer de nodige dollars. Er is nog wat ruimte in de koffers dus die moet worden opgevuld. Als lunch eten we een paar streeftaco’s, lekker en authentiek! Nog een kort bezoekje aan de Walmart voor wat versnaperingen in het vliegtuig en wat snacks om thuis nog wat “Amerika gevoel” te hebben als we iets lekkers uit de kast trekken.

Het is een uur geweest als we naar Salt Lake City rijden, daar brengen we een bezoek aan het Creek City Center; Dit luxe winkelcentrum biedt een scala aan boetieks en winkels voor de shopliefhebbers. Ook hier kopen we nog een paar kleine dingetjes. Als we terug naar de auto lopen ziet Esther de Cheesecake factory. “Zullen we een cheesecake kopen en samen delen?” . Het is inmiddels vier uur geweest en we hebben afgesproken te gaan eten bij Outback Steakhouse. We nemen geen cheesecake, werpen wel even een blik op de vitrine met deze overheerlijke lekkernijen. “Morgen!” Zeg ik. “Wel zelf onthouden” .. Dus we zullen zien of ik morgen door mijn vrouw getrakteerd wordt om een cheesecake…….😁

Blooming Onion

Hup naar de Outback voor ons laatste avondmaal! We besluiten beiden een Margharita (Cocktail) te bestellen om deze vakantie alvast min of meer af te sluiten. Uiteraard komt er een Blooming Onion op tafel. Het lijkt wel een XXXL versie, hij is grooooott.. We krijgen hem dan ook niet op, maar dat geeft niets. Een lekker steak erbij maakt het geheel af.

We rijden terug naar het hotel en stampen alvast al onze aankopen in de koffers, het pas echt allemaal net aan. Dicht is dicht.. We willen ook zoveel mee terugnemen, maar helaas moeten we hier ook keuzes in maken. Onze zwemkleding pakken we nog niet in,.. Nee we gaan nog even lekker een half uurtje in de lekkere hottub buiten,.. Onze laatste avond in de Verenigde Staten (Voor nu dan!) sluiten we af met een drankje op onze hotelkamer.

Small Talk

Acht uur: “Hup hup”. Esther heeft er zin in. Ze heeft haar badpak al aan. “We gaan eerst ontbijten denk ik?” Ja , dat lijkt mij wel 😃. En stoppen wat vers fruit naar binnen (Ook wat minder gezonde dingen) en begeven ons naar de hottub. Vanavond om negen uur vliegen we pas, dus we hebben nog best wel wat uurtjes te besteden. In het half uur dat we in de hottub doorbrengen hebben we een leuk gesprek met Scott & Sharon uit Texas. Zij gaan richting Grand Teton & Yellowstone. We wisselen wat ervaringen uit en praten wat over koetjes en kalfjes. Dit soort gesprekken (small talk) zijn perfect om je Engels te oefenen, dus we gaan een sociale interactie niet uit de weg..

Park City

Om 11 uur checken we uit en rijden richting downtown Park City, wat een leuk stadje! Hier kan je heerlijk een paar uurtjes ronddwalen langs de winkeltjes en gallerijen. Wij houden het bij een uurtje, want Esther heeft het woord cheesecake al genoemd. Na de middag komen we aan bij het City Creek center en kiezen beiden een heerlijke cheescake uit als lunch. Het vult enorm! We krijgen hem op, maar daar is ook alles mee gezegd.. Nu even aan de wandel om die calorieën er weer af te krijgen.

We wandeleen Temple Square op en worden binnen twee minuten al aangesproken door twee jongedames in lange jurken, namens de Mormonen. “We’re here just for a walk”, dat gezegd hebbende lijkt afdoende te zijn om bekeerd te worden tot Church of Jesus Christ.

Bruce

Als we weer bij het City Center aankomen valt mijn oog om een klein museum; Utah sports hall of fame museum. Bij binnenkomst worden we verwelkomd door vrijwilliger Bruce: “We’re you from?”. The Netherlands! “Oh Really!?. I have friends from the Netherlands” zegt Bruce. En daarmee is hij onze gesprekspartner voor het komende uur. “I love de Kükenhof!” Uiteraard snappen wij direct dat hij hiermee de Keukenhof bedoeld en ja sommige details verraden dat hij inderdaad meerdere bezoekjes aan ons land heeft gebracht.

Bruce vertelt enthousiast hoe zijn paspoort uit was verwisseld met een andere Amerikaan bij Checkpoint Charlie in Berlijn en dat hij voetbalcoach is geweest in Utah, maar dat hij het coachen had geleerd van een Nederlander “Paul Driessen”. Mooi! Het museum eert trouwens locale sporthelden, waarvan ik alleen John Stockton en Karl Malone herkende. Beide basketballers van de Utah Jazz in de jaren 80/90. We nemen afscheid van Bruce: “Promis me one thing!” zegt hij als we richting de uitgang lopen.

We moeten hem beloven dat als weer weer in Salt Lake City zijn dat we hem komen opzoeken. Wij beloven dat, gelet op de leeftijd van Bruce (ong. 80) zal die kans nihil zijn. Toch houden wij er weer een leuke herinnering aan over.

De laatste uren tikken weg

Buiten is het heerlijk weer, zo’n 25 graden. We rijden even naar het Utah state Capitol, wat zich boven om de heuvel bevindt. We bekijken de buitenkant en merken op dat we ook naar binnen kunnen. Ok doen we dat! Wat een herrie binnen! Blijkt dat er een demonstratie aan de gang is. Het lijkt vredig en er is toezicht van State Troopers, dus wij schenken er verder geen aandacht aan.

Het is bijna vier uur als we besluiten om maar richting het vliegveld te rijden, eigenlijk willen we nog niet naar huis maar toch is thuiskomen ook wel weer fijn. De auto wordt ingeleverd met bijna 4000 km meer op de teller en dat is vanaf Seattle, komt neer op gemiddeld 221 kilometer per dag. We checken in (Dat lukte gisteravond online niet) en melden ons bij de beveiliging. Er staat nagenoeg geen rij, dus daar zijn we echt met vijf minuten doorheen. Nu nog een paar uurtjes “vermaken” op het vliegveld. Ach, beetje wandelen, even zitten, verslag typen, hapje eten, komt allemaal goed. Kalmte kan je redden 😀.

Om 21:00 uur lokale tijd vertrekt ons vliegtuig. Rond 14:00 uur zijn we in Amsterdam.. Met een mooie reis achter de rug en een paar dollars armer. Een reis die een grote slagroomtaart was en wat mij betreft met Yellowstone als kers op die taart. Ik denk dat Esther er ook zo over denkt…………………

Op naar de volgende! 🇺🇸

Herbeleven,….

Waarom wij dit zo uitgebreid bijhouden als reisverhaal? Na tien jaar kunnen wij het nog steeds teruglezen en beleven wij onze vakantie nog eens. Het helpt enorm om nog even “dat gevoel” her te beleven….

Heb je vragen en of opmerkingen over onze tien staten trip? Schroom dan niet om hieronder een reactie te plaatsen!

Uiteraard hadden wij hier honderden foto’s kunnen plaatsen, maar er zit maar een ding op om het zelf te ervaren! Je moet naar de USA!