Ik hoor het mezelf nog zo zeggen; “Ik wil met m’n verjaardag naar IJsland” Drie weken later hadden we de tickets Zuid West USA 2015 naar San Francisco binnen. Tja, het noorderlicht en IJsland lopen niet weg maar voor die prijs naar San Fran is natuurlijk echt een koopje. Nu nog de auto kiezen en de route vaststellen, ongeveer in ieder geval want als free spirits in the States laat je je natuurlijk niet vastleggen.

De maandag voordat we vertrokken besloot ik om nog even de kracht van m’n knieën te checken door te struikelen en de stoeptegels van dichterbij te bekijken. A) Van ver weg zijn ze mooier en B) m’n knie vond het niet zo fijn en was de volgende dag behoorlijk opgezwollen. Hup, naar de huisarts want met een vlucht en vakantie in het vooruitzicht wil je toch even zekerheid. Dat vond hij ook dus door naar het ziekenhuis voor een foto. Ik heb zelden zo in de zenuwen gezeten als dat uurtje van huisarts tot uitslag van de foto want bij een breuk was het bye bye vakantie. Het verlossende woord, geen breuk maar moet toch zeker wel even rustig aan doen.

Enfin, na een week lang met m’n been in de lucht te hebben gelegen en lopen met krukken, gingen we onze koffers op Schiphol inchecken. M’n kruk mocht gelukkig in het vliegtuig mee, zo’n eind lopen lukte namelijk nog niet. Op O’Hare stond gelukkig een rolstoel klaar want we hadden maar 2 uur overstaptijd. De vriendelijke mevrouw bij de incheck gaf ons nog een upgrade zodat ik meer beenruimte had en een paar uur later zaten we eindelijk in de lucht!

De overstap verliep goed, net als het laatste stukje vliegen en we kwamen rond 5:30pm aan in San Francisco. Koffers halen en door naar de autoverhuur. Onze mustang cabrio stond op ons te wachten, een mooie rode op plek N17, de N van Nancy volgens de verhuurder. Dat was het moment dat de auto omgedoopt was tot Nancy. De zit was vrij laag maar het was inmiddels al donker dus snel naar het hotel en even een hapje eten.

De eerste ochtend zijn we altijd heel vroeg wakker, nu dus ook. Ons hotel zat aan de baai dus we besloten om de zonsopkomst te gaan bekijken. Schitterend! Daarna stapten we in de auto en reden we naar Fresno via de SR49, sightseeing zonder dak!

De volgende dag stond Sequoia op het programma maar niet voordat we naar Cat Haven zijn geweest. Gelukkig lag het op de route, zeker een stop en tour waard. Ze hebben veel diverse katachtige die ze opvangen. Allen met een eigen achtergrond en van heel dichtbij te bekijken.

bear-sign-sequoia

Omdat we in eind maart zaten, lag er nog wat sneeuw in Sequoia al was het maar heel weinig. Helaas geen beren gezien, behalve onze mascotte van deze reis. De Sherman tree trail is echt een must see, evenals de omgevallen boom waar je onderdoor kan rijden. Verder is het, zoals met elk national park, echt zoeken wat de leukste plekken zijn om te bekijken. Wij zijn ook naar de panoramic point geweest met fantastische views en crescent meadow met vele kikkers maar helaas geen beren. Wel heel veel waarschuwingsborden voor beren. It was amazing! Op zaterdag reden van Visalia naar Ridgecrest als opzetje voor de zondag: Death Valley en Las Vegas.

We begonnen in Death Valley met mosaic canyon, een bumpy offroad stuk van 2,5 mijl naar de parkeerplaats en vanaf daar lopen tot je geen zin meer hebt. Of zoals in mijn geval, je knieën niet verder kunnen. Zo ontzettend mooi om te zien hoe het gesteente glad is geworden en het voelt toch best avontuurlijk voor een stedeling om daar te lopen en die ene steen op te klimmen. Echt heel gaaf!

mosaic-canyon

Via de bumpy road weer naar beneden met NNO een mooi uitzicht op de mesquite sanddunes. Vergeet niet bij de post je entree te betalen. Golden Canyon sloegen we even over maar badwater kan je natuurlijk niet vergeten. Altijd leuk om even te kijken. Terug reden we via artist drive, kleine omweg maar de moeite waard. Via Zabriksie point en langs area 51 naar Vegas voor een 2 nachten pitstop. Party! In Vegas hebben we geen dollar gegokt maar we hebben ons zeker vermaakt.

Diverse malls en casino’s bezocht, wat lekkers gekocht bij Buddy’s in the Venetian, Raiding the rock vault in Tropicana gezien (Awesome!!) en natuurlijk naar de show van het Bellagio geweest, de fontijnen. We love Vegas maar op dinsdag moesten we door, op naar St. George, Utah zodat we op woensdag naar Zion konden. Het was echter zo druk in Zion dat we nergens even konden stoppen en binnen een half uur klaar waren.

Gelukkig ligt Bryce canyon in de buurt dus we hebben daar ook nog sunset, sunrise en inspiration point meegenomen. Gelukkig was het daar een stuk rustiger en naar mate we hoger in Utah kwamen, des te minder mensen we zagen. Die nacht sliepen we als een roosje in Richfield.

Omdat het overnachten in Moab echt ver boven ons €50 budget was, hebben we besloten om door te rijden naar Monticello. Maar niet zonder eerst de mesa arch en uiteraard Arches national park te bezoeken. Mijn favoriete arches daar waren toch wel sanddune arch en de skyline arch, echt schitterend!

skyline-arch

Vanaf Monticello reden we, via Monument Valley, naar Page. De omgeving rond Monument Valley is geweldig mooi en ondanks dat we niet ver op de onverharde weg zijn gekomen, was Monument Valley zeker de $20 toegang waard, gewoon om het eens gezien te hebben. De weg was wel slechter dan die in Death Valley naar Mosaic Canyon.

Tegen het einde van de dag kwamen we in Page aan, een perfect moment om naar de horseshoe bend te gaan. Die heuvel is een flinke klim en de val vanaf de bend is een flinke val maar ondanks gigantische hoogtevrees, is het mij toch gelukt om foto’s te maken. Al kruipend vanaf 5 meter voor de ledge naar de rand toe en met doodsangst toch een paar vreselijk mooie plaatjes geschoten. Sterker nog, ik overweeg (lees: ben er zeker van) om aanstaande vakantie weer te gaan kruipen bij de horseshoe bend.

horseshoe-bend

Het nadeel van een free spirit reis is dat je sommige dingen, zoals antelope canyon, niet kan doen omdat er geen plek meer vrij is. Daarom gaan we in november weer terug, deze keer ligt alles vast. Vanuit Page reden we de dag daarna naar Prescott, Arizona via de Grand Canyon en Sedona. Grand Canyon was, net als Zion, veel te druk om er echt van te kunnen genieten en hetzelfde gold voor Sedona. De weg tussendoor echter was geweldig genieten! Zonder dak in het zonnetje over een rustige, lange, rechte weg. This is the life!

Met Pasen waren we in Prescott. Een schattige dorpje waar we even tot rust konden komen. We kwamen op zaterdagavond aan en vertrokken dinsdagochtend vroeg naar LA via Joshua Tree. Skull rock en Hidden Valley zijn echt heel tof om te zien, verder is de omgeving fantastisch! Het was een lange rit en een lange dag waarbij we in LA ook nog in de file in de regen terecht kwamen maar eenmaal in de kamer waren we blij verrast door de grote flatscreen met heel veel kanalen.

De dagen in LA waren echte toeristische dagen met een dag Disney, een Hollywood-dag met oa: paardrijden, de sign, Beverly Hills, walk of fame, Grauman’s, rodeo drive en als Charmed fan moest ik ook even naar 1329 Carroll Avenue. Nog een dagje Santa Monica gedaan en toen zat de tijd in LA er ook weer op. We vertrokken richting San Luis Obispo via Malibu en de Paramount ranch. We kwamen eind van de middag aan in Santa Maria en besloten om in SLO te eten en naar de drive inn bioscoop te gaan. Ontzettend leuk om te doen, zouden ze in Nederland ook moeten hebben. Net als bubblegum alley, smerig en cool tegelijk.

We konden maar 1 film kijken want we moesten natuurlijk nog een half uur terug rijden naar het motel. ‘ s Ochtends reden we via de PCH naar Monterey. In één woord: WOW! Elephant seal beach, Julia Pfeiffer Burns State park, Carmel-by-the-Sea en de omgeving, just wow! Zo veel mooie plekjes en veel niet bange tot brutale “wilde”diertjes. Erg leuk voor de foto.

Ons motel in Monterey was de goedkoopste overnachting van de hele vakantie en ook de beste kamer dus mocht je er ooit zijn, overnacht dan in de Pacific Inn. Echt heel goed én een goed ontbijt. De laatste overnachtingen voor deze reis waren in Richmond, aan de andere kant van de SFbaai. Op de weg hier naartoe stopten we nog bij Google en Facebook. Google campus is echt heel leuk en toegankelijk, Facebook daarentegen niet zo. Maar we hebben het wel gezien :-D. Aangekomen in Richmond pakten we voor de laatste keer de koffers uit om te genieten van San Francisco. We gingen naar een game van de Giants, uiteraard naar fisherman’s warf en ghirardelli square. Coit tower geeft een heel mooi uitzicht over de stad, net als vanaf Battery Spencer.

We reden over de Golden Gate, gingen naar het hippie centrum (Haight-Ashbury) en winkelen bij Amoeba Music, een hele grote muziekwinkel en erg gaaf om rond te snuffelen! Door het drukke verkeer ben je vaak lang onderweg voor een klein stukje, helemaal als je naar een baseball game gaat en je in de avondspits komt, pfoe zeg! Volgens mij reden we ongeveer 10 mijl per uur.

wilde-dieren-big-sur

Nog even laatste boodschappen gedaan bij Walmart en toen moesten we inpakken. Bijna de koelkast vergeten leeg te halen, gelukkig hadden we geen liquids die mee moesten dus de cookie dough kon gewoon in de rugtas van Ed. De laatste rit met Nancy, even aftanken en toen moest ze terug. Het was een zwaar afscheid maar we hebben de foto’s nog. Die kruk paste helemaal niet in een koffer dus die moest weer los mee, wat een voordeel was want we kregen bij iedere rij voorrang. Zo ook bij security, we moesten in een aparte rij voor de business class en hulpbehoevenden gaan staan.

Een vreselijk chagrijnig douanevrouwtje wilde weten van wie de zwarte rugtas was dus Ed stapte naar voren en kreeg een vragenvuur over zich heen. Blijkbaar mocht cookie dough niet in de handbagage dus hij werd door een grote man gefouilleerd, right there on the spot, hoezo gênant? En toen kwam de keuze, cookie dough weg of als ruimbagage inchecken? Dat laatste was gezien de belachelijke prijzen geen optie dus met pijn in het hart heb ik de cookie dough afgestaan en de prullenbak in zien gaan.

Ik had heel sterk het gevoel dat het niet klopte en het fijne aan San Francisco airport is dat je gratis Wi-Fi hebt. Binnen 5 minuten had ik op de website van TSA gevonden dat cookie dough wel mee mag in de handbagage. Snel terug, andere douanier uitleg gegeven. Zij haalde de cookie dough uit de bak, swapte beide containers en gaf ze terug. Duizend maal excuses en of ik kon aanwijzen wie het was. Nee, die vrouw was net weg dus helaas. Ach, ik was allang blij dat ik m’n cookie dough terug had. Nog even een hapje eten en een drankje doen en toen het vliegtuig in.

Korte overstap op Frankfurt maar alles ging goed en we waren op tijd weer op Schiphol aangekomen. Bagage gehaald en blijkbaar was mijn koffer ook verdacht geweest want m’n slot ontbrak maar ook dit was geregeld na het insturen van een formulier en beantwoorden van een mailtje.

Ja, het was weer een fantastische vakantie. Over een paar weken gaan we weer!

Joyce Korterink

Zuid West USA 2015







Zuid West USA 2015 – Joyce Korterink deelt haar verhaal!

Leestijd: 9 min