Live Life – A new Chapter – Deel 2

Live Life, “A New Chapter” Deel 2
Hit the Road again..

Deel 1 gemist? Klik hier om deze te lezen!

Wij hebben een spannende dag vandaag (lees: mijn man heeft een spannende dag vandaag) want we gaan de auto ophalen die we hebben gehuurd voor de rest van onze trip. We hebben de auto gehuurd bij Alamo via Rentalcars en pikken de auto op het vliegveld op. Onze keus is Alamo omdat je daar zelf kan kiezen uit de gehuurde categorie en manlief wil echt een “real American car”. Tip: wij huren meestal een auto vanaf het vliegveld vanwege dat het in onze ervaring goedkoper is en je hebt er meer keuze dan op een locatie in de stad.

We vertrekken op tijd (lees: manlief was al vroeg op en rommelt expres wat aan op de kamer, zodat ik ook wakker word) zodat we ook alle spullen op de kamer kunnen laten staan. We checken vandaag namelijk weer uit om onze route te vervolgen.

De Uber pikt ons op en dropt ons af bij Dallas Fort Worth International Airport. We hadden ook met de DART kunnen gaan hoor maar de Uber was goedkoper. De DART werkt uitstekend in Dallas, het is een trein (treintje) met genoeg haltes door de hele stad en je koopt een kaartje op alle stations. Tip: op MC Kinney ave rijden nog ouderwetse trolley trams en deze zijn gratis, ideaal als je boulevard niet wilt lopen en toch sfeer wilt proeven.

Aan de balie kletsen we nog wat met de medewerker, krijgen wat tips en vullen de laatste papiertjes in. In de garage “achter” de balie staan de auto’s met sleutels klaar en kunnen we gaan kiezen. Het word een Jeep Grand Cherokee met heeeeel veeeeel kofferbakruimte en nog maar 1878 mile op de teller dus vlamnieuw. We stappen in rijden naar de uitgang waar de auto op mijn naam word geregistreerd voor de huurperiode. Helemaal bij met onze huurauto ( ja ik ook wel eerlijk gezegd) rijden we in een kwartiertje terug naar het hotel, laden we alles in en checken we uit. Maar voor we Dallas verlaten zijn er nog twee dingen die ik graag wil zien: AT&T Stadium en The Southfork Ranch.

Als eerste rijden we naar AT & T stadium in Arlington, het thuis van de Dallas Cowboys van de National Football League en natuurlijk bekend van het tv-programma Dallas Cowboys Cheerleaders – Making The Team. In eerste instantie had ik zoiets van: we rijden er naar toe en bekijken het van de buitenkant en ervaren dat we er “vlakbij” zijn geweest en we hebben weer een mooi plaatje erbij voor in ons fotoboek. MAAR hoe dichterbij we kwamen hoe meer we onder de indruk raakte. Het is dan wel het grootste overdekte stadion ter wereld maar dit hadden we niet verwacht. Het is echt HUGE.

Bij de hoofdingang parkeren we de auto en maken we wat foto’s. Er wandelen zo her en der wel wat mensen naar binnen en na een paar minuten komen we er achter dat je er ook een tour kunt doen. (natuurlijk kan dat wat dat levert $ op). Die keuze hebben wij ook makkelijk gemaakt want DIT willen wij ook wel van binnen zien. Allereerst kom je door een gift-shop ofcourse…en dan kom je op het punt waar je verzameld en er een tourguide je op staat te wachten met nog een man of acht.

WAUW is het 1e wat ik dacht toen ik het stadion in keek, het 2e was “&%$#” wat is het hier hoog!

We beginnen met de tour en we zijn echt overal geweest: in de kleedkamers van de football-spelers, van de cheerleaders, op het veld, op de tribunes (die hele hoge), in de VIP-boxen, achter de schermen: we hebben alles gezien en aan alles is gedacht bij het ontwerpen van dit stadion. Elke lamp is in de vorm van een football, elke herentoilet kan omgebouwd worden tot damestoilet als er een dames-evenement plaats vind, het marmer op de vloeren heeft de kleuren van de Dallas Cowboys, er hangen 3500 tv’s zodat never nooit iets hoeft te missen van een game als je naar toilet moet of wat drinken gaat halen.

Om jullie een idee te geven wat onze indruk van HUGE is:

Je kunt het vrijheidsbeeld uit New York hier binnen zetten met het dak dicht. Het dak kan ook opengeschoven worden maar dat duurt 10 minuten. Meestal is het dicht want het weer kan ineens omslaan en in de 10 minuten dat het duurt om het dak ook weer dicht te krijgen is alles door en door nat.

Boven de “50 yard line” hangt een tv-scherm, het is 7 verdiepingen hoog en staat in het Guiness Book of World Records. Als je het scherm op de grasmat zou neerleggen is het scherm groter. Heb je al een idee van wat wij met HUGE bedoelen? Nagaan dat het scherm binnen hangt, er meer dan 105.000 mensen binnen kunnen waarvan er 80.000 kunnen zitten.

Erg indrukwekkend, leuk en leerzaam zelfs voor mensen zoals wij die helemaal niks snappen van het spel en het eigenlijk ook nooit volgen.

Southfork Ranch

We zijn wel toe aan een bakske koffie als we wegrijden bij AT&T en maken een pitstop bij Starbucks en als we dan toch daar zijn pakken we een heerlijke brownie mee. Nu gaan we onderweg naar het oosten van Dallas en echt weer toerist-je spelen. We gaan naar de Southfork Ranch. De serie “Dallas” was van 1978-1991 een hit op televisie. De opnames werden voornamelijk in een nagebouwde set in Californië opgenomen maar als je door het huis loopt waan je je echt op de set. Wel een leuk weetje is dat ze in die tijd ook al “wide–angle” lenzen hadden want in werkelijkheid is het niet zo groot als ze je op tv doen geloven. Het zwembad bijvoorbeeld was behangen met spiegels en acteurs werden met een touw aan hun voeten weer teruggetrokken in het water want met 1 slag waren ze al aan de overkant. Wat wel echt was was de drank die “JR” en “Sue Ellen” wegdronken. Na 3 pm werden er geen opnames meer gemaakt. Niet alleen vanwege de hitte in Texas maar ook vanwege de staat van nuchterheid van die 2. Het landgoed zelf is wel erg groot en je kunt er op eigen houtje rondwandelen. Echt een leuk stukje nostalgie.

Vanaf de Southfork Ranch rijden we verder richting het oosten. Dit betekent dat we Texas gaan verlaten en verdergaan naar de 5e staat op onze route Louisiana.

Texas, the Lone Star State stond hoog op ons lijstje en het is meer dan de moeite waard geweest. Groen, Gastvrij en winderig dat wel. Het seizoen dat we uitkozen om naar Texas te gaan bracht dat winderige aspect wel met zich mee en ondanks dat het soms echt spannend en eng was heb ik er geen moment spijt van gehad. Texas is geweldig en we hebben er nog zoveel te ontdekken dat we een keer terug “moeten” ben ik bang.

Louisiana

Als we net over de grens de staat Louisiana in rijden komen we in Shreveport, de 3e grote stad van Louisiana die ligt aan de Red River. Het is een soort mini Vegas met al zijn casino’s. De Red River is een zij-rivier van de Mississippi en heeft haar naam gekregen vanwege de rode klei die de rivier afzet. Wij blijven in het Eldorado hotel met uitzicht op de Red River. Lang blijven we hier niet want we zijn op weg naar New Orleans; de stad van de jazz in het zuiden. Oftewel naar de Big Easy; de stads spirit.

Vandaag is weer een dag van actie die om de hoek komt kijken. Het motel wat ik voor een paar dagen heb geboekt is “Super 8 by Wyndham” en ligt in de wijk Pines Village langs de snelweg op een soort van industrieterrein. Het motel is prima, heeft een leuke uitstraling met gietijzeren balkons zoals je verwacht in NOLA, een zwembad en een portier na 9pm. Via google maps zoek ik naar een Italiaan want we hebben zin in pizza. Gevonden en 1 die veel goede recensies heeft dus we rijden naar Franklin Ave. Wij zijn deze reis natuurlijk op zoek naar avontuur en dat zoeken we ook op maar dit is misschien iets teveel van het goede. De buurt waar we in rijden is niet voor outsiders bestemd mits ik een drive-by shooting wil vastleggen op camera. De veranda’s zaten vol met mensen die ons daar niet wilden hebben dus we rijden door en rijden zo’n 15 mile om op zoek naar een Denny’s waar we wel gewoon uit de auto durven stappen.

New Orleans

Als je dan in New Orleans bent zoek je natuurlijk ook het hart van de stad op. De auto gaat in een parkeergarage en we gaan aan de wandel. Op tijd maken we een pitstop om wat te drinken want de temperatuur zit snel boven de 30 graden en de lucht is hier wel wat vochtiger als de voorgaande weken. We wandelen eerst naar de Riverwalk aan de Mississippi rivier voor een verkoelend briesje en uitzicht op de raderboten. In avond lopen we French Quarter in, een van de bekendste wijken vol cafés met livemuziek en restaurantjes. In het midden van de wijk ligt Jackson square met de St. Louis Cathedraal.

Op zoek naar een restaurant komen we uit bij een Oysterbar met het typische gietijzeren balkon wat je op elke foto van New Orleans ziet. Leuk uitzicht over de wijk als je boven op het balkon zit maar wel stil zitten is mijn advies want de balkons zijn niet waterpas en stammen ook al uit de 18e eeuw. Wat later op de avond struinen we nog door de muziekstraatjes terug naar de parkeergarage op zoek naar de huurauto. En ik bedoel echt op zoek want we zijn vergeten in welke parkeergarage we de auto hebben gezet. Stelletje wereldreizigers zijn we hoor. We zijn in de buurt dat weet ik zeker maar dit weer zo’n gevalletje van “aan de ene kant de garage uitlopen betekent dat je gelijk 2 blokken verder staat”. Na zeker een uur rond dwalen hebben we de auto gevonden.

Tip: maak een foto van het straatbordje of de ingang/naam van de parkeergarage als je auto terug wilt vinden.

French Quarter en Bourbonstreet zijn natuurlijk de bekendste punten in New Orleans maar wij willen meer zien dus gaan ook nog op pad naar City Park. Je hebt er wandelroutes, een golfbaan, botanische tuinen en je kunt er fietsen huren. We komen er ook achter dat niet iedereen het goed met je voor heeft. Volgens een local, een visser kun heb je verder op in het park nog mooie stukjes om te wandelen. Je kunt je auto er gewoon parkeren als je het maar niet voor de hekken doet want daar moet de rangers in kunnen. Zo gezegd zo gedaan en we wandelen inderdaad een prachtig stukje natuur door. TOT we door een megafoon horen “Driver of the suv, your car is about to be towed”. Hmmmm we rennen terug en gelukkig was de agent meedenkend met ons wereldreizigers. ’s Avonds zoeken we Bourbonstreet weer op, pakken een terrasje in een binnentuin en luisteren naar een live jazz-band. En ja een ezel stoot zich niet 2x aan dezelfde steen, we hebben de auto snel teruggevonden deze keer.

Mississippi & Alabama

Deze staat is de 6e van ons lijstje. We kunnen natuurlijk niet alle staten uitgebreid bezoeken want ook in drie maanden moet je keuzes maken. We besluiten niet de snelweg te nemen maar volgen de US90 langs de kust. We komen door Gulfport en Biloxi: Las Vegas in het klein. Als je op zoekt bent naar een stukje waar je ook even aan het strand kunt relaxen is dit wel een aanrader. Erg leuke sfeer hangt er en je hoeft je er niet te vervelen. Al rijdende arriveren we dan in de 7e staat van onze route:

Alabama

Nadat we een kijkje hebben genomen op Battleship Memorial Park overnachten we het Red Lion Inn in Mobile. In de ochtend rijden we aan richting Selma, daar waar Martin Luther King naam maakte in 1965 door een protestmars te organiseren voor gelijke burgerrechten en stemrecht. Deze mars gaat van Selma naar Montgomery, de hoofdstad van Alabama. Op de Edmund Pettusbridge werden vele demonstranten met geweld door gewapende agenten tegengehouden. Als we Selma inrijden zien we gelijk dat het nog steeds niet welvarend is, beter gezegd het lijkt op sommige plekken wel een ghosttown. De auto zetten we in een zijstraatje aan de kant om zelf over de Edmund Pettus Bridge te lopen net als Martin Luther King destijds deed met zijn gevolg.

Het is toch een rare gewaarwording als je daar loopt en je beseft dat zoveel jaar geleden en nog mensen moeten vechten om gehoord, erkend of gezien te worden als mens net als jij en ik. Aan de andere kant van de brug is een parkje ter nagedachtenis van de “Selma–Montgomery March”. Het word bijgehouden en in ere gehouden door een neef van een man die ook liep in de protestmars destijds en op “Bloody Sunday” een oog verloor in de strijd. We raken aan de praat met hem en hij vertelt ons over de dat stukje geschiedenis en over hoe het nu gaat….”Somewhat better but the difference is still here, the difference between black and white”.

Montgomery is onze volgende stop en als eerste bezoeken we het staatscapitool. Daar waar de protestmars onderweg naar toe was. Schuin hier op Dexter Avenue staat de Baptist Church, hier werkt Martin Luther King als dominee van 1954 tot 1960. Hier begon zijn strijd voor de burgerrechten. In Montgomery vind je ook het Rosa Parks Museum, die vrouw die in 1955 weigerde op te staan in de bus om haar plaats af te staan aan een blanke en in de wet stond dat ze dit wel moest doen. Ze werd gearresteerd en Martin Luther King organiseerde de busboycot. De zwarte bevolking nam niet meer de bus maar ging op de fiets, te voet of met de taxi naar het werk of school.

Uiteindelijk besloot het Hooggerechtshof dat de scheiding van blank en zwart in strijd was met de grondwet. Deze overwinning leidde tot meer protesten tegen rassenscheiding. We bezoeken het Rosa Parks Museum en ik moet zeggen: dat is een leuke verrassing, niet de inhoud natuurlijk want is die schrijnend maar wel hoe het verhaal word verteld. Erg interactief en soms heb je het idee dat er midden in staat.

Sweet Home Alabama is een staat met een beladen historie en het is nog zo! Die strijd is nog steeds niet gestreden: dat je mag zijn wie je bent! Door de glooiende heuvels gaan we weer op weg naar de volgende op onze trip.

Florida

Staat nummer acht van deze trip. Florida is voor ons niet de eerste keer maar dit stukje van Florida: the Panhandle wel. Heel veel mensen vergeten dit stuk als ze het over Florida hebben. Doe dat niet want het is zeker de moeite waard. En zeker zo mooi als de westkust van Florida.

We zijn al een week of zeven van huis en we missen natuurlijk wat mensen maar verder ook helemaal niets. We zijn in ons element hier en voelen ons hier thuis. Op de ene plek wat meer dan op de andere maar ach je kunt niet alles hebben. Al die weken doen we ook ontzettend veel indrukken op en eigenlijk heb ik toch ook wel onderschat wat dat allemaal met je doet, ook al is het positief. We zijn even toe aan zon, zee, strand en rust. Gelukkig is the Sunshine State daar perfect voor.

We komen Florida binnen via Pensacola en rijden door voor een dag of vijf relaxen in Destin aan de Emerald Coast en die heeft zijn naam niet niks…Wauw. Parelwitte stranden en een smaragdgroene zee. Zo helder dat water en geen zeewier tussen mijn tenen. Als je op zoek bent naar het bounty gevoel dan ben je hier goed. Destin heeft een ontzettend gezellig boardwalk waar je op meedere terrassen naar live music kunt luisteren of op mega grote schermen met een hoop mensen een ijshockey of footballwedstrijd kunt kijken. Lekker toch die Amerikaanse sfeer en sport word hier vol passie beleeft. Sommige fans aten hun petjes op van de spanning. We gaan niet elke dag naar het strand aangezien manlief meer een zwembadmens is. We logeren in Destin bij de Best Western recht tegenover de Longhorn Steakhouse. Spek naar mijn mans bek want steaks zijn toch wel zijn favoriet en die zijn daar toch wel heel lekker. In de ochtend gaan we eerst even naar de kapper allebei want het is wel nodig om er bij allebei weer wat model in te brengen. We brengen de dag aan het zwembad door maar een ochtendwandeling over het strand is toch wel heerlijk.

Als we ’s avonds bij de Longhorn gaan eten maken we kennis met de manager van het restaurant: Mike. Hij schuift bij ons aan en vertelt ons dat hij ook al op veel plekken in Amerika is geweest en ook al overal heeft gewoond. Hij heeft wat tips nog voor ons en trakteert ons op warme appeltaart met ijs en kersensiroop…. Gastvrij zoals we gewend zijn in Amerika (uitzonderingen daargelaten, die zijn er altijd) en ja we snappen dat hij ons al betalende gast ook weer terug wil zien dus hier heeft het ook te maken met “zaaien” wat hij doet. We komen zelf uit de horeca dus weten hoe het werkt maar toch qua service verlenen kunnen wij Nederlanders nog wat van leren.

Heerlijk een midweekje relaxen zodat we weer lekker fris en fruitig verder kunnen naar Tallahassee, de hoofdstad van Florida. Onderweg bezoeken we St. Marks Wildlife Refugee maar voor we daar aankomen komen we door Panama City, wat oktober 2018 getroffen is door hurricane Michael (ef4). Wat een ellende zien we daar. Ik heb al eerder verteld dat ik altijd wel gefascineerd was door tornado’s maar het is toch ook wel een beetje veranderd in angst voor moeder natuur, want daar kun je gerust bang voor zijn. Ze is alles verwoestend. We zien er alleen maar verwoeste huizen/winkels, bomen de over de helft zijn of helemaal verplaatst en tentenkampen omdat mensen nog steeds geen dak boven hun hoofd hebben. President Trump was hier de dag voor ons en heeft gezegd dat ze eindelijk meer gaan doen ten aanzien van de wederopbouw, financieel dan.

Ben benieuwd of ze zich aan hun word gaan houden want wij hebben met eigen ogen gezien dat de mensen het daar echt nodig hebben en geen behoefte hebben aan de politieke spelletjes tussen de republikeinen en de democraten. Ze hebben een dak boven hun hoofd nodig met stromend water.

Als we Panama City verlaten en dan St Marks’s inrijden zien we ook weer dat moeder natuur ook heel veel moois te bieden heeft. Een mooi stukje ongerepte natuur met veel wildlife. Als je het park binnenrijd kun je een envelop pakken, daar $5 in doen en in de brievenbus laten vallen zodat ze het park kunnen onderhouden. Het is een loop road en je kunt met de auto een mooie route rijden. Op sommige plekken kun je uitstappen en op een bankje van het uitzicht genieten en alles om je heen.

Tip: kijk goed om je heen want er zittten veel alligators en je ziet ze niet altijd dus bewaar gepaste afstand zeker met jonge kinderen. (Geen bangmakerij hoor want het is er echt prachtig maar heb je ogen niet je zak aub)

We overnachten in het Baymont Inn in Tallahassee zodat we de volgende dag kunnen beginnen aan staat nummer negen!

Atlanta

Het main house is prachtig ingericht met veel luxe snufjes voor die tijd: je kon aan een koord trekken zodat de bediende in de keuken kon zien welke kamer hulp nodig had of iets wilde bestellen; een soort van roomservice zeg maar. De keuken was van alle gemakken voorzien en had van 11 verschillende thema’s een 24-persoons porseleinen servies. De slaapkamers waren gescheiden (mannen en vrouwen sliepen apart) door de badkamer. Leuk weetje: de badkamers van de mannen waren toentertijd in de kleur roze. Roze is afgeleid van de mannelijke kleur rood en staat voor passie en strijdbaarheid. Het main house, alle bijgebouwen een het gehele landgoed en zelfs de eigen begraafplaats in de tuin zijn de moeite waard om te bezoeken: niet alleen vanwege het stuk historie maar ook vanwege de uitstraling, je kijkt er je ogen uit.

Na ons bezoek aan Pebble Hill rijden we naar Atlanta, het is nog wel een flink ritje maar dat vinden wij niet erg. Lekker op ons gemak en onderweg genoeg te zien. In Atlanta verblijven we in het Sheraton bij het vliegveld, niet de meest logische locatie qua ligging maar prijstechnisch deze keer wel het beste. En het was maar 20 minuten met de auto dus goed te doen en voor een paar dagen scheelde het een paar honderd euro vergeleken met downtown. Niet zo’n moeilijke keuze en het hotel was perfect.

In Atlanta brengen we een bezoek aan het Coca Cola museum: lekker cliché met duizenden anderen maar toch best leuk om een keer gezien te hebben. We bezoeken de Vault waar het recept ligt van Coca Cola, tenminste dat maken ze je wijs. Je leert er ook wat want Coco Cola produceert voor 5 continenten ( Noord- en Zuid Amerika, Europa, Afrika Azie) en Coca Cola smaakt nergens hetzelfde kwamen we achter. Er zijn zo’n 100 verschillende smaken inclusief Fanta, Sprite enz.

Een bezoek aan Atlanta stond ook hoog op mijn lijstje vanwege Martin Luther King, hij is hier geboren en begraven. De kracht achter de speech “I have a dream” heb ik altijd al powerful gevonden en zijn verhaal heeft me altijd al wel gefascineerd. In 2017 heb ik op de plek gestaan waar hij die speech heeft gegeven in Washington DC, in Alabama bezochten we “zijn” kerk en later op onze reis zullen we ook de plek bezoeken waar hij vermoord is. Nu is het tijd voor zijn geboortehuis en graf.

Op Auburn Avenue staat het huis waar Martin Luther King is geboren en waar hij zijn jeugd heeft door gebracht. Het huis of eigenlijk de hele buurt is eigendom van NPS, het is een nationaal park en heeft ook een visitor centre. Je word mondjesmaat in groepjes van 6 binnengelaten in het huis en bij elke kamer staat een ranger die uitleg geeft over de kamer. Daar in het huis zijn en rondlopen is toch wel erg bijzonder, tenminste dat vind ik. Hier in de ouderslaapkamer waar hij geboren is en waar hij is opgegroeid daar is het toch allemaal begonnen, de strijd om als gelijke behandeld te worden…..I Have a Dream. Wat verderop in de straat staat de kerk waar hij mee op is gegroeid en we wonen een dienst bij. Het gaat er toch wel anders aan toe dan bij ons..toch wel meer passie hoor.

Er is in de straat natuurlijk ook een giftshop, het blijft Amerika hé. Als je over het centrale plein loopt ligt daar een grote trapsgewijze waterpartij met een eiland waarop de graftombe van Martin Luther King staat samen met zijn vrouw Coretta. Tegenover de graftombe brand een eeuwig vuur. Als we dan terug lopen naar de auto komen we door de rozentuin, hier worden rozen gekweekt ter nagedachtenis van MLK en waar hij voor stond. Vier staan er prachtig in bloei als wij er zijn:

Natuurlijk verlaten we Atlanta niet voordat ik op dezelfde plek ook een foto maak van de skyline van Atlanta, zoiets als in Walking dead.

North Carolina

En dan komen we aan bij staat nummertje 10: North Carolina. We overnachten in Charlotte in het Country Inn & Suites.. In Charlotte huist het bijna grootste financial district van Amerika, alleen New York is groter. Je vind er ook de Nascar hall of fame die wij overslaan want Daytona hebben we al bezocht en we gaan nog naar de Indy 500 in mei. Ik vind autoracen leuk maar het kan ook te veel zijn. Als je op zoek bent naar een mooi stukje natuur neem dan eens een kijkje aan Lake Norman. Ook deze staat doen we niet uitgebreid aan, ook hier zullen we een keer terug moeten komen. Echt een straf. Na het ontbijt de volgende dag maken we aanstalten naar Roanoke; Virginia in staat nummertje 11.

Virginia

We overnachten in een Days Inn in Roanoke. Tot nu toe hebben we geen negatieve ervaringen qua overnachtingen en we hebben er inmiddels toch al wat gehad. De camping in Nederland; Texas was een ramp en deze overnachtingsplek in Roanoke is ook niet voor herhaling vatbaar. Het is best een groot complex en als we aankomen zijn wij de ENIGE. Hmmm creepy zou je denken. Gelukkig komen er nog meer gasten in de loop van de avond. Als we in de stad een hapje zijn gaan eten bij een klein lokaal restaurantje (dat zijn nu de leuke dingen, tussen de Amerikanen en zonder toeristen) en we terug op de kamer komen zie ik dat de deur niet goed sluit. Althans hij sluit wel maar er blijft een ruimte van een centimeter of drie over. Nou das lekker dan want god weet hoeveel beestjes we vannacht op bezoek krijgen dus ik hang er een handdoek voor. Van het motel natuurlijk.

In de ochtend vertrekken we vroegen de Blue Ridge Mountains in en beginnen aan de route Blue Ridge Parkway. Waar je ook kijkt en vanaf welke hoek je dat doet zie je een blauwe gloed door de bergen heen. Ik gok, maar het is een wilde dat de naam daar vandaan komt. Het is een omgeving waar je continue wilt stoppen en van het uitzicht wilt genieten. We wilden echt op ons gemak doen en ook gewoon zonder op de klok te kijken op een bankje kunnen gaan zitten om alles te laten bezinken want ook hier doen we weer prachtige indrukken en plaatjes op. We overnachten in Blowing Rock, een beetje halverweg en vervolgen de volgende ochtend weer onze weg op de Blue Ridge Parkway (BRP) Vanuit Thunderhill overlook heb je een prachtig uitzicht over de bergen en omgeving en Mabry Mill waar je oude ambachten kan aanschouwen “mag” je niet overslaan, dat zou ik tenminste niet doen.

Als we de BRP hebben gereden komen we uit in Ashville en overnachten we een paar dagen in Flat Rock. We verblijven deze keer in een lodge (Mountain Lodge). Past precies in deze omgeving. Grote houten schommelstoelen voor op de porch…wat wil je nog meer. Onze kamer heeft ook een complete keuken dus we koken en eten lekker thuis. Hier hebben we in een prachtige bergachtige omgeving een paar daagjes de tijd om lekker te relaxen. Want het lijkt natuurlijk allemaal leuk om zo te reizen en zo ontzettend veel te zien EN DAT IS HET OOK. Meer dan dat: ik noem het de hele tijd goud. Maar het is ook vermoeiend soms door alle indrukken, je moet ze ook kunnen verwerken. Daar heb ik nooit bij stil gestaan van te voren maar ook ontspanning is inspanning. Al bij al is het een luxe probleem want het is geen straf om een paar dagen lekker niks te doen zodat we daarna weer op en top door kunnen met onze reis; op naar de Great Smokey Mountains en de 12e staat op ons lijstje: Tennessee.

Great Smokey Mountains

Als we ’s morgens wakker worden regent het. Das balen want juist hier had ik gehoopt beren te spotten maar met dit weer blijven ze onder een struik zitten denk. Het mag de pret natuurlijk niet drukken en ik krijg zelfs ontbijt op bed van mijn man. We pakken alles weer strategisch in: de tas met boodschappen, de tas met niet-schone was, de koffers, de koelbox, de fototas en de rugzak. Gelukkig hebben de van die karretjes dus we hoeven maar 1x te lopen.

Als we de Great Smokey Mountains in rijden zie je nog goed hoe hoog je zit en hangen de toppen no in de wolken. Gelukkig is het regenen snel gestopt en het word zelfs stralend weer. Je krijgt wat je verdiend zeggen ze….en dat is ook zo: lees maar gauw verder.

Soms is het net of we door een vlindertuin rijden, zoveel vlinders heb ik van mijn leven nog nooit gezien. Het zal waarschijnlijk aan het seizoen ook liggen want het voorjaar is toch wel een mooie tijd om te reizen. We rijden door naar Cades Cove en rijden daar de looproad, ik lijk in herhaling te vallen maar wauw ook hier kijken we onze ogen weer uit. En dat vandaag zou zo eindigen had ik vanmorgen echt niet gedacht. Deze keer zijn we niet voor niets gaan spotten en eindelijk kreeg ik beren voor mijn lens, een mama-beer met twee cubs van zo’n maand of twee oud volgens een ranger want die houd een oogje in het zeil.

Laat ik wel zeggen dat ik echt op afstand ben gebleven niet alleen voor de veiligheid maar ook uit respect voor hun leefomgeving, ik wil me ook thuis ook veilig voelen. We blijven er lange tijd hangen en kijken hoe de kleintjes bij moeder drinken, hoe ze ravotten en hoe ze door moeders in een boom worden gezet zodat zij zelf eten kan gaan zoeken. En die kleintjes waren al goed getraind want zodra ze uit de boom wilde komen kregen ze een grauw van moeders en wisten ze niet hoe snel ze terug omhoog moesten klimmen. Ik kan niet uitleggen hoe indrukwekkend we dit vonden, het was echt de kers op de taart tot nu toe.

We zijn nu toch in Tennesse dus dan brengen we natuurlijk ook een bezoekje aan Nashville, we overnachten in Sevierville, nabij Pigeon Forge in de Sleep Inn. Pigeon Forge is eigenlijk 1 grote kermis, erg levendig met veel restaurants, souvenirsshops en attracties. Zelfs Dolly Parton heeft hier een pretpark: Dollywood. Smaken verschillen natuurlijk en voor een avondje zeker leuk maar als je met kinderen reist is dit wel een place 2 be.

Nashville

Dit is DE stad van de muziek. Op Broadway vind je ook niks anders dan barretjes en restaurants waar live-muziek op de kaart staat. De voorgevels zijn allemaal open waardoor je ook buiten op straat kunt genieten van de muziek, gek genoeg is het niet zo dat je alles door elkaar hoort. De sfeer binnen en buiten de Honky Tonks is gezellig en meezingen doet iedereen dus je valt niet zo gauw buiten de boot. Het is een beetje Llorett de Mar voor de ouderen zeg maar, dus wij zitten hier wel goed.

In Nashville staat ook het Grand Ole Opry House: “home of American music and country’s most famous stage”. Elke week vind er een live show plaats met country optredens, die live worden uitgezonden op tv en radio. Namen als Dolly Parton en Garth Brooks hebben hier naam voor zichzelf gemaakt.

Memphis

In Memphis bezoeken we eerst het Lorraine Motel, daar waar Martin Luther King in 1968 werd vermoord door James Earl Ray vanaf de overkant vanuit een pakhuis. Martin Luther King stond op de galerij voor motelkamer 306 toen hij werd neergeschoten. De dag ervoor had ML King een speech gegeven en hij had het opgenomen voor de “sanitation workers”: de gewone burgers. Het Lorraine Motel was in die tijd een veilige haven voor de African/Americans die Memphis bezochten, maar op 4 april 1968 stopte voor heel even de tijd op die o zo veilige plek. Nu is de plek het “Civil Rights Musem” welke het verhaal vertelt over de strijd voor vrijheid en gelijkheid. Met dit bezoek aan het Lorraine Motel “eindigt” mijn reis langs het leven van Martin Luther King, van zijn geboortehuis tot aan zijn graf tot aan de strijd in Selma en tot aan de plek waar hij de wereldberoemde speech gaf. Indrukwekkend en krachtig: I have a dream………

In Memphis moeten we natuurlijk ook ergens slapen en waar kun je dat beter doen dan bij Graceland in de buurt. (eerlijk gezegd zou ik nergens anders willen overnachten in Memphis) Wij kunnen in elk geval wel zeggen dat we 2 nachten de overburen van Elvis waren. We verbleven in de Days Inn tegenover Graceland. Om een beetje een idee te geven van de sfeer in het motel: Elvis is everywhere: naast het bed, boven het bed, het zwembad is in de vorm van een gitaar, Elvis’s muziek hoor je 24 uur per dag. Je kunt Elvis fan zijn of niet maar het maakt wel de sfeer. Het hotel is blijven hangen in de jaren 50 qua aankleding, er is nooooit niks meer aan gedaan maar ik moet zeggen dat draagt ook bij aan de sfeer. Het brengt je echt terug naar toen. Alleen de stof uit de jaren 50 hadden ze dan wel op mogen ruimen….. Onze motelkamer is zo babyblauw als het maar zijn kan, de meubels en accessoires vertellen het verhaal van die jaren en ook de bedden ben ik bang, want de vering was ook verleden tijd. Het is maar voor twee nachten en het is op een toplocatie. Wie kan er nu zeggen dat je overburen bent geweest van de Familie Presley???

Na onze eerste nacht in dit etablissement van nostalgie gaan we naar beneden om een gokje te wagen aan het ontbijt. Zouden we ook de stof van de eitjes moeten blazen? Zijn de wafels gemaakt met een twist uit de jaren 50? Is het brood vers of van gister? Serieus: het ontbijt valt mee hoor, het is goed verzorgd en vers! Er is wel een accent uit de jaren 50. Het omaatje wat het ontbijt verzorgd: geweldig en ze doet het nog goed ook. Gisteren heb ik al kaartjes besteld voor Graceland. We wilden niet in lange rijen terecht komen dus heb ik gereserveerd voor 9AM. Dus vandaag zat er uitslapen niet in. Jullie denken dat het alleen maar relaxen is wat wij doen maar het is flink aanpoten hoor. Voordeel van dit motel is dat we lekker te voet kunnen. Het huis en het museum zijn gescheiden door een weg. We pikken onze kaartjes op bij de ticketbox en wachten op een golfkarretje wat ons naar het huis brengt. Het heeft een lange oprijlaan en aangezien er best een drukke weg moet worden overgestoken is dit veiliger. We worden netjes voor de deur afgezet en krijgen een ipad met koptelefoon.

We beginnen in de family room: daar waar Elvis zijn gasten ontving, de diningroom word nog weleens gebruikt door Priscilla en Lisa Marie (vrouw en dochter) en de slaapkamer beneden was van zijn ouders. De keuken was voorzien van alle gemakken en eigenlijk de drukste kamer van het huis. Door de dag heen was er altijd wel iemand in de keuken bezig. Niet gek aangezien Elvis een erg onregelmatig leven leidde. Dankzij de Ipad en koptelefoon loop je als het ware door het leven van Elvis in zijn eigen huis: we komen door de tv room, jungle room, pool room en via de achterzijde komen we door een hal waar zijn persoonlijke dingen staan zoals zijn huissleutels, trouwpak en portretten. Achter in de tuin ligt het zwembad en staan de paardenstallen. Uiteindelijk kom je dan in de meditatietuin, Elvis zijn laatste rustplaats. Ook zijn ouders, oma en broer liggen daar begraven.

Lunchen daar vind ik niet zo’n aanrader. Niet omdat de kwaliteit niet goed is maar om wat het kost. Twee croissantjes kaas, 1 koffie en 1 sprite kostten ons $ 25.65 dus een tip voor degene die nog gaan: ontbijt ’s morgens heel goed of ga pas na de lunch.

Elvis heeft iets neergezet waar men nu nog trots op is en terecht. Elvis was een family-man, een vrijgevige man en een uitzonderlijke entertainer met een prachtige stem die je nu nog overal hoort.

“Still taking care of business”……

Elvis werd ontdekt door een medewerkster van Sun Studios. De eigenaar Sam Philips luisterde naar het nummer “That’s All Right” en de rest is historie. Elvis Presley en Sun Studio bleken goud samen. Meer dan 40 jaar na zijn dood is Elvis nog steeds the King of Rock ‘n’ Roll.

Kentucky

We zijn inmiddels op de helft van onze reis. We genieten ontzettend van wat we allemaal zien, meemaken en ontmoeten (mens en dier). We zien uiterste van steden, natuur en van mensen. De vele kilometers of eigenlijk miles en ervaringen hebben tot nu toe veel indruk op ons gemaakt en ons zoveel “rijker” en wijzer gemaakt. Het is voor ons nu al onvergetelijk en we hebben nog zoveel te gaan.

Vandaag is de 13e staat aan de beurt: Kentucky. Jullie denken natuurlijk gelijk aan KFC maar die komen we hier weinig tegen. Deze staat kruisen we alleen door op weg naar Indiana maar we wel een stop bij de Kentucky dam, een van de grootste in het oosten van de VS. Wel grappig om te zien is dat omdat het water zo kolkt bij de dam de vissen van de wap raken en veel hoog springen om zich te oriënteren. Een nadeel is wel dat ze zo makkelijker ten prooi vallen aan de velen vissers die we er zien maar ook de vele reigers.

Indiana

In staat nummer 14: Indiana verblijven we twee nachten in Evansville. Even bijkomen en relaxen, niks doen behalve weer een beetje al onze bagage reorganiseren want er komen ook telkens souvenirs bij natuurlijk. Deze dagen kiezen we ook goed uit want het is dik boven de 30 graden dus erg veel wil je dan ook niet ondernemen.

Dan breekt er voor mijn man weer een zenuwslopende periode (lees 2 dagen) aan. Vandaag vertrekken we richting Indianapolis om daar zondag de wereldberoemde Indy500 bij te wonen. Kaartjes heb ik al zo’n driekwart jaar geleden bestelt bij IMS en netjes thuis gestuurd gekregen. De zenuwen eisen zijn tol want onderweg naar Indianapolis komen we terecht in een aantal onweersbuien. Dat zijn we inmiddels wel gewend maar manlief schiet in de stress want als dat morgen (zondag) ook zo is word er NIET geracet. Bij het bestellen van de kaartjes heb ik helemaal niet gedacht aan een parkeerkaart. Niet slim natuurlijk want met +300000 bezoekers (op een circuit in een woonwijk) zullen parkeren plekken schaars zijn. Dus voor we naar het hotel rijden in Carmel gaan we eerst even langs het circuit. Dan kunnen we alvast een kijken hoe we moeten rijden morgen, hoe ver het is en waar we gaan parkeren want ohhhhhhh je weet niet hoe druk het morgen is, welke wegen er afgezet zijn en of het regent.

MAAR hij (manlief) stresst niet hoor, vind hij zelf. Nu heeft hij wel gelijk in 1 ding: de drukte. Het is nu al een drukte van jewelste met campeerders en politie om alles in goede banen te leiden. +300000 zijn er natuurlijk ook enorm veel. We rijden wat rond en informeren naar parkeerkaarten maar dat kunnen we wel vergeten DUS stress level gaat weer omhoog bij een bepaald persoon. Nu ligt het circuit in een woonwijk, echt in een woonwijk. We rijden de straat achter het circuit in en ik stap uit en vraag aan vrouw die haar hond aan het uitlaten is of zij misschien een idee heeft voor ons. Sandra zegt gelijk “no problem, just park your car on my front lawn”. Ik dacht dat ik ze niet goed verstond maar het is echt zo. Voor $20 mochten we de auto IN de voortuin parkeren en voor die $20 hield ze onze auto vrij dus konden we gaan wanneer we wilden en zou er geen andere auto voor worden gezet. Zo werkt dat hier werd ons verzekerd. Nou geloof me zelfs ik had zoiets van: als dat maar goed komt maar aan de andere kant op het circuit waren we $80 (!) kwijt geweest aan parkeren dus een koopje. Ik hoop maar dat het goedkoop duurkoop is morgen.

In Amerika werkt veel op goed vertrouwen dus nozele ik geef haar vast de $20. Bonnetje? Daar doen ze hier niet aan. Trust mankind. ’S Avonds pak ik alvast de rugzak en neem ik heel veel water mee (Robert sjouwt toch) want ondanks de regen (ja die donkere wolk hangt nog steeds boven ons) word het weer bloedje heet. Zonnebrand, snoepjes en natuurlijk mijn camera met telelens. Ik (hij niet, hij kan toch niet slapen van de zenuwen) ga op tijd mijn mandje in want mijn man wil om 6AM wegrijden, want stel je voor dat we de start om 1PM missen. Ach als hij de rest van de reis mijn koffers maar weer sjouwt.

We rijden op tijd weg maar dat dachten meer mensen waarschijnlijk en wat krijg je dan: file. En ohja een chagrijnige man erbij. Met een uur vertraging komen we bij Sandra aan en wat denk je netjes een plek opengelaten voor ons. Ik sta echt versteld van de sfeer: geweldig. We hebben al behoorlijk wat Formule 1 races bijgewoond maar dit is toch wel wat je spektakel noemt hoor. Daarvoor moet je bij de Amerikanen zijn.

Als we naar de tribune lopen hoop ik dat we niet weer zo hoog zitten als bij de Superbowl toentertijd in New York. Wat was dat hoog zeg! Die paniekaanval suddert nog een beetje na. Maar deze keer hebben we subtiele plekken. Dicht op het circuit en een tv-scherm voor ons neus.

Als het voorprogramma begint met een marchingband ter ere van alle veteranen en gevolgd word door een minuut stilte dan kun je niet anders dan echt onder de indruk zijn: zoveel mensen die stil zijn dat je een speld kunt horen vallen. En als dan het volkslied gezongen word door Kelly Clarkson, iedereen opstaat en op haar laatste uithaal vliegen er een aantal straaljagers over het publiek….tja dat geeft kippenvel en een adrenalinerush tegelijk. Als er dan omgeroepen word “Lady en Gentlemen start your engines (er reed 1 vrouw mee) en Matt Damon de groene vlag zwaait voor de race en we zijn weg…..500 mile, 805 kilometers en 200 rondjes.

De tribune schud van enthousiasme bij het publiek en er komt op het hele circuit een energie vrij, niet normaal. Er gebeurd zo nogal eens wat tijdens de race maar soms is het ook alleen rondjes rijden maar om je heen gebeurd nog zoveel dat je je geen moment verveelt. Na 200 rondjes en een heel spannend einde is Simon Pagenaud de winnaar en krijgt hij geen champagne maar een fles melk, een goede dorstlesser en boordevol eiwitten.

Als we teruglopen naar onze “prive parkeerplaats” zien we de hele maar dan ook de hele straat vol staan met auto’s bij mensen in de voortuin. Sandra heeft zich aan haar woord gehouden en er staat geen auto voor ons dus we kunnen gaan wanneer we willen maar eerlijk gezegd hangt er een geweldig sfeertje. Iedereen zit op straat met een drankje, de BBQ’s zijn aan en vanuit de achterkleppen van de trucks (tailgaiting) word het vlees uitgedeeld. We blijven nog lekker even in de voortuin hangen en proeven mee van het sfeertje van de Amerikanen hier hebben gecreëerd. Toen we onderweg naar Indiana waren waren er mensen die ons waarschuwden omdat het niet zo vriendelijke mensen zouden zijn daar. Nou ik weet niet waar ze in Indiana zijn geweest maar wij hebben het zo niet ervaren.

Een geweldig weekend hier beleeft met gastvrije Amerikanen en een sfeertje waar wij “u” tegen zeggen.

Deel 2 van “Live Life” zit er alweer op…Vanuit Indiana reizen we de volgende keer in deel 3 verder naar the Windy City: Chicago, gaan we bij vrienden op bezoek en reizen we door de Rocky Mountains naar Yellowstone waar we onze reis door Amerika eindigen op een “high”…..See you in the next chapter…